Hobbiton

De wekker gaat op woensdagochtend om 07.30 uur, we genieten van het uitzicht terwijl we ontbijten en gaan op tijd op weg. De route zal ons vandaag een kilometer of 150 verder naar het zuiden brengen naar het Trounson Kauri forest. Kauri’s zijn de grootste bomen van Nieuw Zeeland, ze kunnen een omvang tot wel 8 meter bereiken en het zijn naaldbomen. Onderweg doen we boodschappen en daarna is de eerste stop van de dag Wairere.

Dat is vallei waarin hele grote basalt rotsen liggen. Pat heeft eigenlijk geen zin om er doorheen te wandelen maar is op aandringen van Syl toch tot de inspanning bereidt en is daar achteraf blij om. Het is een makkelijk wandelingetje van een uurtje dat langs een stroompje, onder rotsten, over rotsen, over bruggetjes, door het bos en af en toe om hoog en weer omlaag loopt. De rotsen zijn indrukwekkend groot en lijken door een reuzenhand kriskras neer te zijn gelegd. Een fantail, de lokale kwikstaart, vliegt een groot deel met ons mee. Het zijn kleine nieuwsgierige vogeltjes waar we de vorige keer dat we hier waren al kennis mee hadden gemaakt.

Om hier te komen hebben we overigens weer een stuk over een gravel weg gereden en over wegen die bestaan uit uitsluitend bochten, linksom, rechtsom, haarspelden, strakke bochtjes over bergwegen die stijgen en dan weer dalen. Altijd met uitzicht over groene valleien, graslanden, bossen, schapen en koeien en natuurlijk af en toe een klein dorpje of alleenstaande boerderij. Na het wandelingetje rijden we verder naar het Kauri bomen bos. Het is wederom een prachtige route en we rijden een kilometer of 30 door het Kauri bos, Waipua forest, heen. We stappen niet uit maar zien vanuit de auto en aantal pracht exemplaren.

De camping is in Traunson forest, omringd door 3 riviertjes. We staan en prachtig langs het water, zonder heel veel andere campers. Aangezien we ruimte hebben besluit Pat z’n in Hong Kong gekochte drone uit te proberen. Hij leest eerst de gebruiksaanwijzing en vol vertrouwen zet hij de drone op het groene gras. Zonder problemen komt ie omhoog en doet precies wat Pat wil dat ie doet, inclusief de noodlanding. Die gaat perfect. Hij loopt iets verder weg met de drone en laat hem weer opstijgen, hier waait het iets harder…. Ik zie zijn gezichtsuitdrukking veranderen als de drone steeds verder weg vliegt… richting water… het ding reageert nergens meer op, of kan misschien niet meer reageren omdat de wind hem te pakken heeft. De drone vliegt over het water, nog steeds eigenlijk wel binnen bereik van de bediening, maar reageert echt nergens meer op. Hij bereikt de overkant van de rivier en stuitert tegen de wand naar benden, in de dichte begroeiing….whaaat?! Wat is er zojuist gebeurd!? Er komen een paar krachttermen uit Pat en oké… ook uit mij… Mopperend loopt Pat de brug over om een soort jungle terecht te komen met heel dichte begroeiing en een steile helling die verticaal naar beneden gaat richting rivier. Hij zoekt een tijdje, probeert de afstandsbediening van de drone een keer uit, ziet hem een beetje omhoog komen om direct weer neer te storten. Geen bereiken meer aan…. Diep teleurgesteld en behoorlijk chagrijnig komt ie weer terug naar het groene krotje…. Er is nog even camera contact maar het enige wat we zien op het beeldscherm is de dichte begroeiing om de drone heen. We gaan maar koken. Dat kan in de gezamenlijk keuken die op veel campings in NZ te vinden is. Die is vaak keurig uitgerust met meerdere gasstellen, potten, pannen, ovens… eigenlijk volledig ingericht. Super handig als je maar een heel klein “keukentje” tot je beschikking hebt in de camper. Na deze minder succesvolle dag kijken we nog even een aflevering van de Walking dead in ons krotje en gaan vervolgens op tijd slapen. Eindelijk slapen we eens goed, het tijdsverschil lijkt nog niet te zijn overwonnen. Vaak liggen we midden in de nacht nog een paar uur wakker, wat resulteert in redelijk korte lontjes.

