Cape Cod

Woensdag is dus Cape Cod dag. Na een warme nacht (waarin we zelf het raam open doen) dondert en regent het in de ochtend. Tegen de tijd dat we weg willen rijden is de hemel echter mooi blauw. Een prima begin van onze tocht naar het eiland Cape Cod. Dit was overigens oorspronkelijk geen eiland maar is door het graven van een kanaal een eiland geworden. Dit kanaal snijdt een behoorlijk stuk af voor het waterverkeer in de omgeving. Voordat we echter Op de cape zijn zien we een zeer ongebruikelijk tafereel op de weg. Een stilstaande vrachtwagen, omgeven door 3 politie auto’s, heeft motorpech. Een van de politieagenten verteld ons dat er snel een vrachtwagen zal komen om zijn stilstaande makker te helpen. Wij denken nog dat hij de vrachtauto dan wel weg zal gaan slepen maar tot onze grote verbazing probeert de vrachtwagenchauffeur zijn stilstaande makker aan te duwen…. Natuurlijk gaat dat niet zonder slag of stoot… Uiteindelijk wordt de kapotte vrachtauto aan de kant gedrukt en kunnen wij onze weg vervolgen.

Na een aantal mijlen komen we over de Bourne Bridge het eiland Cape Cod op, we gaan richting Woods Hole, een plaatsje waar alles om de oceaan draait. We kijken er even rond in de haven, drinken er koffie en nemen er een onwijs lekkere blueberry muffin bij. Zo, we hoeven voorlopig niet te lunchen. Ons einddoel is Provincetown, helemaal aan de andere kant van dit eiland. Dat lijkt niet zo ver maar zoals we vaker het geval is vergissen we ons in de tijd die het kost om ergens te komen, in dit geval ook doordat we een route volgen die door dorp na dorp leidt en dus erg veel stoplichten bevat. Geen mooie route, de eerste van deze vakantie. We zoeken de snelweg op en komen bij Eastham een dorp waar we een molen bezoeken die in 1654 voor het eerst is gebouwd. Sindsdien is deze wel een aantal malen verplaatst overigens maar hij staat al sinds 1806 op deze plek. Daarna rijden we naar de zee waar we naar het huis van de coastguard rijden, dat heel mooi blijkt te zijn, we kunnen daar echter niet parkeren dus rijden we verder naar het nabij gelegen Eastham Lighthouse. Het parkeren van grote voertuigen (die van ons is 27 feet) mag lang niet overal in dit deel van de VS, in het westen en zuiden was dit geen probleem. Bij het volgende lighthoude stallen we de camper, staren even naar de mooie zee, met duinenrand, en zien pardoes wat zeehondjes zwemmen. De vuurtoren blijkt een mooie rood, wit exemplaar te zijn. Deze plek is al zo’n 200 jaar voorzien van een vuurtoren, voorheen werd dit gedaan door 3 vuurtorens, ook wel de 3 sisters genoemd. De rost waar de vuurtorens zijn gebouwd wordt echter steeds verder door de zee afgebroken en de 3 zusters zijn zo’n 100 meter inlands opnieuw opgebouwd. Daarvoor in de plaats is deze huidige vuurtoren gekomen die ondertussen ook al een keer verder van de kust af is geplaatst. Wat we ook erg leuk vonden is dat hier een kabelhuisje staat. Het kabelhuisje dat in 1867 voor het eerst ooit de telegraaf verbinding met Europa kon maken! De kabel is door een Frans schip over de oceaanbodem gelegd om dus uiteindelijk hier uit te komen. Voor het eerst kon men binnen minuten nieuws overbrengen in plaats van in weken, wat een revolutie!

