Een van de niet te missen onderdelen in Tokyo is het bezoeken van de vismarkt en dan vooral de tonijn veiling. Jammer genoeg voor ons begint dit spectakel 's morgens heel vroeg. We staan dus om 3:45 op en nemen direct een taxi. Op dit tijdsstip midden in de nacht hebben we in 20 seconden een taxi. Het is onverwacht druk op straat, veel mensen en auto's. Zo zien we mensen boodschappen doen en in restaurants zitten eten, dit is echt een stad die nooit slaapt, nooit!
Het is een kort ritje van 10 minuten naar de markt. De chauffeur weet niet helemaal wat we willen dus zet hij ons maar ergens af. We lopen op goed geluk richting de markt en wijzen wel 4 keer in ons boekje de naam van de markt aan en worden zo de goede kant opgewezen. We moeten het wel vragen want we blijken midden op de visafslag te lopen. Oeps, dat is vast niet de bedoeling. Er word hier hard gewerkt, overal rijden rare karretjes en mannen zijn met piepschuim dozen in de weer. Na 10 minuten over de afslag te hebben gelopen vinden we het kantoortje waar we ons melden. Er staan inmiddels zo'n 10 toeristen te wachten. Er zijn 2 toertjes en per toertje mogen er maar 60 mensen mee, we zijn hier dus op goed geluk.
Rond half zes is onze groep aan de beurt. We worden meteen meegenomen over de afslag naar de veilinghal. Hier zien we al direct tientallen grote tonijnen liggen. Ze zijn allemaal bevroren. Ze zijn zeker niet hier in de buurt gevangen? Bij alle tonijnen zit achter de kop een enorm gat, daar is al iets weggehaald, we weten niet wat. De staart is er ook al afgehaald maar nog zijn sommige vissen wel 1,5 meter lang. In het achterste gedeelte van de tonijn is een insnede gemaakt en steekt er een lapje vlees omhoog. Mannen staan de vissen te keuren door in het lapje te kijken en stukjes te proeven. Ze hakken ook met een soort haak achterin de vis. Wat ze precies doen is niet duidelijk, ze zijn aan het keuren, maar hoe het werkt weten we niet.
Op een tafel liggen lapjes tonijn. Ook deze lapjes worden zorgvuldig gekeurd. Het zijn mooie rode lappen zo groot als een steak. Mannen bekijken de lapjes met een zaklamp, ze kunnen zo blijkbaar de structuur van het vlees goed bekijken. Plotseling horen we een hoop gegil, geschreeuw en een bel, de veiling is begonnen. Ook hiervan weten we niet precies hoe het werkt. Blijkbaar word er een nummer van een tonijn genoemd en daarna wat bedragen. Na een paar minuten zijn ze al klaar en zijn de vissen verkocht. Er komt een man met een potje verf en een kwast en zet de naam van de koper op de vis. De koper sleept de tonijn diect aan z'n haak mee naar z'n auto of karretje. Deze veiling ziet er minder modern uit als in Nederland. Toch verloopt alles weer met de Japanse efficientie die we overal zien. Naast tonijn hebben we nog groe zwaardvissen gezien, deze werden meteen in kratten gedaan.
Na de veiling lopen we nog een klein stukje over de visafslag om daarna ons gele hesje in te leveren. We staan alweer buiten. Bij de veiling is ook nog de markt, deze bekijken we ook. Op de markt zitten ook een stuk of 20 mini restaurantjes. Smalle ruimtes met niet meer dan een toog met ervoor krukjes. Achter de toog staat de sushi chef z'n werk te doen. Waar anders dan hier is er verse sushi te krijgen. Een dag of misschien zelfs een paar uur eerder lagen deze visjes nog in zee. We gaan een restaurantje binnen waar niemand zit. Er zijn ook restaurantjes met een rij voor de deur. Ze zullen allemaal wel even goed en vers zijn is onze conclusie. Om half 7 zitten we alweer aan de sushi, prima ontbijt toch!?
We bestellen allebei een verschillende set, kunnen we nog een beetje ruilen. We krijgen erg eenvoudige sushi's met rijst en vis, meer niet. Er zit natuurlijk tonijn bij, maar ook zalm, aal, garnaal (rauw), vissen eitjes, octopus, ei en andere vissoorten. Het smaakt uitstekend, de rauwe vis is superzacht. Omdat de gerechtjes zo eenvoudig zijn mist het soms wel wat smaak. Wat mij betrefd (Pat) staat de sushi in Hong Kong nog bovenaan in de smakenlijst. We kopen nog een tshirt en een koelkast magneet. Die magneten hangen thuis op de plee, we kopen ze vaak, maar alleen als we het ergens erg leuk vinden! We willen de dag niet al te lang maken en dus pakken we de metro richting hotel om er een uiltje te knappen. Tussen de middag zijn we weer fit en gaan onverstoorbaar verder op pad.
