Vanmorgen lijkt een eeuw geleden

Op de een of andere manier hebben we door het vele reizen geleert om onderweg erg relaxed te zijn. Zo is het intussen voor ons beide een feit dat 1 dag minimaal 2 dagen lijkt. Het is nu 6 uur 's avonds en het lijkt alsof vanmorgen gisteren was. Hoe we het voor mekaar hebben gekregen is niet helemaal duidelijk. Maar misschien komt het omdat we makkelijk reizen en het niet erg vinden als er onverwachte dingen gebeuren. We nemen geen overbodige bagage mee, nu reizen we beide met 10 kilo. We plannen niet veel, we laten ter plekke de dag aan ons verschijnen. Natuurlijk weten we van te voren wel de highlights van een land, regelen we een hotel voor de eerste nacht, eventueel een auto en stellen we een dag budget.

We zijn vaak ook erg braaf en gaan vroeg naar bed zodat we 's morgens vroeg al op pad kunnen om 'dingen te zien'. Zo ook vandaag, maamdag 17 maart. Toen we gisteren om 1 uur in Santa Catalina aankwamen hebben we een huisje op het strand geboekt voor 2 nachten. De volgende ochtend stonden we alweer om 6 uur naast ons bed. Syl besluit in ene dat we weg gaan, we blijven dus geen 2 nachten. De reden: ach het is toch zonde om de hele dag aan het strand te hangen als we toch niet gaan snorkelen ofzo. Hoe mooi de omgeving ook is, we zijn vertrokken. Dit is een van de dingen die we spontaan doen en er voor ons voor zorgen dat de dagen ellenlang lijken.

Eerst nog even terug naar zaterdag avond. Na het bezoek aan de bloementuin drinken we wat in ons leuke hotelletje. We zijn gewaarschuwd dat het vanavond luidruchtig kan zijn, maar daar hebben we niets van gemerkt. Wel van de wind, die weer keihard aanstaat! Tegenover ons hotel zit een Chinese enclave met een hotel, bar, winkel, restaurant en weet ik niet wat meer. We besluiten om te gaan Chinezen vanavond. Het chinese restaurant blijkt te bestaan uit een soort schuur met veel koelkasten vol bier en tafels bekleed met plastic. We bestellen een biertje en ook wat te eten. Alles smaakt prima ondanks de wat verwaarloosde indruk van het geheel. Naast het restaurant zit een donkere smalle gang, dat blijkt de bar te zijn. De Chinezen rennen tussen het restaurant en de bar heen en weer om biertjes te brengen. We bezoeken de bar niet. We bezoeken wel de chinese supermarkt waar alles wordt verkocht dat de lokale bevolking nodig heeft. We kopen er een paar blikjes Ron met Coke om de avond af te sluiten in onze overdekte tuin.

Zondag rijden we vroeg weg uit El Valle om naar Santa Catalina te rijden. Een rit van zo'n 5 uur, niet vanwege de afstand, maar vanwege de vele bochten. We moeten zo'n 180 km over de Pan Americana highway rijden en die gaan best snel. De overige 100 km naar Santa Catalina gaan door een mooi heuvelachtig gebied, waar een rechte weg niet bestaat. Geeft niks, tot een paar jaar geleden was de weg een zandweg, de geasfalteerde versie rijdt ongetwijfeld een stuk sneller! Santa Catalina ligt op een schiereiland waar veel boeren wonen. De huizen die hier staan varieren van bakstenen huizen, keurig onderhouden en met fleurige kleurtjes, tot hutten met muren van bamboe en een dak van palmbladeren. Onderweg komen we regelmatig mannen te paard tegen en zien af en toe een groepje gezadelde paarden langs de kant van de weg staan. Beter in de berm onder de schaduwrijke bomen kijkend zien we de berijders samen zitten kletsen en relaxen. Als we bijna aan het eind van de wereld zijn rijden het kustplaatsje Santa Catalina in. Het is een surfers dorpje van waaruit je dagtrips kunt doen om te duiken of snorkelen en natuurlijk kan er gesurfd worden. Hier zouden echt metershoge golven zijn, vergelijkbaar met Hawai. Eerst maar eens een kamertje vinden.

