Op zaterdag namiddag komen we aan in de witte stad Sucre. Dit is de officiële hoofdstad van het land. De regering zetelt in La Paz overigens. Het is een soort provincie stad met 200.000 inwoners maar ook hier is het behoorlijk uitgestrekt wegens het gebrek aan hoge gebouwen, er staat er welgeteld één! Zaterdag hebben we weer veel gezien en we zijn best een beetje moe. Nadat we een ander hotel hebben geregeld en een lange broek hebben aangedaan lopen we naar een restaurant/kroeg waar onze gids goede verhalen over had. Het blijkt van Nederlanders te zijn alhoewel de bediening puur Boliviaans is. Syl bestelt wijn, Pat bier en we zitten gewoon ff lekker.
Als we het menu openslaan is het overduidelijk dat deze toko Nederlands is, bitterballen en patatas combats (patatje oorlog) staan op het menu naast typisch Boliviaanse gerechten zoals llama burgers... Aangezien we het erg grappig vinden dat we een patatje oorlog kunnen bestellen doen we dat natuurlijk, het smaakt nog eens prima ook! De bitterballen zijn wat minder.
Eenmaal terug op onze kamer vallen we als een blok in slaap om rond 1 uur weer wakker te worden van keiharde muziek. De disco blijkt tot 03.30 uur door te gaan. Het was een onrustige nacht.
Na het ontbijt verkassen we naar boutique hotel Samary waar we een kamer krijgen met geweldig uitzicht over de stad en de omringende bergen. Daar worden we blij van! Het is vandaag en morgen een soort van nationale feestdag, iets met liefde voor Bolivia, en er zijn al vroeg allerlei scholieren in drumbands die per school door de straten marcheren. We lopen een tijdje tussen het feestgedruis door en genieten ondertussen van het zonnetje. We zitten trouwens op 2900 meter hoogte en moeten daar even aan wennen. We zijn wat kortademig, hoesten wat vanwege de droge lucht maar verder gaat het eigenlijk wel goed. Er wordt geluncht op het Plaza 25 mayo en nemen de set lunch wat betekent dat we drie gangen krijgen voor € 7,50 per persoon. We krijgen pindasoep, kip cordon bleu in een melkachtige saus en een fruittoetje, prima! 'S middags nemen we het ervan op het balkon van ons geweldige hotel. We lezen een tijdje, zoeken onze foto's uit en genieten gewoon.
Aan het eind van de middag storten we ons weer in het feest en komen bij een grote overdekte markt. De vleesafdeling heeft mooi vlees, de kippetjes liggen er goed bij en de groente en fruitstallen hebben een uitgebreid assortiment. Kortom een goeie markt, overigens hebben ze er ook mooie taarten, kleding en allerlei andere spullen. Op straat kopen we een soort gefrituurd dun deeg met honing erover en slenteren nog wat rond. Tegen de tijd dat we honger en dorst krijgen lopen we bij een tentje naar binnen waar we ff lekker zitten en wat kleins eten en een biertje drinken. Het is er ietsiepietsie raar dus gaan we een deurtje verder waar we hetzelfde ritueel herhalen. In de supermarkt kopen we nog wat biertjes en met uitzicht over de stad en alle lampjes drinken we nog wat. We slapen heerlijk rustig en worden uitgerust wakker, om 7.00 uur.
Om 8.30 uur gaan we met onze zakken was richting wasserette. We gaan bij drie verschillende zaken langs, ze zijn allemaal gesloten.... Dat komt natuurlijk doordat het een feestdag is, duh! Onverrichter zaken keren we terug naar het hotel, vieze was nog in de plastic zakken. We gooien het hele spul in de kast en gaan op weg naar het dinosaurus park. In 1994 heeft een steengroeve een aardlaag blootgelegd waar zo'n 10.000 (laatste telling maart 2015) dino pootafdrukken bij te voorschijn zijn gekomen. Omdat de aardlagen sinds 68 miljoen jaar geleden nogal zijn veranderd van positie zijn de pootafdrukken nu op een bijna verticale wand te zien, 68 miljoen jaar geleden was dit land op z'n hoogst lichtelijk heuvelachtig. Denk daarbij aan de Utrechtse heuvelrug of de Needse berg.... We krijgen een korte rondleiding door het museum, zien life size dinosaurussen en staan uiteindelijk onderaan de afgraving naar de enorme poot afdrukken te kijken. Rond lunchtijd zijn we weer terug in de stad en schuiven aan voor een lunchmenu bij een mooi hotel. € 12,50 voor ons saampies en drie gangen verder lopen we naar buiten om op kamertje ff te gaan relaxen.
