Thombstone en een zandstorm

Dag 25 en 26. Het is zaterdag 23 feb. En we een kort stukje van Bisbee naar Thombstone. Thombstone is een oud zilvermijn stadje dat zeer goed bewaard is gebleven. Over het stadje en z'n gebeurtenissen zijn een aantal films gemaakt. Het is vooral bekend om z'n 'gunfight at the O.K. corral'. Het verhaal word er na gespeeld, we zijn er geweest, maar het is best lastig te volgen. Het is een nogal onduidelijk verhaal over een aantal cowboys die een ordinaire ruzie krijgen en uiteindelijk in een schietpartij terecht komen met de sheriff Wyatt Earp en z'n mannen. Een aantal van de cowboys worden doorgeschoten en begraven op de

boothill begraafplaats. Het verhaal is legendarisch en maakt het wilde westen bekend.

Eerder op de dag zijn we bij naar een andere gunfight, deze is een stuk luchtiger en ronduit grappig. Het dorpje zelf is een historisch monument en dat is goed te zien. Het asfalt is verwijderd, er rijden weer postkoetsen en overal staan cowboys stoer te doen. Eigenlijk zijn de cowboys alleen maar erg behulpzaam en helpen ze je graag en vriendelijk op weg. De gebouwen zien er stuk voor stuk erg authentiek uit, het merendeel staat er al sinds 1880. Het zijn de typische houten gebouwen zoals winkels, baken, courthouse, gevangenis, theaters en natuurlijk een aantal saloons. Vooral de laatste categorie heeft ons erg vermaakt. We komen terecht in Big Nose Kates Saloon. Als we binnen lopen voelen we ons meteen thuis, de sfeer is er super. Even later komt onze vriend Brent binnen wandelen. Hij geeft ons z'n adres voor het geval we nog in Nashville belanden, wie weet. We eten en drinken met Brent en gaan daarna met z'n tweeën verder om het dorpje te bekijken.

's avonds gaan we weer terug naar Big Nose Kate en vermaken ons weer prima. We drinken er wat biertjes en eten er een pizza. We spelen voor fotograaf voor een familie uitje en verbazen ons alweer over de gastvrijheid in Arizona. Laten we hopen dat dit voor de hele VS geldt. Het personeel in de saloons en andere gelegenheden is ook erg vriendelijk, niet perse gemaakt vriendelijk! De dames in Big Nose Kates zijn wel het hoogtepunt, naast de cowboys lopen ook zij in de outfit van de 1880's. Incl. veel te strak corset, het ziet er niet onprettig uit met die uitpuilende borsten. We worden aangesproken met Sweety, Darling en Honey.

Als de honkytonk / country band begint te spelen, slepen wij onszelf naar de bar, we zaten namelijk naast het podium en de speakers, iets teveel van het goeie. Hier drinken we nog een biertje en margarita en blijven de cowboys en andere vriendelijke mensen leuk vinden. Pat raakt aan de praat met een cowboy uit New Mexico en als hij weggaat krijgen we het tweede adres van vandaag. Als we in de buurt zijn en geen zin hebben om in de camper te slapen, kunnen we dat in zijn huis doen, aardig toch.

We krijgen het de volgende ochtend toch nog voor elkaar om rond 08:30 weg te rijden en richting de Boothill Graveyard te gaan. Op deze begraafplaats liggen vooral cowboys die rond 1880 zijn overleden. Het bijzondere is dat er erg veel zijn doodgeschoten door andere cowboys, de sheriff of door indianen. Nouja, gewoon leuk om even te kijken, de houten grafzerken spreken boekdelen. We gaan op weg voor een lange rit naar White Sands in New Mexico. De rit is zo'n 500km. Dit hebben we ook wel nodig, want we zijn best lang in Arizona geweest en 'moeten' gemiddeld 150km per dag doen om op tijd in Florida te zijn.

De rit voert ons langs enorme lege stukken. We hadden in Arizona al eerder kilometers 'niets' gezien, maar dit stuk van de route is helemaal uitgestorven. Er staat niets, er woont niets PUNT. Deze leegheid heeft wel een zekere charme hoor, je kunt zelf inbeelden hoe mensen hier wonen en werken. Het zijn natuurlijk vooral boerderijen (ranches) waar we overheen en langs rijden. Sinds dat we vertrokken zijn waait het al behoorlijk, maar het word alleen maar erger. Als we een paar uur door een droog woestijn gebied rijden wordt er zelfs gewaarschuwd voor harde winden en slecht zicht door zandstormen, huh? En inderdaad we komen in een behoorlijke zandstorm terecht. Eerst is de storm nog geel van het zand, later word het net zo wit als de wolken. We zitten dus van weg tot hemel en tot aan de horizon in een witte waas. De wind is heftiger geworden en we worden zelfs een keer een half meter naar links geduwd. Door de wind worden er ook veel struiken van hun wortel gerukt waardoor we ze over de snelweg zien tuimelen. Deze struiken zijn een bekend fenomeen in dit gebied en worden tumbleweed genoemd. Voorzichtig rijden we verder en komen veilig bij White Sands Nationaal Park aan. De witte zandstorm kwam oa. uit dit gebied waardoor we in een witte waas zaten.

White Sands is een zandduin gebied vergelijkbaar met sahara duinen, maar dan een stuk minder hoog. Het zand is hier echter spierwit. Jammer genoeg kunnen we dat door de nog steeds aanhoudende wind niet helemaal goed onderscheiden van de witte wolken, maar nog steeds een erg mooi gezicht die witte zandduinen. We beklimmen een duin en maken de nodige foto's voordat we doorrijden naar onze camping in Alamogordo. Hier brengen we de nacht door en hopen erop dat de wind morgen wat minder is. We hebben op deze camping kabel aansluiting en als we de TV aanzetten vallen we meteen in de Oscar uitreikingen. Leuk om te zien hoe dat er hier live aan toe gaat. Allemaal lekker over thé top en overdreven, geeft niets, wij vinden het leuk.

's ochtends horen we op TV dat er een enorme storm over de VS trekt en wij er midden in zaten. Er was zelfs een verslaggeefster die de witte zandstorm bij White Sands omschreef, dit komt blijkbaar erg weinig voor.

Tot later,

Pat en Syl