Arches National Park

Donderdag rijden we alweer terug naar Bluff, we zijn slechts 1 nacht in Page geweest maar hebben daar in de buurt wel heel veel gezien. We nemen dus dezelfde route terug via Kayenta, Monument Valley (waar we nog wat foto’s maken) en Mexican Hat. Aangekomen op de camping in Bluff worden we begroet door de eigenaresse die ons herkent van 2 dagen geleden en krijgen nog wat tips voor het vervolg van onze reis. De Amerikaanse familie met Nederlands sprekende opa staat er nog en we maken een praatje. Meneer is uitgezonden geweest voor de kerk en heeft zo een paar jaar in Nijmegen gewoond. Hij sprak zelfs nog een aardig woordje Nederlands. Aardige lui die Amerikanen. Naast de Cottonwood camping waar we verblijven is het Cottonwood steakhouse.

Een klein restaurant met een joekel van een indiaan als kok. De keuken en grill zijn buiten, dus je ziet regelmatig iemand naar buiten rennen om een maaltijd op te halen. Wij delen zoals vaker een gerecht, in dit geval een lekkere steak. Het delen van een gerecht vindt men overigens overal de normaalste zaak. De porties zijn vaak te groot voor ons, dus dit is een prima oplossing. We delen zelfs 1 koffie omdat die vaak minimaal een halve liter zijn. Op vrijdag stappen we weer in de camper om op weg te gaan naar Moab, hier hebben we een KOA (Kampground of America) gereserveerd. Het is een relatief korte rit van 150 km, dus we hebben wel tijd voor een detour. We rijden langs Canyon Lands een enorm gebied met verschillende uitzichten. We hebben gekozen voor newspaper rock, een muur met daarin een hele grote verzameling petrogliefen. Het is onbekend waarom er zoveel tekeningen in deze rots zijn gekerfd door de indianen. Er zijn tekeningen van mensen, paarden, wielen en allerlei voorwerpen. Bij de afslag naar deze petrogliefen rijden we langs een mysterieuze rots die zomaar in het land lijkt te staan, achteraf blijkt het Church Rock te zijn en ja die naam is passend, hij lijkt wel op een grote kerk of bijenkorf, dat kan ook. We gaan verder richting Moab en zien opvallend veel bergtoppen die zomaar bovenop het vlakke landschap lijken te staan. Op een aantal van deze bergtoppen zijn een skigebieden, er ligt nog volop sneeuw. Net voordat we in Moab aankomen stoppen we bij Wilson arch. Deze boog bevind zich direct aan de weg en is dus makkelijk te bezoeken. Het is best een steile klim om in de arch terecht te komen, we komen al puffend en steunend boven. Dat is ook niet zo gek, want het hele gebied waarin we rijden is bijna 2000 meter boven zee niveau. Als we in Moab aankomen gaan we eerst boodschappen doen en willen we ook wel een biertje en wijntje kopen. Nou blijkt dat in Utah toch net iets anders te werken. Een simpel pilsje is nog wel in de supermarkt te krijgen, maar speciaalbier en wijn dus niet. Daarvoor moeten we naar de staatswinkel, we vragen even waar dat is en wandelen er heen. Gelukkig is het niet zo’n winkel die het drinken van een biertje ontmoedigen door de prijzen absurd hoog te maken. Als we op de camping aankomen gaan we eerst een wasje draaien en kunnen we relaxen met een biertje en wijntje in of naast onze fijne camper.

