Montenegro

Op maandagochtend besteden we wat tijd aan voor ons uit staren, foto’s bewerken, verhaaltjes schrijven en lezen. Voor ons huis ligt nu een cruise schip van Holland America line en we zien 2 uur lang bootjes driftig op en neer varen om de passagiers uit te laden. Het is maar een klein cruiseschip met rond de 2.600 passagiers en 1.300 bemanningsleden. Valt best mee toch? Nadat we klaar zijn met relaxen lopen we het ommuurde oude stadje in. We zien onderweg een groot aantal katten en ook in de straten van de oude stad liggen en lopen op heel veel plekken pluizige beestjes.

Het stadje schijnt erom bekend te staan. Wat we nog meer op iedere straathoek zien zijn kerken, het is niet zo’n groot stadje maar er zijn wel veel straathoeken en dus evenzoveel kerken. Alles is keurig onderhouden en autovrij dus het heel ontspannen om hier rond te lopen, zeker als je de tourgroepen een beetje weet te vermijden. We eten een cheesecake volgens Montenegro recept en gaan vervolgens de caloriën verbranden tijdens een wandeling naar een uitzichtpunt bij een kerkje boven de stad. De wandeling gaat over een soort verdedigingsmuur en leidt uiteindelijk naar een oud en vervallen fort. Wij hebben geen zin om zo ver (en retesteil) omhoog te lopen dus maken we wat foto’s van het geweldige uitzicht en nemen een andere muur terug richting stadje. Daar slenteren we lekker door de straatjes, kopen een t-shirt en gaan bij het enige craft beer cafeetje van het stadje een biertje drinken. Syl bestelt een lokale witte wijn. De huiswijnen die ze hier over het algemeen serveren zijn lokale Chardonnays maar die hebben hier toch echt een andere smaak dan in Frankrijk. Uiteraard zijn er ook frissere lokale witte wijnen te vinden, die zijn vaak iets duurder maar wel lekker! De lokale rode wijnen daarentegen zijn prima, licht en lekker fruitig. We slenteren nog even door en eten Texas style BBQ pulled pork op een terras, lekker!

Op dinsdag rijden we weg uit ons luxe appartementje met als einddoel Budva, een plaatsje 30 km ten zuiden van Kotor. Daar rijden we natuurlijk niet rechtstreeks heen, we doen dat via het Mount Lovcen Nationaal Park. Om daar te komen moeten we uit de baai omhoog, de bergen in. Dat gaat via een geweldige steile weg waar 35 haarspeldbochten bedwongen moeten worden. Op diverse websites staat geschreven dat het een smalle enge weg is maar die indruk hadden wij helemaal niet. De weg is welliswaar niet overal heel breed en dus moet je soms achteruit als een grote touringcar je tegemoet komt maar overal zijn vangrails en uitwijkmogelijkheden. Onderweg stoppen we ergens om koffie te drinken en kunnen een stukje huisgemaakte chocoladecake niet weerstaan. We rijden verder over bochtige wegen naar het Lovcen Nationaal park en komen bij de hoogste punt in het NP uit. Daarboven op is het mausoleum Petrovic Njegos, een belangrijk historisch figuur in Montenegro. Om daar te komen moeten we 450 treden op maar het uitzicht maakt het klimmetje de moeite waard. We kijken over de zwarte bergen uit waar Montenegro haar naam aan te danken heeft. We rijden verder door de bergen en stoppen onderweg voor een lunch. We kiezen voor straditioneel bereid kalfsvlees en krijgen een soort van supermals stuk vlees voorgeschoteld dat zo uit elkaar valt. Lekker, maar de portie is wel flink! Verder naar Budva moeten we de bergen weer afrijden naar de kust. Weer met mooie uitzichten! Ons appartementje is keurig met een klein balkonnetje maar zonder uitzicht. We blijken ergens in de afgelopen dagen iets te hebben gegeten waar we nu last van hebben dus het oude stadje van Budva wordt op snel tempo verkend om vervolgens weer naar ons huisje terug te gaan. We lopen trouwens nog wel even over de stadwallen van Budva en dat wordt beloond met een mooi uitzicht over de smalle straatjes en daken van dit kleine ommuurde stadje. ’s Avonds lopen we nog even langs de supermarkt en daar wordt Syl aangesproken door een dame die heel vriendelijk Hi Syl roept. We zijn verbaasd want waarom zou iemand onze naam kennen maar zien dan al snel dat het een van de twee vriendelijke jonge dames is die ons heeft ingecheckt in ons hotel, grappig!

Dan is het alweer woensdag… we rijden op tijd weg en volgen de kust nog een klein stukje naar het zuiden. De prachtige kust blijft fascineren en als we het privé eiland Sveti Stefan in het water zien liggen is dat de kers op de taart. Het is een klein eilandje verbonden met het vaste land door een landstrook zo smal als een auto. Het eiland is ondertussen van een chique hotelketen en je mag er dus allleen op als je gast bent. De authentieke huizen op het eiland zijn in een strak jasje binnen de stadsmuren gebouwd. Het ziet er vanaf een afstandje errug mooi uit. We zeggen de kust gedag en rijden naar het binnenland, eindbestemming van vandaag is Kolasin, een plaats vlakbij een aantal nationale parken. Om hier te komen moeten we de helft van dit kleine landje doorkruisen. We doen dat over de hoofdweg, dit blijkt alleen rondom de hoofdstad Podgorica een “echte” snelweg te zijn. De gebouwen en dorpen in we in het binnenland tegenkomen hebben voor ons nog wel een soort oostblok uitstraling, het is wel netjes maar toch is veel oud en wat wel wat grijs. De stad Podgorica is qua inwoners aantal net zo groot als Apeldoorn, je rijdt er zo doorheen. We stoppen wel even bij het enige Hardrock café in de Balkan natuurlijk, maar alleen voor koffie want we moeten nog een eindje. Eenmaal de stad weer uit rijden we al snel weer in heuvelachtig gebied met bergen die steeds iets hoger worden. Onderweg stoppen we nog even bij een heel mooi onderhouden Orthodox Katholiek klooster. Alhoewel het opengesteld is voor publiek kijken de bewoners ons niet aan, behalve de vriendelijke kat, die doet dat wel. We maken wat foto’s van de mooie binnenplaats en de vele bijenkasten die ze hier hebben staan en rijden weer verder. In Kolasin aangekomen zoeken we ons huisje op, we hebben gekozen voor een gekke accommodatie, namelijk een huis in de vorm van een paddenstoel. Erg grappig en prima voor een nachtje maar heel luxe is het niet. We eten die avond in Kolasin, in een restaurantje waar typische boerenkost wordt geserveerd. Dit blijkt te bestaan uit aardappels, vlees en groente maar dan nét iets anders klaargemaakt dan bij ons. We laten het ons goed smaken en rekenen voor eten en drankjes € 20,- af. Prima prijs! We slapen vroeg en dat is maar goed ook, de nacht blijkt wat onrustig te zijn met noodweer en blaffende honden. Om 05.30 uur staan we op en een half uur later rijden we weg.

Eindbestemming van vrijdag; Beograd oftwel Begrado, de hoofdstad van Servië.

Daarover de volgende keer meer!

Pat en Syl