Pagodes in Saigon

Maandag ochtend, vetrekken we met de taxi naar een ander deel van de stad. De taxirit is weer een hele belevenis. Niet alleen vanwege de duizenden brommertjes waar we omheen zigzaggen, maar ook omdat onze chauffeur eigenlijk geen idee heeft wat we willen. We wijzen op de kaart de bestemming aan, maar echt begrijpen doet ie het niet. Als we eenmaal de goede richting uitrijden lijkt het goed te gaan. Totdat hij begint te mompelen en met ons boekje de auto uitloopt, hij gaat het even vragen. Na nog 3 keer te hebben gevraagd wijzen wij de goede man maar hoe hij moet rijden, anders was hij volledig de verkeerde kant op gegaan. Bij aankomst krijgt hij een applaus en een hele vette fooi, het was al met al toch een leuke rit.

We bezoeken in Cholon, de Chinese buurt van de stad, drie pagodes. Het is altijd weer leuk om in een rijk versierde pagode binnen te kijken. Vaak is er een zacht rustgevend muziekje te horen, staan er veeeel boeddhas en je loopt altijd door een muur van wierook. Er lopen mensen in en uit, hun handen vol wierook, bloemen en fruit om te offeren aan de diverse goden. Bij de deuren staan wachters, hetzij uit steen, hetzij op de muren of deuren geschilderd. Vaak staan naast de deurtjes stenen leeuwen en zijn op de daken allerlei bescherm heiligen gezet. Het is er altijd kleurrijk met vooral veel rood en goud. Bij de ingang van het tempelplein zaten bij alle drie de pagodes dametjes met kooitjes met daarin hele kleine vogeltjes. Die vogeltjes kun je kopen en vervolgens vrij laten, dat brengt geluk.

Onze laatste stop in deze wijk is de kruiden straat maar voordat we daar aankomen is het eerst koffietijd. Dus we strijken neer op een terras en worden voorzien van koffie en heerlijke koude thee die steeds wordt bijgeschonken. Onze neus wijst ons de weg naar de kruiden, kruiden die voor 90 procent ondefinieerbaar zijn.

Het volgende doel is aan de andere kant van de stad. We wijzen op de kaart het War Remnants museum aan. Deze chauffeur weet er zonder omwegen heen te rijden. Voordat we het museum inlopen eten we eerst wat op een terrasje. Het museum gaat er vooral over hoe slecht de vietnamezen elkaar behandelden. In de tuin staat een chinook, F5 en wat meer oorlogsspul van de Amerikanen en Vietnamezen. Eerst bekijken we een gedeelte waarin getoond word hoe gevangenen werden behandeld. Het doet ons denken aan de beelden van de gevangenis in Cambodja. Eigenlijk geen onderwerp voor onze luchtige blog. Toch wat details, want het is nu eenmaal gebeurd. Gevangenen werden op grote schaal op de meest ondenkbare manieren onderdukt en gemarteld. Meestal onder het mom van ondervraging, vaak ook voor de lol, als ze b.v. een mug wilden doodslaan. Sommige werden met z'n 4en in kleine kooitjes gestopt waar Pat niet eens in zou passen. Anderen werden zo ernstig gemarteld dat ze of stierven of zeer ernstig verminkt bleven. Dit allemaal in het zuiden van Vietnam waar het klimaat erg klam en heet is. Er werd zover we hebben kunnen lezen geen onderscheid gemaakt tussen mannen en vrouwen. In het hoofd gebouw hangen duizenden foto's van lokale, Amerikaanse en Japanse fotografen, die vaak met gevaar voor eigen leven verslag deden. De onderwerpen lopen nogal uiteen, van schattige kinder foto's tot het resultaat van een bommen tapijt.

We pinnen 6 miljoen Dong en pakken de taxi naar het Emerald Jade pagode, de laatste voor vandaag. We moeten de chauffeur weer de weg wijzen. Zoals de eerdere pagodes ligt deze ook weer ingeklemd tussen woningen en andere gebouwen, dus je loopt er zo voorbij. Deze pagode of tempel staat in het teken van de god van de hemel. Ernaast is ook een uitstalling van de heerser van de hel. Ook hier weer veel goud, wierook en biddende mensen. We zitten er een tijdje op een bankje mensen te kijken. Het is best weer een inspannende dag geweest, dus tijd voor een beetje rust in het hotel. Na een uurtje rust krijgen we weer de kriebels en gaan in de spits op zoek naar een taxi. Er rijden nu zoveel brommertjes dat het lastig blijkt om een taxi aan te houden, we gaan dus alvast lopen, na een half uurtje kunnen we toch ergens instappen.

Het idee was om in een rooftop bar wat te gaan drinken en het uitzicht meepakken. Als we een van de hotels binnenlopen zien we vooral winkels van Chanel, Hermes, Cartier enzo. Toch nemen we de lift naar de bovenste verdieping. Daar is het al snel klaar, dit is niets voor ons, wat een dikke nekken spul zeg. Via een balkon kunnen we wel rustig van het uitzicht genieten. Het eten en drinken doen we in een iets meer 'down to earth' Japans tentje. Via een paar kroegjes komen we terug in onze wijk. Het is al laat, dus tijd om naar bed te gaan, de wekker wordt op half 8 gezet.

Dit verhaaltje word geschreven tijdens de autorit van HCM naar Cat Tien National Park. Het is een rit van ongeveer 150 km waar we meer dan 4 uur over doen. Op de snelweg rijdt men hier maar 50kmh. Onze chauffeur is daarnaast ook nog eens de langzaamste van Zuid Vietnam. We zijn toch al snel de stad uit, waarna we meteen in de file staan. De file duurt een hele tijd.... Eigenlijk is het 1 lange file zo'n 50 km lang.... Totdat de langzaamste chauffeur besluit een alternatieve route te nemen. Snel gaat het dan nog steeds niet maar we rijden tenminste! Af en toe moet hij even draaien op de weg of achteruit rijden omdat ie een afslag heeft gemist en veroorzaakt bijna aanrijdingen maar buiten dat is het prima chauffeur!

Een half uur later dan gepland staan we voor de deur van de Green Hope Logde, een klein complex met losstaande huisjes aan de rand van het Nationaal Park. We krijgen een huisje met rivier zicht. Pat doet ff een dutje en Syl gaat in een iets te grote hoge stoel onder een rieten afdakje met uit uitzicht op de rivier zitten relaxen en genieten van de rust....

Doei