Dag 53 t/m 58. Zaterdag ochtend 23 maart pakken we de camper en rijden we naar Ft. Myers. We kunnen maar niet in ons hoofd krijgen dat de afstanden hier altijd groooooot zijn. Op de kaart lijkt de afstand tussen Orlando en Ft. Myers goed te doen. Maar als we eenmaal in de auto zitten blijkt het toch weer een lange rit te worden. Orlando uitkomen gaat vrij goed via een snelweg, maar daarna naar het zuiden rijden lijkt een eeuwigheid te duren. Veel freeways rijden door dorpjes en steden, waardoor we heel vaak moeten stoppen bij verkeerslichten. Het doel is feitelijk niet Ft. Myers, maar Ft. Myers Beach, dit ligt
nog wat zuidelijker. Als we de freeway afrijden en onze uitgezochte camping oprijden blijkt het kantoor al dicht. Geen nood, meestal kun je zelf een plaats uitzoeken en inchecken. Maar hier niet, we moeten iemand bellen. Bellen met onze eigen telefoons doen we zo weinig mogelijk vanwege de kosten, we gaan dus opzoek naar de telefoon op de camping. Deze vinden we niet dus rijden we maar verder naar de volgende camping.
Eenmaal op de weg richting de camping staan we snel in de file. De file duurt best lang, dus Syl besluit er maar weer een paar euro's tegenaan te gooien en de volgende camping te bellen. Ja hoor, we hebben nog plek, er is zelfs nog een plekkie aan het water, mooi die nemen we. We staan nog even in de file (die richting het strand), checken in en parkeren de camper aan de waterrand van een haventje, erg idyllisch. Het is wel weer goed geweest voor vandaag, het is luiertijd.
Zondag maken we een leuke lange dag van. 's ochtends rijden we vanuit Ft. Myers Beach via de tolbrug naar Sanibel eiland. Een rustig eiland zonder hoogbouw, maar wel met de tropische uitstraling. Ondanks dat er veel hotels staan is het echt een prettig eiland, geen schreeuwende toeristen, geen dikke hotels, geen enorme giftshops, alles is relaxed. We parkeren onze camper ergens op een parkeer plaats en wandelen richting strand. Nou ja strand… het strandje is maar een paar meter diep, toch zitten er mensen op. We kuieren rustig door het water en zien overal schelpen liggen. Op dit eiland is het toegestaan om schelpen te verzamelen. Ons oog valt ook op een paar mooie exemplaren die we meenemen. Op sommige stukken kunnen we niet eens op de blote voeten door het water vanwege de dikke laag scherpe schelpen die er ligt. Via een mooie kustweg rijden we naar het kleine eiland Captiva. Hier is geen rekening gehouden met campers, dus aan het einde van het eiland moeten we omkeren om terug te rijden. Op Sanibel bezoeken we nog Wildelife Refuge met mangrove en veel vogels.
Zondagavond stappen we op de fiets om naar Ft. Myers Beach te fietsen waar we wat over het strand wandelen. Hier komen wat meer toeristen en ook erg veel jongeren, het is nog spring break. In een barretje op het strand drinken we wat en als we besluiten ook wat te willen eten gooien we ineens de kaart neer en betalen we. Om ons heen lijkt een groep hooligans te zijn neergestreken die steeds harder begint te schreeuwen. Het zijn ouders met kinderen waarvan vooral de mannen hun stembanden tot het uiterste uitrekken zonder dat er iets zinnigs uitkomt. We horen regelmatig 'it's holiday so we can do what we want'. Hoe oppervlakkig en eenvoudig! We vluchten naar een andere tent waar een rij staat van mensen die op een tafel wachten, het eten zal dus wel goed zijn! Als we melden dat we ook wel aan de bar willen eten kunnen we meteen doorlopen. We bestellen beide een margharita, maar Pat vind um iets te zoet, dus word er nog een biertje besteld. Het eten is er inderdaad goed, we bestellen beide een steak, Syl een Ribeye, Pat een New York strip, jummie.