We zijn in Moab omdat we graag Arches National Park uitgebreid willen bezoeken. We blijven hier dan ook 3 nachten. Zaterdagochtend staan we al vroeg voor het visitor center van het park te trappelen, ze zijn nog niet eens open. Als we een kaartje hebben geregeld en onze National Park pas hebben laten zien gaan we direct op weg naar de parkeerplaats bij Delicate Arch. Dit is wel een bucketlist bestemming voor ons hoor. Het gaat om een zeer speciale boog die in zijn eentje helemaal los op een soort klif staat. Er werd gewaarschuwd voor weinig parkeerplaats, vandaar dat we er vroeg willen zijn. We slaan alle andere highlights van het park vooralsnog over. Als we bij de parkeerplaats komen is inderdaad alles bezet, maar we hebben van de locals geleerd dat je een camper gerust langs een stoeprand mag zetten, ook al is het geen parkeervak. Als we dat gedaan hebben worden we direct aangesproken door een Amerikaan die vraagd of dit wel mag. Wij leggen uit dat het vaker zo gaat met grote campers. We staan er in ieder geval goed en gaan snel op pad, bepakt en bezakt met veel water en wat te eten. Volgens de gidsjes is het namelijk een zware wandeling, bergop en met diepe afgronden. Als we eenmaal wandelen zien we dat het alleen maar mee kan vallen, want er lopen letterlijk honderden mensen over de route. De route loopt voor een groot deel over slickrock, wat bij nat weer zeer glad kan worden. De rotsen zijn nu droog en het tegenovergestelde van glad. Het lijkt wel of we op schuurpapier lopen zo ruw is de ondergrond, we hoeven dus niet bang te zijn om uit te glijden vandaag. De rots waar de route over gaat is enorm breed, dus er is hier geen gevaar. Als we boven zijn zien we nog meer van dit soort rotsen en soms is er een gebied zo groot als een voetbalveld uitgesleten en is er een soort kom ontstaan waar doorheen we lopen. De begroeiing is er beperkt, er groeien alleen wat lage bosjes en boompjes. Op een gegeven moment komen we bij een steile afgrond met een fantastisch uitzicht over meer uitgesleten rotsen. Langs een steile wand is een klein pad gemaakt dat spontaan tegen de wand aan lijkt te plakken. Sommige mensen vinden het zo spannend dat ze zichzelf aan de wand vastklampen of zelfs op handen en knieën naar beneden komen. Als we om de hoek van de wand komen zien we de Delicate Arch staan. We begrijpen direct waar de naam vandaan komt. De boog lijkt los te staan op de slickrock en ziet er erg delicaat uit. De boog is zo’n 16 meter hoog en staat op de rand van een steile wand. De inwoners van Utah zijn er zo trots op dat het op elke kentekenplaat staat. Slickrock is een soort zandsteen vergelijkbaar met mergel, het is dus vrij zacht waardoor het weer er een groot effect op heeft. Deze en alle andere bogen in het park zijn ontstaan door erosie door wind, regen en vorst. De arch is echt supergaaf om in het echt te zien. Mensen staan rustig in  een rij om er een foto mee te maken en lijken er respect voor te hebben. Wij snappen het wel, zeker met mooi weer is het een prachtig gezicht, met op de achtergrond de besneeuwde La Sal bergketen. We wandelen weer terug naar de camper en merken dat we dit vrij makkelijk doen. We kunnen ons wel voorstellen dat in de zomer met de zon op je kop dit heel anders zal zijn. In de camper maken we een lunch en rijden wat later verder het park in. Iets verderop is een uitzichtpunt op de Delicate Arch zodat mensen die de wandeling niet kunnen maken er ook zicht op hebben. Hier is beter te zien dat de boog op een rand staat, we zien nu ook alle mensen die de wandeling naar boven hebben gemaakt.

