We rijden door een foto

Het is dinsdag morgen, we zijn weer lekker vroeg op pad. Via de plaatsjes Oxford, Norway en Paris rijden we de grens met New Hampshire over. New Hampshire is de 20ste staat van Amerika die we bezoeken! Net over de grens beginnen de White Mountains, met veel pieken boven de 1000 meter. We zien deze hoogte direct terug in de herfst kleuren. Vrijwel alle bomen zijn hier nu aan het verkleuren. Het kleuren palet is lastig uit te leggen, het is een mooie mix van groen, geel, rood, roze, bruin en oranje-achtige tinten. Op de een of andere manier staan alle boomsoorten kriskras door elkaar zodat het een waas van kleuren wordt.

Hele berg hellingen zijn gekleurd in deze typische herfstkleuren. Het uitzicht is fantastisch. Het is alsof we letterlijk door een foto of schilderij rijden. Voor dit natuur wondertje zijn we dan ook hiernaartoe gereisd. Het is in Nederland in de herfst al mooi, maar dit is toch een stuk indrukwekkender. Niet alleen zijn er meer kleuren te zien, maar ze zijn ook van alle kanten te zien. Doordat we door de bergen rijden zien we de bossen van onder en boven, dat kan in ons landje niet echt. Soms zijn de kleuren zo fel geel of rood dat het lijkt alsof de omgeving licht geeft. Het is prachtig en tegelijkertijd vermoeiend om doorheen te rijden. Het kost nogal wat energie om dit landschap te verwerken, helemaal omdat het vanaf nu 2 dagen zo blijft.

De hoogste berg in de White Mountains is Mount Washington met ongeveer 2000 meter. Er schijnt een autoweg naar boven gaan, met al ons optimisme sturen we de weg op. Nog voordat we omhoog kunnen wordt ons verteld dat de weg niet geschikt voor onze RV. Oooh, da’s jammer, we kunnen de berg niet op. Het optimisme blijft gewoon als we onszelf wijs maken dat er toch niet veel te zien is daarboven. Er hangt namelijk een dikke wolken laag op de berg, waardoor de top niet te zien is. Weg nummer 16 blijft tot aan de afslag op alle punten erg mooi. Op de hoge bergen hangt een dikke wolk, daar onderdoor beginnen direct de bomen hun mooie kleuren te tonen. Het enige wat misschien afwijkt is de weg, die is zwart. Voordat we bij de afslag komen wandelen we naar de Glen Ellis Falls. De waterval is niet bijzonder, maar z’n plek wel. Ook hier weer een uitzicht tot aan de horizon met kleuren die we niet eerder bij elkaar hebben gezien.

Hetzelfde geldt voor de Kancamagus highway, een mooie bochtige weg door de kleurrijke heuvels. Ook op deze weg stappen we een paar keer uit om de kleuren van dichtbij te bekijken. Zelfs van dichtbij zijn de individuele bomen intrigerend. Vooral het rood van de Maple tree is bijzonder, kijk naar de Canadese vlag en je snapt het. De bladeren van deze boom zijn in deze tijd zo fel rood dat het bijna geschilderd lijkt. De bladeren die intussen van de boom zijn gevallen vormen een rood tapijt. Pat gaat in z’n rooie jas tussen de balderen liggen en past er goed bij. Ondanks de grote aaneengesloten stukken bos hebben we nog geen wilde dieren gezien, buiten de schattige kleine eekhoorntjes dan. Er hebben we al een paar keer platgereden stekelvarkens en wasbeertjes op de weg zien liggen. Die hadden we dus liever springlevend gezien.