De dag na de feestdag brengen we onze 7 kilo was alsnog weg, we kunnen het dezelfde avond nog ophalen. De laatste dag in Sucre wandelen we weer lekker rond, in de buurt staat een kerk met het mooiste interieur van Bolivia. Aan de buitenkant is daar weinig van te zien, in eerste instantie aan de binnenkant ook niet, het is er wat donker en stoffig. Er wordt geld ingezameld om de joekels van houten panelen te herstellen. We kunnen ons wel voorstellen dit het hier erg mooi is geweest en ook wel weer zal worden. Op het dak genieten we van een perfect uitzicht over de daken van deze witte stad. In de middag bezoeken we kort het museum van onafhankelijkheid. Als we binnen zijn begint het loei hard te regenen, we schuilen even, maar dat lijkt zinloos. Via bomen en overkappingen komen toch nog redelijk droog bij Florin aan. Hier drinken we een wijntje en biertje en later bestellen we een hele grote plank met verse hapjes. Op woensdag ochtend kunnen we rustig aan doen, onze taxi maar Potosi komt ons pas om 10.30 uur ophalen. 2,5 uur later staan we met een wit gezicht en klamme handen voor ons hotel op 4000 meter hoogte. Die klamme handen komen van de taxirit, het witte gezicht ook. De chauffeur is kampioen alle fatsoensregels aan zijn laars lappen. Op een gegeven moment rijdt hij 120 waar we maar 30 mogen. Als hij een paar gevaarlijke acties heeft uitgevoerd zegt Pat hem duidelijk om rustig aan te doen. Dit lukt deels, hij gaat nog steeds veel te snel, maar haalt wat veiliger in.
De taxi's in Bolivia zijn een verhaal apart. Over het algemeen zijn ze spot goedkoop, de rit van 2,5 uur met 1000 meter stijgen kostte €25. Maar de auto's die gebruikt zijn soms echt erbarmelijk, in Nederland zouden het sloop auto's zijn. Aan het geluid te horen zijn ze opgevoerd, waarschijnlijk zonder de remmen en banden te verbeteren. Banden zijn gerust glad. Bij het oversteken zullen taxi's niet stoppen, ze zullen proberen voetgangers aan de kant te duwen. Op de ruiten zitten zoveel stickers dat naar buiten kijken lastig is. Een taximeter bestaat niet. We hebben zelfs een auto gezien waar het stuur naar links was verplaatst. Vrijwel alle auto's zijn taxi's, laatste stapten we in een mooie nieuwe auto in waar de eigenaar met z'n vrouw en kind inzaten, ze vonden het niet erg dat we erbij kwamen. Enfin, we zijn aangekomen in Potosi, naar eigen zeggen de hoogste stad ter wereld op iets meer dan 4000 meter. 'S middags wandelen we lekker kalm door het mooie stadje. Vooral kalm omdat we nog niet eerder zo hoog zijn geweest, we zullen echt moeten wennen aan de ijlere lucht. Als we wandelen is dit ook meteen merkbaar aan onze ademhaling. Vanuit deze plaats zijn tourtjes te regelen naar Uyuni, dat proberen we dan ook. Bij het eerste burootje sturen ze ons een beetje weg. Er is morgen een staking van de mijnwerkers en ze sluiten de stad af. Dit buro raadt ons aan meteen de stad weer te verlaten, ook omdat de staking voor onbepaalde tijd is. We besluiten het advies serieus te nemen en terug te gaan naar het hotel. Daar is het verhaal wat minder dramatisch. Dan maar weer terug het centrum in om naar een ander tour buro te gaan. Deze kan ons tijdens de staking wel de stad uit krijgen. Ze hebben zelfs een hele mooie op maat gemaakt tour voor ons 2'en. Jammer genoeg is de tour ver boven budget, dus we moeten er even een nachtje over slapen. In de avond eten we zeer smakelijk bij La Casona. De eerste nachtrust op hoogte is wat minder goed, veel plassen, zwaar ademen, koud en warm. Om 7 uur 's morgens hebben na een bed wisseling toch nog een paar uurtjes geslapen. Deze keer hebben we weer een fijne suite met woongedeelte en 2 slaapkamers.
Vanochtend tijdens het ontbijt vragen we naar de stand van zaken rondom de staking. Vooralsnog lijkt het erop dat de staking alleen vandaag duurt. Dus informeren we naar de mogelijkheid om een taxi te regelen naar Uyuni morgen maar daarop wordt gezegd dat dat heul duur is en dat we beter met de bus kunnen gaan. Nou ja, we denken er nog even over maar boeken ondertussen wel een hotelletje in Uyuni voor twee nachten. Uit de aanbieding die we per mail hebben gekregen van het tour burootje, het blijkt $740 te zijn per persoon voor twee nachten.... Dat kunnen we niet betalen, we hoeven zeker niet het goedkoopste maar dit is wel errug duur... We bedanken voor het aanbod en moeten morgen in Uyuni een rondje tour burootjes gaan doen. Vandaag slenteren we wat rond in de stad, de kerken zijn dicht, die kunnen we dus niet bezoeken. Potosi staat bekend om zijn zilvermijnen, die natuurlijk ook bezocht kunnen worden. Aangezien er wordt aangeraden de mijnen niet in te gaan als je last hebt van astma (syl) of van je rug ( pat) is dit het ideale toeristische ding voor ons om over te slaan. We vermaken ons verder uitstekend hoor. In het park gebeurd het, dus daar zitten we een tijdje op verschillende bankjes. Pat biedt een klein mannetje een plek aan naast ons. Het mannetje begint honderduit te vertellen over zijn tijd in de mijn. We verstaan niet alles, maar bedanken hem toch voor zijn gezelschap. Vandaag hebben we toch nog 10 km door de stad gelopen, best knap hoor in deze stijle straatjes op deze hoogte. Op dit moment zitten we weer bij La Casona, het smaakte te goed gisteren en ze zitten op wandel afstand van ons huis.
Nu maar hopen dat morgen de staking voorbij of dat we iemand bereid vinden er langs te rijden.
Hasta Luego
.png){kind=small}
.png)