Nog wat later belanden we in een barretje waar heftige reacties op de TV worden gegeven. Er is een underdog team uit Ft. Myers bezig een basketbal wedstrijd te winnen. John, de eigenaar is zo opgewonden dat hij ons om de haverklap drankjes geeft. Als zijn club inderdaad gewonnen heeft feliciteren we hem en krijgen nog een gratis ronde. De Black Russians van Pat en de Mojito's van Syl hakken er lekker in, dus zijn we verstandig en fietsen terug naar ons bedje in de camper na een leuke avond te hebben gehad met diverse andere toeristen uit de states. En, nee, niet alle Amerikanen zijn zo simpel en oppervlakkig als de families in de strandtent gelukkig.
Maandag beginnen we de dag rustig en rijden aan het einde van de ochtend richting Ft. Myers, dit is met gemak 45 minuten verderop. We bezoeken vanmiddag de Edison & Ford Winter Estates. De winterverblijven van Thomas Edison en Henry Ford. Edison en Ford waren dikke maatjes in het verleden. Ford heeft voor Edison gewerkt. Toen Edison de benzine motor van Ford eenmaal had gezien heeft hij Ford geïnspireerd om ermee door te gaan Dit terwijl Edison op hetzelfde moment bezig was om elektrische 'auto's' maken. Zoals iedereen weet is Ford uitgegroeid tot een groot auto merk en heeft Henry het dus goed gedaan. Henry Ford kwam overigens maar 2 weken per jaar, tijdens de verjaardag van Thomas naar z'n winterverblijf. Terwijl Thomas Edison er een aantal maanden verbleef. Omdat Edison een workaholic was zien we o.a. z'n lab, gastenverblijf, zwembad en tuinen.
Edison was hier vooral bezig met het 'uitvinden' van natuurlijk rubber, toen hiervan de synthetische variant werd gemaakt is Edison hiermee gestopt. Hij heeft in zijn leven er wel voor gezorgd dat we elektrische lampen hebben, muziek en video kunnen opnemen, hoe je een lab moet runnen en hoe je tijdens een onderzoek altijd alles van iedere kant moet blijven bekijken. Hij is tevens de oprichter van General Electric dat nog steeds bestaat. De meneer staat geloof ik nog steeds bovenaan als het gaat om meest aangevraagde patenten, iets van 1500 ofzo. Kortom, wederom een leuke en interessante middag. De laatste dagen met onze camper willen we doorbrengen in de Everglades, een van de bekendste Nationale Parken van de VS.
Als eerste rijden we naar Everglades City, dit is aan de noord grens van het Nationale Park. Het Visitor Center ligt aan het water met uitzicht op wat eilandjes. Hier boeken we een boottochtje zonder te weten waar het over gaat. Het bootje brengt ons via een vaargeul tussen eilanden door richting de Golf van Mexico. Onderweg zien we wat mangroven en vogels. Het uitzicht is best mooi, maar niet overweldigend. Als we eenmaal aan de golf zijn zien we gelukkig nog wat dolfijnen die lekker nieuwsgierig bij de boot blijven waardoor we ze goed kunnen zien, altijd lief. Ten oosten van Everglades City regelen we een campeer plaats, deze ligt al niet meer in de Everglades, maar in Big Cypress National Preserve, In dit gebied wonen veel indianen en worden de commerciële airboat toertjes verkocht. In de Everglades zelf mag niet met die airboats worden gevaren, best logisch want die dingen hebben het geluid van een vliegtuig, wat een herrie. Wij besluiten om er niet aan mee te doen.