We houden het niet zo heel laat voor gezien en zoeken een mooie camping. We komen uit bij de Lost River camping in Woodstock. De camping ligt in een dicht bos en wordt bijna geheel omgeven door 2 riviertjes. We hebben dan ook een prachtige plek in het bos aan de rivier. In de campwinkel hebben we wat aanmaakblokken en hout gekocht en we gaan meteen aan de slag met een vuur. Binnen niet al te lange tijd brandt het prima en dus zitten we een tijd te genieten van de rivier, het vuurtje en de stilte. Het is hier zo ongelofelijk donker, dat vind je in Nederland echt nergens meer. Het donkere bos komt in onze fantasie tot leven en we horen overal takken kraken. De volgende dag lezen we dat Syl d’r ouders hier jaren geleden een close encounter met een zwarte beer hadden…..Ondertussen doet de oven zijn best om een pizza op te warmen en wat later bakken we zelf popcorn op het gasfornuis. Lekker! We maken het 'laat' en slapen dus vanochtend ook weer uit. Het is al 8.15 uur als we uit onszelf wakker worden! Afijn, we ontbijten, rollen de elektriciteitskabel op en gaan weer op weg. Deze keer in het Franconia Notch State park. Dit park ligt aan de westkant van de White Mountains en herbergt onder andere de Flume Gorge. Deze smalle kloof is door middel van een mooie boswandeling te bereiken. We lopen niet alleen, maar de wandeling is zeer de moeite waard. De herfstkleuren doen ook hier enorm hun best en laten zich van hun beste kant zien. De kloof zelf is ongeveer 4 a 5 meter breed en voorzien van een loopplank. De 2 chinezen die voor ons uitlopen stoppen elke 25 meter om telkens dezelfde foto van het meisje ( hoofd gekanteld, haar over de linkerschouder) te maken, grappig zoals dat gaat. Voor de tweede keer deze week kopen we een kopje koffie, meestal zetten we zelf koffie in de camper, braaf heh! Een stukje verder op deze mooie weg parkeren we opnieuw, om nu zelf een bammetje te smeren. Weer een voordeel van een eigen keuken, we kunnen ons oud geworden broodjes roosteren in een pan.

Via nog meer mooie scenic byways rijden we naar de Ben and Jerry’s fabriek, deze ligt in Vermont, staat nummer 21! Hier doen we een toertje door de fabriek. Deze 2 gasten zijn zo geweldig ondernemend dat ze het voor mekaar hebben gekregen om lekker ijs te maken dat over de hele wereld bekend is geworden, knap hoor. Tijdens het toertje zien we de superschone fabriek en krijgen natuurlijk een bakje ijs om te proeven. Verder is het vooral grappig om te zien dat de Amerikanen dit zo lekker vinden. Naast ons staat een groep meisjes die twee bakken ijs hebben gekocht van een liter of 4 en opgegeten natuurlijk.

New Hampshire en Vermont zijn niet alleen bekend vanwege de herfst kleuren, maar ook vanwege de Green en White Mountains en overdekte bruggen. De herfstkleuren zijn al uitgebreid beschreven maar de bruggen nog niet. Ze zijn hier bekend onder de naam 'covered bridges’ en zijn zelfs genummerd op de kaart terug te vinden. De meeste van deze bruggen zijn gebouwd rond 1850, erg bijzonder omdat de bruggen geheel van hout zijn. Later zijn sommige versterkt met ijzeren binten. De reden van de overkapping is volgens de verhalen om de brug te beschermen tegen het weer. Het weer kan hier extreem zijn, van warme zomers tot ijskoude besneeuwde winters. De maat van de bruggen is simpelweg afgemeten aan een paard en wagen met een lading hooi aan boord. Tegenwoordig is dat groot genoeg voor een personen auto maar onze RV mag er niet overheen. De ouderwetse houten constructie met vaak rode details met een achtergrond van de gekleurde bossen maken deze bruggen een erg bijzonder detail in dit grootse landschap.

We overnachten woensdag in Duxbury, op een niet al te sjieke camping. Het dorpje stelt niets voor, het lijkt wel zo’n beetje verlaten. We moeten dan ook inchecken in de lokale country store en benzine station. Op de camping staan 2 toeristen en nog wat locals. De locals lijken oorlogs veteranen aan hun petjes en kleding te zien. De campers waar ze in wonen staan er belabberd bij en zien er wat viezig uit. Enfin, de slapen toch prima en zijn netjes om half 7 wakker, een nieuwe dag kan beginnen in de White Mountains.

Globetrotters on the move