Dag 46 t/m 49. We reizen nu al 49 dagen door de VS, maar wat supergaaf wat we net gezien hebben zeg, we hebben 'van dichtbij' de lancering van een Atlas 5 raket gezien. Daarover later meer... We worden uit onszelf om zeven uur wakker op zaterdagochtend. Iedereen is weer pittig en fittig en we gaan op weg! Rijden op highway nr. 1 langs de Emerald coast. Dit deel van Florida wordt ook wel de panhandle genoemd, het is het meest westelijke stuk van de staat. We rijden 's ochtends dus op tijd weg en gaan verder op de scenic byway, de 30a. Dit stuk weg loopt direct langs de kust en er is hier geen hoogbouw. Na een kwartiertje rijden de we plaats Seaside binnen.
Dit keurige plaatsje, waar alleen maar mooie goed onderhouden houten huizen staan, is het dorp waar de film The Truman Show is opgenomen. We vinden het huis van Truman in een keurig straatje, op het hek staat 'Trumans house'. Dit hele dorp straalt rust uit, het is er ondanks een boerenmarkt en heel veel toeristen opvallend relaxed. De huizen die te koop staan variëren in prijs van 400.000 dollar tot 4 miljoen dollar. Misschien dat het daarom allemaal zo keurig is. Van het geld dat de gemeente heeft gekregen voor het filmen hebben ze een mooie school laten bouwen, geheel in stijl met het dorp. We kopen heerlijke aardbeien op de markt en weten ons los te rukken van de kneuterigheid om verder te rijden. Vandaag volgen we de kustweg tot aan Carrabella, tenminste dat is de bedoeling. Het is mooi weer en we willen eigenlijk niet te ver rijden maar de camping blijkt hartstikke vol te zijn dus rijden we verder. Langs de weg die we nemen staan met regelmatige tussenpozen borden met daarop beren afgebeeld, er staat zelfs ergens een bord bear-crossing... Wij zien geen beren maar spotten wel een Bald Eagle en daar worden we blij van!!
We rijden naar Tallahassee, de hoofdstad van Florida, maar als we aankloppen bij de tweede camping van vandaag krijgen we ook daar te horen dat ze vol zijn. Huh?! Wat gebeurd er nu in ene? Tja, misschien moeten we even wennen aan het feit dat Florida in de winter zijn hoogseizoen beleefd, nu dus... Maar goed 20 mijl verder parkeren we uiteindelijk onze bus op een KOA camping die zo'n beetje in de snelweg ligt. Het is half zes, we zitten nog even in de zon en gooien vervolgens een pizza in de oven. Handig joh zo'n camper die voorzien is van oven en magnetron.
Zondag is het 17 maart, St Patricks day. Een feestdag die in Amerika met fanatisme wordt gevierd, eens even kijken of wij onszelf deel kunnen maken van het feest! Hier word het overigens Saint Patty's Day genoemd. We hebben vandaag een ritje van 240 km voor de boeg en die leggen op de snelweg in no time af. We rijden naar Amelia Island, het meest noord-oostelijke puntje van Florida. Dit eiland is volgens de lokale bevolking het langst bewoonde deel van de VS, en dus is er van alles het oudste. Dus ook de oudste pub en laten ze daar nou een groen feestje vieren! Even buiten dit alleraardigste dorp ligt Fort Flinch State Park. Daar is een camping waar we het 1-na-laatste-plekje veroveren en zijn blij verrast met de camping. We rijden over de historic canopy road (wellicht de meest historische) naar onze plek.
We blijven niet lang want we moeten ons in het feestgedruis storten. Al fietsend naar het dorp, 40 minuutjes, genieten we van de weg, de huizen en het lekkere weer. In het dorp parkeren we onze fietsen en lopen we nog even naar de historische haven, met zeekoeien! Helaas zien we deze vandaag niet maar hopelijk lukt dat ergens anders nog. De feestelijkheden vallen wat tegen dus maken we ons eigen feestje, met live muziek, dat wel. We eten ergens iets waar ze groen bier hebben en zijn keurig op tijd weer thuis, op tijd genoeg om eindelijk het hout dat we sinds dag twee (8000 km) meeslepen in de fik te steken. En nog steeds met blote benen! Als het donker is zien we nog een gordeldier langs ons campertje scharrelen, wauw!!