De bestemming is de Senso-Ji tempel, in een populair wijkje. Het is lekker druk bij dit tempel complex. De tempel ziet er bijna nep uit. Dat klopt ook wel want de gebouwen zijn nog geen 35 jaar oud, het orgineel stamt echter uit 1600. Het complex staat middenin een woonwijk en de winkelstraten, ernaast staat een permanente kermis, een bizar gezicht. Er is een tuintje bij met typische bomen, bruggetjes en gebouwen. Ook staat er een joekel van een pagode naast de tempel, ook deze is in keurige staat. Omdat het er allemaal een beetje nep uitziet blijven we hier niet zo lang. We lopen wat door de omliggende straatjes en zijn toe aan koffie. Bij een restaurantje waar een dame buitenstaat vragen we of ze koffie heeft, yes, coppie yes. Dus gaan we zitten en vragen koffie. De bedieniening vraagt: koppie? Wij zeggen yes koppie? Hij nog een keer hoppie? Yes, koppie please.... En dus zitten we even later met 2 flessen hoppie bier voor ons, en het was nog alcohol vrij ook! Hahaahhaha geweldig die spraak verwarring!!
Nog nalachend over de spraakverwarring lopen we wat later richting metro, we gaan nog een keer naar Akihabara, de nerd wijk van de stad. Pat wil graag een van de enorme elektronica winkels ingaan en een beetje rondsnuffelen. Ik loop mee naar binnen maar heb het echt na 10 wel gezien en ga buiten op een bankje zitten lezen en mensen kijken. Gedesullisioneerd komt Pat een half uurtje later naar buiten, prachtige spulletjes maar 30 procent duurder dan bij ons, geen gadget voor hem dus.... Vinden wij de Mediamarkt al een behoorlijke winkel. Hier is dat een etage. De winkel waar we waren had 9 van deze etages. In deze wijk zitten tig van dit soort winkels. Pat heeft niet kunnen ontdekken dat ze nu zover vooruit lopen met de techniek. Wat opviel is dat er heel veel Apple producten worden verkocht, gek!
Met een metro rijden we terug naar downtown in de richting van ons hotel. Onderweg boeken we nog twee plaatsen voor de trein naar Nikko voor de volgende dag. In downtown gaan we opzoek naar een barretje, een biertje hebben we wel weer verdient. Bij de eerste zijn we niet welkom, dus zoeken we verder. We komen bij een Italiaan terrecht waar een grote groep kantoormensen zitten. Ze zijn behoorlijk luidruchtig. Heel anders dan we de Japanners gewend zijn. Leuk hoor om te zien hoe deze mensen in no-time flessen wijn wegtikken en bergen eten delen. We krijgen er honger van en delen samen een uiterst goeie pizza. Na een biertje te veel gaan we terug naar ons hotel. We hebben geen zin om vroeg op te staan, dus nemen we dinsdag ochtend niet de trein naar Nikko. Wat is het toch prettig om zonder plan op vakantie te zijn, we doen maar wat.
We slapen dinsdag dus uit en plannen ter plekke dat we naar het biermuseum gaan. Na een lange metrorit komen we in een buitenwijk aan. Ook hier weer, alles keurig netjes en modern. Na een kwartier wandelen vinden we het museum van Yebisu bier. Van binnen een zeer strak modern gebouw, zie foto's :-) Pat besteld een toertje die ons alles verteld over de geschiedenis van dit populaire bier. Helaas is het in het Japans, we verstaan geen woord. Het meisje dat de tour doet blijft ongeremt doorkwebbelen en maakt ook grapjes, niets verstaan we ervan. Erg leuk die taal barriere. We hebben gelukkig wel een foldertje meegekregen zodat we mee kunnen lezen. Na de uitleg krijgen we 2 biertje te proeven, lekker vers. Pat krijgt nog een extra blikje nadat andere gasten dit hadden afgewezen, de Japanners zijn erg bescheiden. Het meisje had het glas zo ingeschonken dat er 2cm schuim opstond. Na de eerste slok word er gelachen en krijgt Pat een applaus.... Om de schuimsnor, wat zijn ze toch grappig.
Buiten het museum gaan we een uurtje op een bankje zitten, gewoon mensen kijken. Lopen de kantoormannen er nogal saai bij, dat is bij de dames wel anders. Vooral veel hoge hakken en kousen tot net over de knie, de rokjes zijn belachelijk kort. Pat vind het allemaal niet zo erg. Terug bij het metro station bedenken we dat we nog niet Rappongie zijn geweest. Een hippe wijk met heel veel uitgaansmogelijkheden en dure clubs. Pardoes lopen we per ongeluk langs Hard Rock Cafe nummer 2 van Tokyo. Er zijn er heel wat in Japan. We kunnen het niet laten om wat te shoppen in de Rockstore en een biertje te drinken. Hoezee, het is happy hour, dus we bestellen er nog een paar. Onder begeleiding van lekkere rock muziek eet Syl een soort hamburger en Pat een groot rack spareribs.
Na het Hard Rock Cafe nemen de metro verder naar huis. We zijn moe van de laatste 2 ongeregelde dagen. Morgen alsnog naar Nikko? We zien wel.
P & S
.png){kind=small}
.png)
