Chiricahua en Bisbee

Dag 23 en 24. Ondertussen is het maandag en alweer dagen geleden dat we ook maar iets geschreven hebben. Oef.... Niet zo handig want tijd en indrukken vliegen werkelijk voorbij! Maar goed, waar waren we gebleven.... Afgelopen woensdag zijn we in Benson aangekomen en doen de middag niet zo gek veel. We kijken wat tv, lezen en tja... Relaxen een beetje. Buiten is het ondertussen koud en guur! Als we donderdagochtend wakker worden is er een nieuw laagje sneeuw gevallen en met de prachtige blauwe lucht op de achtergrond ziet het er gewoon goed uit. De saguaro cactus, ocotillo en priky pear zijn bedekt met een

laagje wit... Dat moet natuurlijk gefotografeerd worden. Na het ontbijt lopen we nog even naar de gezamenlijke ruimte om te internetten. Andere camping bewoners (de mannen dan) zitten lekker te keuvelen en stoere verhalen te vertellen. Gezellig!

We rukken ons los en rijden richting Chiricahua NP. De weg erheen is weer een plaatje, het is zo ontzettend lastig om landschappen te beschrijven maar ok. Het is hier heuvelachtig met enorme vlaktes tussen de heuvels. Het is droog maar er staan overal wel cacti en struiken. De hemel is blauw met witte wolkenpartijen en we rijden over ellenlange rechte wegen. We zien een gebergte opdoemen voor ons en als we er vlakbij zijn blijken het de bergen van "ons" Nationaal Park te zijn. Dit park stond niet op onze to do lijst maar is ons aanbevolen door de locals die vinden dat we er niet aan voorbij mogen gaan. Omdat het gesneeuwd heeft is men de weg het park in nog aan het schuiven 12 uur 's middags), we moeten even wachten maar na een kwartier ofzo wordt het startsein gegeven. We kunnen 1 weg rijden en vanaf daar wat wandelingen doen. We rijden naar boven en zien geweldige rotsformaties voor ons opdoemen. Het is een beetje Bryce Canyon maar dan zonder de rode kleur in de rotsen. Door de sneeuw kunnen we niet naar de highlight van het park lopen maar we lopen wel even naar een uitkijkpunt. De sneeuw was in het dal misschien 2 centimeter hier is ie op punten zeker 30 cm, dat betekend dus dat we tot onze knieën wegzakken. Grappig!

Terug beneden rijden we naar een oud mijn stadje Bisbee. Dit ligt niet ver van de Mexicaanse grens en we komen dan ook weer langs diverse grensposten. Die Amerikanen bewaken hun grens goed! We zijn rond 4-en in het dorpje en als we onze camper geparkeerd hebben gaan we vast op een klein verkenningstochtje. Het is een apart oud stadje. We lopen een stukje, zien gaaf gekleurde huizen met enorme veranda's en hippies die muziek staan te maken. We komen langs de Old Bisbee Brewery en moet natuurlijk hun bier proeven. Ze hebben een "taster", een proefplateau met de vijf bieren die ze brouwen en dan nog twee gemixte biertjes. We zitten naast de brouwketels, leuk hoor. In de kroeg staat een popcorn apparaat waar iedereen zelf een bak popcorn uit kan halen. Als de popcorn op dreigt te raken wordt er ter plekke nieuwe gebakken. Prima alternatief voor de Nederlandse nootjes. Op de popcorn kun je zout doen maar er staan ook een aantal zeer scherpe sausjes bij, die laatsten hebben we niet uit geprobeerd. We besluiten niet zelf te gaan koken en lopen een Mexicaans restaurant binnen met het idee dat het hier wel anders of beter zou zijn dan bij ons. We hebben prima gegeten maar het is zeer vergelijkbaar met de Nederlandse Mexicaanse restaurants. Wat wel anders is zijn de Margarita's.... Niks geen kleine glazen voor veel geld. Gewoon een enorm glas voor 4 Eurootjes, en het smaakte nog goed ook! Enne Pat is er zelfs op overgestapt!

Na het Mexicaanse eten gaan we braaf op tijd naar huis. Voor vrijdag staat de mijn tour op het programma. We zorgen dat we om 08:45 bij de mijn zijn. Er staat een hele bus kindertjes voor ons, dat is niet handig. Gelukkig krijgen we een eigen tourtje en kunnen we goed verstaan wat de Amerikaan met z'n enorme accent verteld. We betreden de kopermijn dmv een ouwerwets treintje. Maar niet voordat we volledig zijn uitgerust met geel uniform, grote batterij en lam en natuurlijk een mooie helm. De gang waar het smalle treintje door rijdt is bijna net zo smal als het treintje zelf, dus handen binnen boord houden. Een paar honderd meter de mijnschacht in begint het behoorlijk koud te worden, het is een graad of 10 met veel tocht.

