Washington en Arlington

Dinsdag ochtend stappen we om 9 uur op de metro om nog geen half uur later in het centrum van Washington DC te staan. We beginnen bij de National Mall, die lopen we eerst af richting het Capitool. Het blijkt onderhoud-het-grote-grasveld-vrijwilligers-dag te zijn waardoor er heel veel blanke mensen als miertjes aan het werk zijn op het gras en de paden. Een stuk verder zijn de vrijwilligers (nog) niet en wordt het gras gemaaid door een verveeld uitziende donkere man. Het leek ook al zo onlogisch dat er zoveel blanken met dit “simpele” werk bezig zouden zijn.

Ook hier zijn er nou eenmaal banen die minder aantrekkelijk gevonden worden en dus uitgevoerd worden door een bepaalde groep mensen. Dat zijn of afro-americans of dat zijn Mexicanen.

Eniewee, we staan dus voor het Capitool. Dat is behoorlijk indrukwekkend en heel erg groot. We lopen terug over de national mall naar het Washington monument, dat is de obelisk die daar staat. Onderweg begint het te miezeren. We lopen langs het monument richting de Reflecting pool en langs diverse gedenktekens voor de tweede wereldoorlog, de Korea oorlog en de Vietnam oorlog. Vooral het monument voor de Korea oorlog vinden we indrukwekkend. Dat is een soort tuin met iets van 15 beelden, soldaten, net iets groter dan ware grote, die met hun hele bepakking op lopen en allemaal een andere kant op kijken om te zien of de vijand er al aan komt. Ik vond het beklemmend. Ondertussen wordt de miezer echte regen. Uiteindelijk komen we aan bij het Lincols Memorial. Een tempel waarin een groot beeld van Abraham Lincoln staat, omringd door citaten en de tekst die tijdens Thanksgiving traditioneel op scholen wordt geleerd. Het is trouwens naast regenen ook heel hard gaan waaien ondertussen. We zijn blij met onze watervaste windjassen… Na Lincols memorial staat er nog een hoogtepunt op onze agenda; het witte huis.

We moeten toch even zien of Donald tijd heeft voor een bakkie. Bij de voorkant van het Witte huis aangekomen worden we bot weggestuurd, we mogen er niet verder voor komen staan op dit moment. Pfffrrrt da’s ook flauw, komen we helemaal van Netherlands en dan moeten we weg. We lopen een stuk om en als we via de andere kant proberen dichterbij te komen zien we ineens een hele stoet auto’s het Witte huis terrein afrijden, de twee voorsten zijn voorzien van mooie vlaggetjes, de overige auto’s zijn anoniem zwart. Hmm, we zijn net te laat voor een bakkie blijkbaar, want Donald is gevlucht. Afijn, we mogen nu wel de voorkant van het huis bekijken. Zo, dat zijn ze… de monumenten/gebouwen die voor vandaag op onze to-do lijst stonden. Die hele poppenkast heeft ons eigenlijk niet echt veel gedaan. Het is vooral een een ‘kijk ons eens een mooi land hebben’. Vooral als we lezen hoe dit deel van Washington is ontstaan. De VS had een hoofdstad nodig, hiervoor is een architect uitgenodigd. Deze architect werd blij van rechte lijnen en zo is het geworden. Later zijn er pas monumenten aan toegevoegd en is het een verplicht uitje voor veel scholen. We hebben ondertussen 12 km gelopen en zijn toe aan zitten en koffie in een warme omgeving. We lopen dus nog even verder richting downtown en gaan ergens naar binnen voor een prima koffie. Het blijft voorlopig nog regenen en we hebben geen zin in een museum dus we zoeken de film op. Het wordt Kong: Skull Island. Mooie film ;-) maar wel lekker droog en met popcorn dus helemaal goed. Het Hard Rock cafe zit om de hoek dus daar moeten we even heen om vervolgens ergens anders wat te gaan eten. Rond 21.30 uur zijn weer thuis. Onze woonwijk is trouwens een soort van standaard rijtjes huizen wijk, we zien er geen blanke mensen rondlopen en ook in de metro zijn wij de enige witjes. We zijn zoals je al kunt lezen niet echt verliefd geworden op deze stad, hetzelfde hadden we met New York. Geeft niets er is nog zoveel meer te zien en dat doen we de volgende dag. Woensdag gaan we zoals altijd vroeg op pad, vanochtend gaan we naar Arlington.

Hier is het Arlington National Cemetery, bedoelt voor omgekomen militairen. Naast militairen liggen er ook presidenten zoals Kennedy met z’n familie, astronauten en politici. In totaal liggen er zo’n 400.000 mensen begraven en worden er dagelijks gemiddeld 15 aan toegevoegd. De eerste begrafenis was in 1864, dit betekend dat er militairen van diverse oorlogen liggen. In de oudste sectie zien we dan ook veel stenen van mensen die tijdens de eerste wereld oorlog zijn omgekomen. Bijzonder is dat we ook stenen zien van mensen die beide wereld oorlogen hebben overleeft en met pensioen zijn gegaan. Nog indrukwekkender zijn dat begraafplaatsen van mensen die de tweede wereld oorlog, de Korea oorlog en de Vietnam oorlog hebben overleefd, of juist bij deze laatste zijn omgekomen. In het park staat ook het graf van de onbekende soldaat. In eerste instantie was dat 1 overleden soldaat uit de eerste wereld oorlog, nu staan er heel veel stenen met deze tekst erop. Het graf van de onbekende soldaat is het belangrijkste monument en wordt 24 uur per dag bewaakt door een speciaal militair onderdeel. Overdag kunnen bezoekers zien hoe hier de wacht wordt gewisseld middels een ceremonieel proces. Erg indrukwekkend te zien dat deze guards zo geconcentreerd kunnen blijven terwijl er honderden toeristen hun camera’s op hen richten.

Vrijwel alle grafstenen zijn wit en rechthoekig. Doordat de stenen ook nog eens allemaal netjes in rijtjes staan (ter ere van een militaire colonne) ziet alles er heel sereen uit. De stenen staan tussen oeroude bomen in mooi grassig en glooiend landschap. Dit hebben de Amerikanen echt heel mooi gedaan. Er staan letterlijk rijen van honderden stenen achter elkaar, als je tussen de bomen door gluurt staat daar net zo’n veld voor graven, ongelofelijk om te zien.

We zijn toe aan zon, dus vanaf donderdag vind u ons aan de kust.
Tot daar