Verderop in het park is nog veel meer te zien, dus we gaan op pad naar de Windows Section. In dit gebied bevinden zich verschillende bogen op loopafstand van elkaar. Dit herinneren we ons ook het beste van de vorige keer. De Double Arch is een joekel bestaande uit een van de grootste bogen in het park en dan dus dubbel, 3 arches naastelkaar. Verderop staan de Windows, die vanaf kilometers afstand al zijn te zien. In hetzelfde gebied zijn ook diverse losstaande toren-achtige rotsen te zien, waarvan eentje met een losse rots er bovenop, balanced rock. Als we terug naar de uitgang rijden komen we ook nog langs een gebied dat op een duin lijkt, het heet niets voor niets Petrified Dunes. Iets verderop staan de Courthouse towers, een verzameling torens. Eigenlijk beginnen de oe’s en aa’s al als je het park inrijdt. De weg gaat direct omhoog via een aantal haarspeldbochten en zodra je boven bent is het een en al uitzicht op gekke rotsformaties. Terug in Moab besluiten een biertje te gaan doen bij de enige brouwerij in de verre omtrek; Moab Brewery. ’s avonds lopen we over een soort ventweg langs de snelweg naar een steakhouse om daar wat lekkers te eten. Het is vrij ongewoon om ergens lopend naartoe te gaan. Eigenlijk gaat iedereen overal met de auto heen, nietzo gek als je weet hoe ver alles uit elkaar ligt. We hebben er vandaag 17 km op zitten waarvan veel stukken door heuvelachtig gebied.

Zondag hebben we nog energie over en zijn we weer vroeg in het park. We rijden direct naar Devils Garden, een deel van het park waar geen wandelpaden zijn. Het eerste stuk wandelpad van dit gebied is nog wel netjes aangelegd, maar zodra we bij Landscape Arch zijn is het gedaan met de paden. Landscape arch herinneren we ook nog goed van de vorige keer. Het is een hele dunne arch met een lengte van 88 meter, de langste in het park. Het ziet er allemaal nogal fragiel uit en het lijkt alsof de boog elk moment kan inzakken, maar dat dachten we 15 jaar geleden ook al. Naast de Landscape arch zien we Partition Arch, het lijkt wel of er spontaan een gat in de rots wand is ontstaan. Devils Garden staat bekend om z’n bogen en rots torens, maar vooral de smalle rots muren genaamd ‘fins’. Over deze fins vervolgen we onze weg naar de Double ‘O’ arch. Het is soms best spannend omdat de fins in onze ogen op muren lijken waar je in de lengte overheen moet lopen. Aan beide zijden is er dan een steile afgrond, terwijl het bovenop vrij smal is. Ook hier zien we mensen op handen en voeten over de rotsen kruipen, gelukkig hebben wij stalen zenuwen en lopen we over de fins alsof we het dagelijks doen (soort van, nadat we onze hoogtevrees hebben weggeslikt..). De uitzichten over de rotsen en de woestenij met op de achtergrond de besneeuwde bergen is helemaal top. Aan het einde van de wandeling is de Double ‘O’ arch. Een vrij kleine arch met 2 ronde gaten boven elkaar. We proberen dezelfde weg terug te nemen, maar raken de weg kwijt. Bij toeval komen we bij Navajo arch, die eigenlijk meer op een grot lijkt. Ook vinden we per ongeluk Partition Arch, de boog waar we eerder vanaf beneden op keken. Dit is misschien wel het mooiste uitzicht van deze wandeling. Deze boog is een soort gat in een steile wand, door het gat heen kijken is als een raam op de wereld. In de verte de besneeuwde bergen en ver onder ons de wandelaars die niet verder komen dan de gebaande paden. Als we terug zijn bij de auto blijken we 4 uur te hebben gelopen en geklauterd, dit is zeker een aanrader. Onderweg terug naar de uitgang van het park stoppen we nog een paar keer. Zoals bij Fiery Furnace wat wel iets weg heeft van Bryce Canyon. En Sand Dunes Arch, een kleine boog die verstopt is in een smalle kloof en is omgeven door fijn sahara zand. Als we terug zijn in Moab besluiten we het centrum te bezoeken. We herinneren ons het centrum veel kleiner, met een paar winkeltjes en niet teveel auto’s. Nu loopt de grote weg door het centrum en is elke winkel een toeristen winkel. Helemaal niet erg, want Syl koopt er een mooie jurk en we kopen er wat shirts. 

See ya