We stoppen een tijdje om uitleg te krijgen over het wel en wee in de mijn. Wat duidelijk is, is dat het leven er zwaar moet zijn geweest. We dalen de mijn verder af om nogmaals te stoppen. Syl krijgt een staaf dynamiet in haar handen gedrukt met de boodschap deze niet te laten vallen, dat gebeurd natuurlijk wel, een hilarisch moment dus. Na de informatieve tour nemen we een aantal uurtjes de tijd om de was te doen, foto's uit te zoeken enzo. Op een kaartje van Bisbee hebben we begrepen dat we de dag ervoor nog helemaal niet alles van het stadje hebben gezien. Rond 3 uur gaan we weer op pad om de rest te bekijken. Bisbee blijkt echt een soort van kunstenaars stadje te zijn. Veel kunst galerieen en winkelstjes met tweedehands kleding. En natuurlijk nog meer houten huizen, hotels en restaurantjes. Het is een leuke relaxed plaats waar alles mag en kan lijkt het wel. Door de hoogte (1500 meter ongeveer) moet er goed gedronken worden en terwijl ons water opraakt stappen we over op bier.

In de Old Bisbee Brewery worden we zowat aangeklampt door een Amerikaans echtpaar uit Tucson. Ze blijven maar kletsen en we zijn blij als ze even later belsuiten het dorp te gaan verkennen. Deze verkenningstocht duurt werkelijk veel te kort en al snel zijn ze weer terug. We drinken ons bier op en omdat het etenstijd is hebben we een prima excuus om weg te gaan. Ze nodigen ons nog uit om een Pizza met ze te gaan eten maar dat aanbod slaan we zeer beleefd maar resoluut af. Omdat het zo'n leuke plaats is besluiten we nog een keer uit te gaan eten, deze keer komen we terecht in een leuk Amerikaans restaurant waar ze heerlijk Weizen bier blijken te hebben. Pat een een dikke steak en Syl gaat voor de meatloaf (gehaktbrood). Beide gerechten smaken fijn, ok vooral de Angus steak van Pat is heeeerlijk, en als we naar buiten lopen blijken we nog niet klaar te zijn met deze dag.

We gaan naar een andere brouwkroeg in de Brewery street en raken al snel aan de praat met wat mensen. Er worden ons al snel bier en shotjes aangeboden. Beide zijn trouwens dingen die ze hier doen. Rondjes geven zonder je de kans te geven iets terug te kopen en shotjes drinken. Die shotjes zijn in Nederland toch een beetje voorbehouden aan de jeugd, hier wordt het door iedereen gedronken. Het shotje wat we drinken is een mix van Guinness, Baileys en Jameson, rrrrrr! We zitten dus lekker te keuvelen als een aantal locals met metalen schijven over een soort enorm sjoel bord begint te schuiven. Het spel blijkt shuffleboard te heten en het is een mix tussen sjoelen en jeu de boule. Ze dwingen Syl zon beetje mee te spelen en met wat beginnersgeluk wint ze een rondje.

Het is tijd om de volgende kroeg op te zoeken met onze nieuwe vriend Brent. Ook in de nieuwe kroeg blijft hij maar rondjes geven, het helpt zelfs niet als we hem gek noemen en hem ons geld in de hand drukken. In deze kroeg zitten wat jongere mensen en er is live muziek. Daar krijgen we overigens weinig van mee, binnen een paar minuten staan er een aantal mensen om ons heen en hebben we dikke pret. Mensen zijn hier trouwens sowieso erg aardig, niet alleen als er alcohol in het spel is. Het maakt daarbij niet uit of je met een local in gesprek bent of met iemand uit het noorden, zoals onze vriendin in Tucson die uit Alaska komt. Het vooroordeel dat Amerikanen oppervlakkig zijn gaat soms op maar echt lang niet in alle gevallen. Ok, terug naar vrijdagavond. Syl raakt aan de praat met een Amerikaanse Italiaan die verteld dat ie de drugsbaron van de regio is en dat ie met zijn loopjongen in de kroeg is om te kijken of hij nog wat klantjes kan winnen. Ik vertel hem dat we dat spul bij ons op iedere straathoek kunnen krijgen en dat ik dus niet geïnteresseerd ben maar hij houdt nog even aan door te vertellen dat zijn spul echt good shit is maar ja.... Hij strijdt wat mij betreft een verloren strijd. Hij blijf trouwens alleraardigst, ook als ik hem vertel dat ik niet in zijn waar geïnteresseerd ben. Uiteindelijk is het bedtijd en gaan we richting huis. Maar niet voordat we met vriend Brent hebben afgesproken om elkaar in Tombstone weer te ontmoeten de volgende dag.

Maar daarover later meer!

Pat en Syl vanuit Cowboy country!