We kijken nog her en der op boardwalks en korte wandelingen rond, maar de 'Glades' kunnen ons ondanks de krokodillen niet erg fascineren. Wat we wel leuk vinden zijn de zeekoeien die we kunnen zien iets terug op de highway 41. Deze dieren komen in de winter land inwaarts omdat de zeeën te koud worden. Zo liggen er hier 4 voor onze neus te chillen. Af en toe komt er eentje naar boven waardoor we het hele dier in het heldere water kunnen zien. Wat een knoeperts van beesten zeg. Soms komen ze met z'n 4'en tegelijk naar boven, terwijl wij er maar met z'n 2'en naar staan te gluren, mooi! Woensdag rijden we verder naar het oosten langs de grens van de Everglades en zien we meer indianen dorpjes met hun airboat rides, we doen nog steeds niet mee. Wat we wel doen is naar Shark Valley gaan, dit ligt in het Nationale Park. Hier kunnen we met een vrijwel geruisloos treintje door de Glades rijden, nou ja we rijden natuurlijk mee. De tocht duurt 2 uur en de ranger heeft niet 1 minuut haar mond gehouden, we hebben zoveel informatie gekregen over dit gebied, wederom interessant.
Doordat het winter is zijn de Glades vrij droog, we zien zelfs erg weinig water. Dit levert een soort van Afrikaans landschap op en we loeren onbewust naar de ogen van een leeuw of de nek van een giraffe. Tijdens de rit krijgen we informatie over hoe het water hier komt, de vogels, de alligators en zelfs over de boa's. Boa's komen hier normaal niet voor, maar na Orkaan Andrew zijn ze ontsnapt en wonen er nu een aantal in de Glades. Vanaf een uitkijktoren zien we de uitgestrektheid van het landschap, zonder de golf van Mexico te kunnen zien, we zijn namelijk nog steeds in het noorden van het park. Hier brengen we na de boottocht verandering in. We pakken de camper om langs de grens van het park verder oostelijk en daarna zuidelijk te rijden tot we bij de ingang komen waar we het park echt in kunnen rijden. Via deze ingang kunnen we 36 mile (58km) het park inrijden om onze camper vlakbij de zee op de camping te zetten. Ook nu worden we nog steeds niet echt gepakt door de Glades, we kopen er niet eens een koelkastmagneet van. Maar we besluiten toch de nacht hier te blijven.
Donderdag morgen rijden we de lange weg weer terug de Everglades uit. Onderweg stoppen we nog voor een wandeling van een uurtje en kijken we op diverse uitzichtpunten naar de natuur. We hebben niet eerder in een Nationaal Park zoveel verschillende vogels gezien. We hebben er niet erg veel verstand van, maar de volgende hebben we kunnen ontdekken. Witte en bruine Pelikaan, Roze Lepelaar, Visarend, Zeearend, Kite, Witte en grijze reiger, Ijsvogel, Aalsgolver, Uil, Gier, Specht, Kalkoen. Bij het visitor center stoppen we 5 uur later om toch maar een magneet te kopen, dat betekend dat we het toch leuk hebben gevonden. We vinden het wel een van de minst interresante parken die we hebben bezocht, maar dat komt dus waarschijnlijk doordat vrijwel alles droog stond. Via de snelwegen rond Miami rijden we naar Ft. Lauderdale. Sjonge jonge wat een drukte zeg, Miami is een stuk drukker dan de steden waar we eerder langs zijn gereden.
De laatste dag met onze fijne camper is aangebroken, morgen (vrijdag de 29ste) moeten we hem teruggeven. We zijn nu druk aan het passen en meten of alles nog in de rugzakken past. We hebben beide best veel nieuwe kleding gekocht. Maar als ik nu naast me kijk ligt er een hele stapel kleding dat weg gegooid gaat worden. Het gaat dus wel lukken. Vanavond zullen we voor de laatste keer in onze camper kunnen relaxen. Beetje TV kijken, lekker steak eten, relaxen en jammeren dat hij weg moet. Gelukkig ruilen we de camper in voor een cabriolet waarmee we naar Key West en Miami rijden.
Enfin, over de belevenissen met onze cabrio later meer.
Snik, Pat en Syl
.png){kind=small}
.png)