Dat doen we uiteindelijk bij Oasis Surf Camp. Om Oasis te bereiken moet je een getijde stroom oversteken, wij komen aan toen de vloed opkomt en we een 5 meter brede rivier over moeten steken die tot aan onze knieen kwomt. Prima, tis warm dus slippertjes uit en waden maar. Er is nog 1 strandcabana over dus die nemen we maar. Uitzicht op palmbomen, strand en de pacifische oceaan inbegrepen, tja je moet toch wat.... Het is ondertussen een behoorlijke tijd geleden dat we hebben ontbeten dus we bestellen lunch en terwijl we wachten kunnen we de voorblij vliegende colibri zijn lange snavel in bloemen zien steken. We halen onze tassen uit de auto die netjes aan de weg geparkeerd staat en het water komt tot halverwege onze bovenbenen. We wagen daarna nog een keer de oversteek, deze keer hebben we onze zwembroeken aan dus is het niet erg dat het water bijna tot aan ons kruis komt. Het is zondag en deze getijde rivier is blijkbaar een favoriete plek voor locals om af te koelen, er liggen meerdere families in het stroompje te badderen. We rijden naar het dorpje en kijken er wat rond. We besluiten om geen water thema tourtje te boeken aangezien snorkelen niet Pat zijn favo bezigheid is en de tourtjes best prijzig zijn. Een beetje relaxen dus maar. Terug bij de rivier parkeren we onze auto op de openbare weg, hopelijk gaat het goed en staat ie er morgen nog. Syl trekt haar korte broek uit en samen waden we weer door de getijde stroom. Ondertussen is het tijd voor ons middagdutje. Pat gaat even slapen, Syl kruipt met water, e-reader en verrekijker in de hangmat en vermaakt zich prima met kijken en lezen het volgende uur. De dikke surf die hier zou zijn blijft uit, de golven zijn er wel maar zijn meer van Noordwijk-aan-zee formaat dan Hawai formaat.

We hangen nog wat rond op onze varanda om later als eerste in het restaurant te zitten. We eten er overigens voortreffelijk, de eigenaar en kok zijn Italiaans, wie zijn wij dan om geen huisgemaakte Italiaanse gerechten te bestellen. Na het eten zitten we nog even op de varanda als Pat ineens naar binnen rent en weigert naar buiten te komen. Er kroop blijkbaar wel iets heel groot vlak langs hem. We gaan weer vroeg naar bed en ook weer vroeg op. 's morgens zien we heel veel sporen van krabbetjes, maar daarom rende Pat toch niet naar binnen. Naar verder onderzoek zien we gaten in het zand, het waren dus tarantula's, lekker hoor. Het is nog en relatief fris dus we maken een strandwandeling en zien de eerste mensen alweer op hun boards staan. De zon komt langzaam op en als ie eenmaal over de heuvel heen schijnt warmt het snel op. We scharrelen wat rond, maken foto's en lopen met onze voetjes in het water en dat allemaal voor het ontbijt. We ontbijten en gaan er eerder vandoor zoals we al eerder schreven. Er is maar een weg naar het strand, dus die nemen we ook terug naar de Americana. Het is werkelijk een prachtige weg met z'n glooiiende heuvels, boertjes op paarden, leuke huisjes en honden. Jeetje wat veel honden hier zeg, de meeste zijn gelukkig vriendelijk. Na 2 uur komen we op de Pan Americana, niet veel later nemen we de afslag bij David naar Boquete. Dit is een uitermate goede weg, dus we zijn snel in het dorp. Na wat rondzoeken vinden we een goedkoop, maar leuk onderkomen bij Pension Topas. We krijgen de hele verdieping van een mini gebouwtje, schattig weer!

Meteen gaan we op pad om wat te eten te zoeken, dat valt niet meer, het is blijbaar siesta. In een straatje achter de hoofdstraat vinden we een lokaal restaurantje waar we voor $3 een bord rijst, met vlees en salade krijgen en lekker ook nog. Het is is weer tijd voor wat rust. Dit doen we met luieren en zoeken naar activiteiten voor de komende dagen. We vinden diverse leuke dingen, maar of alles lukt moeten we nog even afwachten.

Nu eerst St. Patrick's day vieren in Mike Global Grill. Een tent met vooral westerlingen die hier een ouwe dag komen opsnoepen, gezellige incl. Ierse muziek.

Happy St. Patty's day

Pat & Syl