Donderdag ochtend verlaten we het gezellige Beierse dorp Leavenworth. Het doel van vandaag is om via een autorit zoveel mogelijk van de Cascade mountains te zien. Deze bergketel loopt van noord naar zuid vanaf Brits Columbia tot in Californië. Vooral het deel in Washington en Oregon is erg mooi. Het eerste stuk vanuit Leavenworth is rotsachtig met veel bomen en stroompjes. Als we de bossen uitrijden richten het oosten komen we in een meer woestijnachtig gebied terecht. Dit deel van Washington en Oregon lijkt misschien meer op Arizona. Er is niet veel groen, de bosjes die er groeien zijn laag en grijsachtig en overal liggen stukken lavasteen.
Dit is verklaarbaar omdat we om Mount Rainier heen rijden, dit is een actieve vulkaan van 4392 meter hoog. Als we ter hoogte van Yakima zijn zien we in de verte Mount Adams liggen en op een bordje zien we dat Mount Rainier ook te zien zou kunnen zijn. Mt Adams ligt er keurig besneeuwd en zichtbaar bij, maar z’n grote broer Mr Rainier is volledig verstopt achter de wolken. Het is dus maar goed dat we geen kamer hebben geboekt in Paradise Inn, het iconische hotel onderaan de vulkaan. Intussen rijden we westwaarts langs Mt Adams richting Mt St Helens, dit is een actieve vulkaan van 2550 meter hoog. Bij de grote uitbarsting van 1980 is er 400 meter van de top ingestort door een zware aardbeving voorafgaande aan de uitbarsting, eerder was de vulkaan dus 2950 meter hoog. De laatste keer dat er activiteit van Mt St Helens is waargenomen was in 2008. Omdat we op de kaart en via Google Maps een mooie weg hebben gevonden naar onze bestemming van vandaag besluiten we om richting de vulkaan te rijden. We kunnen dan vrij hoog rijden en de vulkaan ook echt zien. Aan het begin van de 40km lange weg omhoog zien we wel wat bordjes staan dat er wegen zijn afgesloten vanwege de sneeuw, maar we nemen het niet al te serieus. Wat er op neer komt dat we 40 km later, een stuk hoger en na heel veel bochten voor een gesloten slagboom staan. De pas over de berg is daadwerkelijk nog dicht vanwege sneeuw, het is 14 juni wie denkt daar nu aan. Op de andere vulkanen hadden we wel heel duidelijk sneeuw gezien, maar dat hadden we niet geassocieerd met dichte wegen.
Oregon is zeer veelzijdig met z'n oceaan, vele vulkanen, bergen, leuke dorpjes en zelfs een cowboy achtig gebied. Wij zijn fan hoor
Er zit niets anders op dan om te keren en via een lange omweg van zo’n 200km om te rijden naar onze bestemming. We rijden boven Portland langs via de Columbus Gorge richting het plaatsje Hood River. De kloof waar we door rijden is ontdekt door Lewis en Clark. Deze expeditie helden zijn in 1804 op verzoek van President Jefferson vanuit Lousiana vetrokken om het westen van het land in kaar ste brengen, via de Yellowstone rivier komen ze uit op de Columbia rivier die uiteindelijk in Washington in zee uitkomt. Langs de weg door de Columbia gorge staan daarom veel bordjes met wetenswaardigeheden over de expeditie. De rivier is de grens tussen de staten Washington en Oregon. We rijden tientallen kilometers door de prachtige kloof. Net voordat we in het plaatsje Hood River aankomen zien we onze vierde vulkaan van de dag uit het niets oprijzen. Het is weer zo’n joekel van een besneeuwde vulkaan kegel, het gaat nu om Mount Hood. Het hoogste punt van Oregon met z’n 3429 meter. Ondanks dat het uitzicht geweldig is zijn we behoorlijk moe na 10 uur rijden en besluiten we om de rivier over te steken. Dit gebeurt via de Hood River bridge van 1,5 km lang en niet breder dan krap 2 auto’s. Het is best lastig om na een lange dag over deze brug te rijden, het is eigenlijk iets te smal voor de auto’s van tegenwoordig. In het dorpje Hood River vinden we al snel een sushi restaurant waar we heerlijk eten. Daarna gaan we op weg naar ons onderkomen voor vannacht, deze ligt in het plaatsje White Salmon aan de andere kant van de rivier. Dus weer die smalle brug over. Via een route waarbij we geregeld uitzicht hebben op Mt Hood rijden we via bebost gebied naar ons huisje. Het is een houten cabin midden in het bos, het ligt er werkelijk prachtig. We worden hartelijk begroet door eigenaresse Oma die ons van alles vertelt over het gebied. Maar zodra wij in het huisje zitten en een biertje hebben gedronken willen onze ogen dicht. We zijn erg lang onderweg geweest en hebben heel veel gezien en dus veel te verwerken. De klappen de slaapbank uit en liggen niet veel later lekker te slapen met het raam open.
