Texas

Dinsdag 26 maart rijden we weg van onze KOA camping langs de snelweg. De camping was keurig maar het constante geraas van de auto’s hoeft voor mij (Syl) niet persé. De douches waren trouwens wel erg fijn en schoon op deze camping en bovendien stonden er 2 bisons in een weide te grazen, dat is natuurlijk best wel cool. Er zijn trouwens ook een flink aantal zeurende Nederlanders op deze camping te vinden (o, de campings zijn niet allemaal open of we hebben geen deurcode gekregen en nu kunnen we de wc niet in of we hebben geprobeerd te bellen maar ze nemen gewoon niet op…. pffff… )

We gaan op weg naar Amarillo Texas en dat duurt vermoedelijk zo’n 4 uur. We rijden weg met mist die al snel optrekt en uiteindelijk is het een prachtige dag. Het eerste stuk in Amarillo zijn we nog wel lage bomen maar hoe verder we richting de staatsgrens komen hoe leger het landschap. We zien veel prairiegras en koeien en komen langs enorme reclame borden voor stofzuiger en prikkeldraad musea. We zijn er niet voor gestopt. Waar we wel voor zijn gestopt is het grootste Route 66 bord op de hele route. Echt fantástisch! Uiteraard staat dit bord in een ieniemienie dorpje met alleen een Mainstreet. We zien onderweg best wat boortorens staan maar ook hele grote windparken met letterlijk duizenden molens, daar hebben ze ook ruimte genoeg voor. Verder zien we eigenlijk niks, ja uitgestrekte vlaktes, dat wel en rood zand. Daar staat Oklahoma bekend om. Grote steden liggen hier dus gewoon 400 kilometer bij elkaar vandaan, en dan nog… Amarillo is niet wat wij een echt grote stad zouden noemen. Route 66 volgt voor een groot deel de snelweg en soms kun je de historic route 66 weer een stuk volgen, vaak op b-wegen meteen naast, of vlakbij, de snelweg.

Ergens bij de staatgrens met Texas hebben wij onze eerste 2000 kilometer op de teller staan, nog een paar te gaan! Op deze snelweg rijden overigens voornamelijk vrachtwagens en campers, hij is dus hartstikke rustig. Rijdt lekker door met een vaart van 120 km per uur. We stoppen even bij een toeristisch hoogtepunt, de slagbug Ranch. Hier staan 5 oude volkswagen kevertjes met hun neuzen in de grond, ze zijn hun deuren verloren en hebben graffiti in de meest waanzinnige kleuren. Het steekt mooi af tegen de blauwe lucht. Het is ondertussen lunchtijd dus we doen de generator aan om een paar boterhammetjes te roosteren, is helemaal niet gek hoor. We maken ons op voor de laatste kilometers naar Amarillo en The Big Texan Ranch and Brewery. Maar eerst even naar de camping. We checken in bij een uiterst vriendelijke dame en installeren ons in ons campertje voor een middagje niks doen. Hoort er ook af en toe bij.

Om 18 u precies worden we door een dikke limo opgehaald om naar the Big Texan Ranch te gaan. We hebben gelezen dat ze daar uitermate goeie steaks hebben en dat het een heerlijk over the top en typisch route 66 restaurant is. Men heeft niet gelogen. Er is een motel, een enorme giftshop, een bar, een ijscorner, er kan fudge worden gekocht en natuurlijk kun je er eten in het enorme maar toch gezellig ingerichte restaurant. Wij worden op het balkon neergezet, wat ons een geweldig uitzicht op het geheel geeft. We kijken in de open keuken waar werkelijk enorme stukken vlees worden gebakken. Midden in de zaal is een verhoging waar mensen worden neergezet die de Big Texan challenge aan willen gaan. Ze moeten daarbij binnen een uur een stuk vlees van 2 kilo(!), een gepofte aardappel, gefrituurde garnalen en een broodje op eten. Dit is een maaltijd ter waarde van $ 72,- en ze krijgen hem gratis als ze de uitdaging volbrengen binnen het uur. We hebben geluk, er is een gekkie die het probeert. Er worden ook biertjes gebrouwen dus Pat neemt een proefplankje van 10 biertjes en is blij. Kortom het eten bij de Big Texan is over-the-top-toeristisch en hartstikke grappig!

’s Ochtends worden we door de receptie dames uitgenodigd voor koffie en donuts on the house, dus dat doen we maar. We rijden weg van de camping en hopen in Amarillo downtown nog wat mooie gebouwen te vinden, het is echter een typisch Amerikaanse downtown; niks te beleven en helemaal niet aantrekkelijk. Dan rijden we direct door naar Palo Duro State Park. Hier is de grootste kloof van de VS, na de Grand Canyon, te bewonderen. Het ene moment rijden we over de Texaanse vlakte en het volgende dalen we af in de kloof met ons campertje. De kleur is geweldig, het is het typische rood van de Nationale Parken in het westen van de VS. De begroeiing is schaars en er zijn hoodoos te vinden. We maken een gave wandeling van 9 kilometer naar een hoodoo in de vorm van een vuurtoren. De wandeling lijdt ons door een dor en droog landschap dat toch vol leven is. We zien vogels met mooie kleuren en horen allerlei insecten zoemen. Aan het begin van de wandeling horen we gezang, het blijkt af te komen van een groepje indianen die op de top van een klif bij elkaar komen. Het is een eindje weg maar de wind staat onze kant op en we horen het gezang behoorlijk goed. Erg passend in deze omgeving! Aan het begin van de wandeling is het nog bewolkt en hebben we een jas aan, na een kwartier begint het wolkendek te breken en niet veel later zijn alle wolken weg en lopen we volkomen onvoorbereid onder een stralende zon. Jep, de jassen gaan uit en water hebben we meer dan genoeg echter hebben we geen zonnebrand bij ons. Dus lopen we nog een paar dagen met pijnlijke rode nekjes rond… Na de wandeling zoeken we onze kampeerplaats op, die is ook in de canyon. We staan helemaal aan het eind van het park aan het eind van de camping. We hebben dus een geweldig uitzicht op alle gekke rotsvormen die we om ons heen zien. Het is lekker warm dus de slippers gaan aan en Syl kan even lekker buiten lezen. ’s Avonds is het hartstikke donker en dus zijn er errug veel sterren te zien. In de ochtend pakken we ons boeltje weer op en rijden we de kloof weer uit. Onderweg komen we nog wat domme en heel lelijke kalkoenen tegen en vervolgens rijden we naar de Cadillac Ranch waar 6 Cadillacs met hun neus in de aarde zijn gezet en vol zijn gegrafitied. En iedereen wordt uitgenodigd om zijn eigen graffiti te te voegen aan de reeds bestaande kleuren.

Op donderdag beginnen we aan het volgende lange stuk rijden, na de Cadillac Ranch hebben we onze zinnen gezet op Santa Fé in New Mexico. Onderweg komen we wederom uitgestrekte windmolenparken tegen en ergens is een vee verzamelplaats. Of eigenlijk een koeien verzamelplaats, er staan er 1000-den en als we er voorbij zijn ruiken we nog kilometers de stank die al die koeien bij elkaar produceren. Maar goed, we eten er geen steak minder om hoor.

Howdee