Met een klein katertje staan we 's ochtends weer te springen om de kust verder af te zakken. Doel van de dag is St Augustine, waar ze ook van alles het oudste van het land claimen. We bekijken het fort en daarna het dorp dat niet helemaal authentiek aanvoelt. Er is een mooi hotel en een college waar we even rondkijken. Tegen de avond rijden we terug naar ons campinkje waar de temperatuur ons dwingt om de airco in de camper aan te zetten, ja hoor!
Op internet zien we dat er de 19e een rakket gelanceerd wordt vanaf Kennedy Space center, op Cape Canaveral en laat dat nou ons reisdoel van de dag zijn. Het lijkt ons onlogisch dat er nog plaats op de camping in Cape Canaveral is maar natuurlijk rijden we er gewoon heen. De camping, die het dichtstbij het lanceerplatform is en ook nog direct aan zee ligt, blijkt gewoon nog plaats voor ons te hebben. We rijden naar onze plek toe, eten wat en maken een wandelingetje over het strand. Het water is zowaar lekker van temperatuur dus de benen gaan er tot de knie in. We doen nog even boodschappen, zitten in de zon (Syl) cq in de camper (Pat) en wachten gespannen tot de lancering.
Om vijf uur pakken we beide een stoel, blikje drinken, dikke camera, verrekijker en installeren ons tussen de andere wachtenden, ongeveer 1 minuut lopen van onze camper. Om ons heen zien we erg veel auto's en mensen wachtend op het spektakel. Verder van ons af op een platform en de visserspier staat alles helemaal vol. Volgens de mevrouw van de supermarkt moeten we op het strand gaan kijken, daar zal het nu dus ook druk zijn. Wij kiezen voor een plek aan de inlet. Dit was voor kort de beste plek om lanceringen te zien. NASA heeft later z'n lanceer inrichtingen verplaatst zodat we eigenlijk 50KM noordelijker moeten staan. Maarja, deze camping met uitzicht is toch wel super hoor!. We horen via de radio van iemand de countdown. ten-nine-eight-seven-six-five-four-three-two-one LIFT OFF. Een paar seconden later zien we een grote vlam. In eerste instantie lijkt er geen raket te zijn, alleen een vlam. We horen niets, iedereen is stil, zelfs de radio. Spannend. Het lanceerplatform kunnen we niet zien, maar toch is alles erg indrukwekkend en spannend. Ja daar issie, de raket, hij staat bovenop de vlam. De raket lijkt zilverkleurig en is ongeveer net zo groot als de vlam die hij produceert. Van deze grote afstand (10KM?) is het moeilijk in te schatten wat een gevaarte er de lucht in geschoten word. Toch kunnen we door de verrekijker het embleem van de NASA zien bovenop de raket. De raket produceert geen groot spoor van uitlaatgassen. Dit komt blijkbaar door het type brandstof dat deze raket, de Atlas 5 gebruikt. Het is ook nog steeds stil. Om ons heen horen we nu applaus en roepen mensen 'oh' en 'ah'. Wij zijn stil en kijken zolang onze ogen het volhouden. Even later, als de raket een stipje is zien we nog steeds de enorme steekvlam en blijven er ook wat rookpluimen achter. Er komt ook wat gemorrel en gebrom van de plaats waar de raket is geweest. Aha, dat ding maakt dus wel geluid, maar het duurt even voordat het bij ons is. De raket is inmiddels boven de Atlantische Oceaan verdwenen. Het lijkt alsof ie regelrecht naar de maan word geschoten die we op deze heldere dag al aan de hemel zien staan. Nu voor ons ook een applaus.
Wat is dat onwijs gaaf om te zien en mee te maken joh! Het blikje drinken hebben we niet leeg gekregen. Al met het duurde het schouwspel slechts een aantal minuten. Maar wat voor minuten zeg!
Na de rocket launch steken we voor de eerste keer de BBQ aan. We hebben de houtskool en randattributen dus niet voor niets 8000 km meegesleept. We hebben vanmiddag een $18 sparerib gekocht. Compleet gekookt en gemarineerd. Inmiddels zijn de ribben ontdaan van hun vlees en moeten we zeggen; dat was het zeker waard, jeetje wat lekker mals en goed gemarineerd. Tijd om de avond af te sluiten, morgen gaan we naar Kennedy Space Center.
We wish our rocket good luck in space.
Syl en Pat
.png){kind=small}
.png)