Vrijdag worden we weer fit wakker en beginnen we meteen met inpakken van onze spullen en eten een appeltje met een bakkie koffie. Jammer genoeg hebben we geen ontbijt meegenomen. We rijden in een SUV, waarmee we zo’n beetje elke weg wel kunnen bedwingen, dus besluiten we de verkeerde kant op de rijden. Soms komen we onverwachte dingen tegen, daar hopen we nu ook een beetje op. De weg die we nemen wordt vrijwel meteen een gravel weg en even later is het een pad de berg op. De auto schudt alle kanten op, maar neemt ons netjes een heel stuk naar boven. Als het helemaal rotsachtig wordt besluiten we toch maar om te keren, ook vanwege de onvriendelijke bordjes die mensen hier aan de bomen spijkeren. Na een tijdje komen we weer beneden bij de rivier en nemen dezelfde smalle brug naar de overkant, naar het plaatsje Hood River. We moeten immers nog ontbijten en hadden de dag ervoor gezien dat het wel een leuk plaatsje is. Het is een typisch klein Amerikaans dorp met lange rechte straten en lage gebouwen die allemaal anders zijn en leuke winkeltjes bevatten. Bij een cafeetje eten we burrito als ontbijt.
Eigenlijk altijd als we in Amerika zijn nemen we een halve dag te tijd om voor kleding te shoppen. Dat kan hier goed in van de grote fashion outlets. Net onder Portland zit zo’n grote outlet met wat bekende merken. Het lukt eigenlijk ook altijd wel om kleding te vinden om mee te nemen naar huis. Deze keer hebben we nietzo veel zin ofzo, er is in ieder geval geen leuke kleding voor ons te vinden. Wel koopt Syl in de Puma winkel hele leuke sneakers met superdikke zolen. Ze wil net zo lang worden als Pat ;-) Na het shoppen rijden we naar het centrum van Portland waar we voor 3 nachten een Airbnb huisje hebben gehuurd. Het huisje ligt niet in downtown, maar op Google Maps hadden we gezien dat alles goed te wandelen is of met het openbaar vervoer te bereiken is. Het huisje bereiken op deze vrijdag middag duurt allemaal behoorlijk lang, het is erg druk op de wegen de stad in. Niet getreurd, we hebben geen haast en tuffen op ons gemakje de stad in, rivier over naar onze keurige woonwijk. Het huisje blijkt een huis te zijn in een typische hippe woonwijk. In alle straten staan bomen die boven de grote houten huizen uitsteken en er voor schaduw zorgen. Als we de sleutel hebben gevonden stappen we de woning binnen, wat feitelijk alleen het souterrain is. Alles wat we nodig hebben zit erin, we zijn dus tevreden. Onze belevenissen in Portland beschrijven we in een volgende blog.
Bye bye
.png){kind=small}
.png)