We hadden geen wekker gezet en worden uit onszelf om 8.30 uur wakker, redelijk uitgeslapen dus. Vandaag staat er eigenlijk alleen een autorit op het programma, we rijden naar Matamata want vrijdag hebben we een afspraak in Hobbiton. Dat is het enige wat we vooraf hebben geregeld aangezien het nogal druk kan worden daar en we geen zin hadden in wachten hebben we het maar vastgelegd. We hebben een rit van 370 km voor de boeg en aangezien het rijden hier niet zo snel gaat doen we er best lang over. We rijden over de drukste wegen van het land, namelijk die langs Auckland. Het zijn ook de enige stukken weg waar een echte snelweg ligt, deze houdt 40 km ten zuiden van Auckland weer op. Het heeft een groot deel van de dag geregend maar nu komt de zon tevoorschijn en zien we wat hogere heuvels om ons heen opdoemen. Mooi! We komen op een beetje een vreemde camping terecht maar goed, het is maar voor een nachtje. We rijden het dorp Matamata nog even in en lopen er wat rond. Het is een beetje zoals we ons herinneren maar wel met meer Aziatische restaurantjes. In de keuken op de camping kun je niet zitten om te eten dus koken we in ons groene krotje. Een dikke steak en een salade. Smaakt prima. We lezen nog even, kijken een walking dead en gaan slapen. Pat slaapt errug slecht en wordt ronduit chagrijnig wakker. En dan regent het ook nog…

We kunnen het vrijdag ochtend 27 oktober rustig aan doen aangezien we pas om 11.30 u in Hobbiton hoeven te zijn. Dus lezen we nog wat en gaan we vervolgens op weg. Toen we in 2009 in NZ waren hebben we ook bij de filmset van Hobbiton gestaan echter was toen eigenlijk alles van de hobbit huisjes weer afgebroken. In Hobbiton zijn alle scenes die zich afspelen in the shire opgenomen. In 2011 begon het filmen van de Hobbit en daarvoor hebben ze Hobbiton dus weer opgebouwd en deze keer hebben ze het laten staan. En nu kun je dus door het bijna magisch valleitje lopen dat Hobbiton heet. Het is behoorlijk toeristisch, bussen rijden af en aan. Ieder uur gaan er 4 toertjes de vallei in met allemaal ongeveer 40 mensen erin. Dat 8 uur op een dag en dan ook nog de feesten die in the green dragon inn worden gegeven… die mensen zijn er zeg maar niet slechter van geworden. Maar het moet gezegd worden; het ziet er allemaal nog steeds zo uit als in de film. Voor wie The Hobbit nog nooit heeft gezien: kijk de eerste 20 minuten (ofzo) van de eerste film en je weet precies waar wij hebben gelopen en wat we hebben gezien. Het is een klein valleitje midden in de groene sappige heuvels. Een meertje, en nog een vijvertje iets verderop. De heuvel loopt soort van trapsgewijs omhoog, in iedere “ etage” zie je wat ronde gekleurde deurtjes en daarbij een schoorsteen uit de heuvel opdoemen. Een grote moestuin, waslijnen met was, uitgestalde waren, fruitbomen, een timmerman die zn gereedschap buiten heeft liggen (incl. een gereedschapsriem op maat). Nou eigenlijk alles wat je in een gewoon ouderwets dorpje ook ziet maar dan op een schaal van 60%. Er zijn 44 hobbit holen en hoe hoger een hobbit op de heuvel woont hoe rijker hij is, hoe beter zijn uitzicht, hoe meer ramen maar ook hoe meer belasting hij betaald. Het is net echt. Bilbo woonde in het huis precies in de hoogste heuveltop, een rijk mannetje dus. Op zijn hol staat een oude eikenboom, die staat er echt inclusief groene bladeren en kwetterende vogeltjes. Het is ook geen echte boom… echter is het een boom die ze in het dorp Matamata hebben omgehakt en hier hebben neergezet. De bladeren zijn dus nep, die worden iedere 3 jaar gerestaureerd, er worden nieuwe zijden bladeren ingezet en ieder blad wordt met de hand geschilderd. Monniken werkje maar het ziet er fantastisch uit. De houten hekken die de moestuintjes en elfjes afbakenen zien er lekker oud uit, dat zijn ze echter niet. Ze zijn er immers voor de film neergezet. Dat betekent dus dat ze oud gemaakt moesten worden. Dat hebben ze gedaan door er kunststof (of een ander goedje) tegenaan te plakken met de uitstraling van mos en aanslag. Echt over ieder detail is dus nagedacht. Uiteindelijk komen we in de Green dragon inn waar we even droog kunnen worden (het miezert….) en een lokaal gebrouwen biertje of een cider kunnen drinken. De green dragon inn komt ook in de films voor en is net zo netjes afgewerkt met net zoveel oog voor detail als de rest van Hobbiton. Er brandt bovendien een knapperend vuurtje, heerlijk. De drankjes smaken erg lekker maar we moeten al snel weer door.

Terug naar de grote mensen wereld, wat ook geen straf is in dit landje!

The Shire, Hobbiton movie set