We rijden verder via route 6 naar het meest noordelijk puntje van het eiland. Onderweg moeten we een paar keer stoppen voor een schoolbus. Dit gaat ook heel anders als bij ons. De dorpjes en scholen liggen zover uit elkaar dat de kinderen wel met de bus of met de auto moeten. Al deze bussen lijken in het hele land op elkaar. Als de bus stopt, gaan er lampen flikkeren en klapt er een stopbord uit. Alle auto’s moeten dan stoppen, ook het tegenovergestelde verkeer. Doordat alle auto’s zijn gestopt is er een soort van veilig oversteek punt gecreëerd waarover de kinderen op hun gemakje naar de overkant kunnen sjokken. Handig hoor! Na een tijdje komen we dan toch aan op het meest noordelijke plaatsje van dit lange eiland, Provincetown. We vinden al snel de supermarkt, dus eerst even een steak, en wat biertjes scoren. Ondanks dat we al lang hebben gereden willen we toch even met de camper door het dorpje rijden. In de meeste dorpjes is dat niet zo’n probleem, Main street is overal hetzelfde en prima geschikt voor een grote RV. Maar hier is dat anders, de Main street heet helemaal geen Main street en zit dan ook ineens heel anders in elkaar. Het is een smalle kronkelige straat, met overal kleine winkeltjes. Als we de straat in zijn gereden horen we al snel zoiets als 'dit doe je toch niet met een RV?’ We hebben geen idee, maar ze hebben gelijk, het is veel te krap voor onze camper. Even later staan we dan ook vast op een stukje waar nog een vrachtwagentje staat. Spiegels inklappen heeft geen zin, gelukkig komt na een paar minuten de chauffeur van het vrachtwagentje vragen of het lukt. Nou nee, het past niet, kun je wat verplaatsen. Het vrachtwagentje wordt verplaats en we kunnen verder, op zoek naar een camping.

Wat ons overigens wel enorm opviel in het smalle kronkelige winkelstraatje van Provincetown is het grote aantal homo’s op straat. Dit dorp schijnt erg vriendelijk te zijn voor de homo mens en dat is te zien ook. De Reguliersdwarsstraat is er niets bij. Het zijn trouwens overwegend mannen die hand in hand door dit straatje lopen. Maar goed, de camping wordt via een omweg van 3 mile gevonden, maar blijkt niet geschikt te zijn voor grotere campers. Ze zijn wel zo vriendelijk om ons een andere camping te wijzen in de buurt. We hebben een camping boek bij ons dat dikker is dan de bijbel en de telefoongids bij elkaar, maar nog steeds staat lang niet alles erin, deze dus ook niet. We vinden de camping met gemak. Het is zo’n beetje het laatste levende stukje van het eiland. De receptie is al dicht, maar gelukkig hangt er een briefje met vrije plekken waarvan we er eentje uitzoeken. We staan vannacht in de duinen, ook mooi.

Voordat we gaan eten doen we een korte wandeling over de camping en komen bij een pond (meertje) terwijl net de zon aan het ondergaan is. Deze zonsondergang ziet er zo mooi uit dat Pat naar de camper terug huppelt om de camera te halen. Dit levert een mooi plaatje van de ondergaande zon op, weerspiegeld in het meertje. We eten vandaag wederom een steak. Ja inderdaad 'wederom’. Dit is de vierde steak tijdens deze 2 weken. De reden is simpelweg omdat ze hier zo lekker en betaalbaar zijn. Een steak van 450 gram kost ongeveer 10 dollar. Het gaat dan om een Ribeye van 2 centimeter dik. Syl heeft zichzelf aangeleerd om deze dingen perfect te bakken in een koekenpannetje. Een lekker dat ze zijn, dit krijg je zo niet in Nederland, in ieder geval niet voor een paar euro. We delen trouwens de steak en eten er alleen wat cole slaw bij, dus best een gezonde en makkelijke maaltijd.

Morgen rijden we naar Salem, hier pakken we onze spullen bij elkaar. Vrijdag ochtend moeten we dit gevaarte weer inleveren.

Jammerrrrrrrrrrrrrrrrr