In de middag van 24 december lopen we nog even naar de ingang van het Cat Tien Nationaal Park om de entree tickets te kopen en alvast te weten waar we in de ochtend moeten verzamelen. Terug in de lodge kopen we een vliegticket voor 2e kerstdag van HCMC naar Hoi An. Gezien het tijdgebrek dat we hebben en de enorme afstand over land hebben we besloten te gaan vliegen, dan ben je er in 1:15 uur. Natuurlijk moeten we dan nog wel een autoritje van 4 u maken terug naar HCMC. Afijn we drinken een biertje kletsen en eten wat en gaan om 8 u naar bed. De wekker staat ingesteld op 4.15 uur best vroeg maar we vallen als een blok in slaap.
Eerste kerstdag begint extreem vroeg. Zonder ontbijt staan we om 5:05 bij de pont naar het Nationaal Park. Er wordt wat gemopperd dat we moeten opschieten omdat we te laat zijn, sinds wanneer heeft men haast hier? Eenmaal aan de overkant zien we wat lampjes, verder is het nog pikkedonker. Ook hier weer wordt ons gevraagd om snel de anti bloedzuiger sokken aan te doen en een donkere jas. We gaan meteen op pad, met de instructie dat als we de jungle ingaan iedereen muisstil moet zijn. Als we eenmaal in de bush lopen is dat dan ook zo, de gids begeleidt ons naar een boomstronk. We moeten hierop gaan zitten om na een half uurtje de eerste geluiden te horen. Er wordt een vogel wakker, wat later nog eentje. Na een tijdje lijkt de vogelwereld helemaal ontwaakt en horen we van alle kanten de meest mooie geluiden, nog steeds is het niet helemaal licht.
Het zonnetje gaat erg snel op en onder in dit deel van de wereld, dus binnen een half uur is het licht aan. In de verte beginnen nu plotseling ook de Gibbons van het opvang eiland te zingen. Niet veel later horen we achter ons ook Gibbon gezang. Jawel, we hebben geluk, de wilde Gibbons zitten in de buurt. We lopen zo stil als we kunnen ( wat eerlijk gezegd helemaal niet zo stil is..) richting het gezang. Aan het geluid de horen zitten ze ergens hoog in de bomen. Na wat geploeter en speurwerk zien we eindelijk een vrouwtjes Gibbon bezig vruchten te eten. De dieren wonen inderdaad in de bovenste toppen van de 30 meter hoge bomen, dus lastig te spotten. We zijn met 5 geïnteresseerden, 3 ervan hebben een verrekijker bij zich. De mensen zijn zo aardig om ons ook door de kijker te laten kijken. Zo merken we snel op dat het om een moeder Gibbon gaat, met een kleintje. Pa scharrelt in dezelfde boom rond, dus de familie is compleet. Een gezin blijkt de normale groepsgrootte te zijn. Omdat vader zwart van kleur is hebben we deze niet zomaar gespot. Maar omdat we met gids zijn, weet hij ons snel te melden dat het een compleet gezin is.
We staan een tijd naar boven te staren en als we uiteindelijk besluiten de familie alleen te laten lopen we terug. Niet veel verderop staan we weer stil aangezien we toch nog een goed zicht hebben op de gibbons, zelfs de gids blijft foto's nemen!
Uiteindelijk weten we ons toch los te rukken en de gids voert ons via een andere route als vanochtend het bos uit. Het is een secundair bos, er staan dus geen grote oude bomen. Dit dankzij het Amerikaanse gifgas dat gebruikt werd in de Vietnam oorlog. Enkele bomen hebben het wel overleefd dus we komen op deze wandeling langs een klein aantal oude exemplaren. Uiteindelijk komen we in het bezoekerscentrum van het nationaal park uit. Daar krijgen we ons ontbijt... Dit bestaat uit 3 flesjes water voor 5 personen 2 pakken droge biscuitjes. Ik weet niet wat ik van het kerstontbijt had voorgesteld maar dit is wel enigszins karig. Nou ja, volgende stop: gibbon rescue center. Opgezet door de mensen van Monkey World in de UK. Er zijn hier 32 gibbons opgevangen die uit gevangenissen ,zijn gered. Sommige zaten bij pompstations als huisdier en doen nu weinig anders meer dan zichzelf knuffelen of eentonige schommel bewegingen uitvoeren. De bedoeling is dat de dieren terug gezet worden in de natuur. Het opnieuw leren om wild te worden kan enkele jaren (!) duren. Sommige Gibbons hebben geen enkele kans om uitgezet te worden, zei krijgen een semi jungle om oud in te worden.
We zijn alweer vroeg in de middag terug bij onze lodge. Na wat gegeten te hebben knappen we een uiltje en rusten wat. 's avonds vieren we kerst met een karig noodle diner, wat biertjes en goed gezelschap bestaande uit Duitsers, Oostenrijkers en Engelsen.
Het is nu tweede kerstdag. We zijn netjes om 6 uur wakker, maar niet uit eigen wil hoor. Elke dag om 6 uur, dus 's morgens en 's avonds wordt de publieke Vietnamese nieuws zender aangezet. Niet in de lodge... maar in het dorp iets verderop. De bedoeling is blijkbaar dat het hele dorp en z'n omgeving dit kan horen. Is dit nog iets van de communistische regering? Vanmorgen zijn we rond 8 uur in de auto gestapt om 4 uur later op het vliegveld van Saigon aan te komen. Vandaar zijn we naar Danang gevlogen om even later met de taxi naar Hoi An te rijden. Al met al toch nog een reisdag van 8 uur. Wel economisch wat tijd betreft, want de slaap bus zou er 20 uur over doen, naaah, liever niet.
Vanavond zijn de Hoi An ingelopen. Een dorp dat 's avonds verlicht word door duizenden lampionnen, heel bijzonder. Maar over Hoi An later meer, het is voor nu even genoeg geweest.
De rozen,
Pat en Syl
.png){kind=small}
.png)
