We hebben een nieuwe campert, uhh poppenhuis

Omdat Pat nog steeds pijn in zijn rug heeft pauzeren we al vrij snel even op een mooi uitzichtpunt. We hebben uitzicht over de haven, Opera House, harbour bridge en natuurlijk grote groepen van alles foto’s schietende Japanners. Altijd leuk mensen kijken vooral als ze ‘anders doen’ dan wij. We wandelen verder en kopen 2 tickets voor een toertje door het Opera House.

Met een groepje van 8 mensen worden we rondgeleid door het prachtige gebouw. We krijgen een zaal te zien die niet veel indruk op ons maakt, het is een gemiddelde zaal zoals je in Nederland ook in de theaters ziet. De volgende is wel vrij speciaal, een vierkante zaal die volledig aan te passen is aan de wensen van de artiest. De toeschouwers zitten rondom boven het zaaltje en kijken op de vloer eronder. Het podium eronder is dus op elke gewenste manier in te delen en er kan zelfs voor worden gekozen om het publiek op het podium te laten zitten om zodoende een ongedwongen sfeer te creëren, net als in een nachtclub. De 3de zaal is de concertzaal, een enorme zaal voor meer dan 2000 mensen. Het ziet er prachtig uit met houten plafonds en vloeren. De akoestiek is er perfect, overal in de zaal is de geluidskwaliteit hetzelfde. We krijgen nog wat filmpjes te zien over de bouw en de Deense architect die het gebouw nooit zelf heeft gezien. Als laatste bewonderen we de binnenkant van de constructie en ons uurtje is alweer voorbij, zeer de moeite waard.

Sydney is toch wel het bekendst vanwege de mooie haven, we boeken dan ook een ferry naar Manly. De ferry is lekker goedkoop vergeleken met de toeristenboten en het uitzicht is hetzelfde. We varen vanaf Sydney oostwaarts de haven uit naar het strand plaatsje Manly. Het plaatsje heeft ons weinig bekoord, echt een Zandvoort achtig plaatsje waar mensen komen om te surfen en gezien te worden. We eten er wat en nemen de ferry terug naar de City, de overtocht duurt maar een half uurtje overigens.

Het zakelijke centrum van Sydney bestaat uit een aantal hoge wolkenkrabbers. Het is natuurlijk altijd aardig om daar ook maar eens tussendoor te wandelen, dat doen we dan ook. We kijken met pijn in onze nek voortdurend omhoog en verbazen ons over het weinige verkeer in de rechte straten. Het is een luxe centrum met de bekende dure merkwinkels. De grote bedrijven zoals Rabo, ABN, Axxa, Duitse bank hebben hier hun eigen kolossale gebouwen inclusief de daarbij behorende ‘pakken’. Aan de andere kant van het zakelijke centrum ligt het merkwaardig toeristen centrum, Darling habour. Hier vind je in een baai allerlei Disney achtige attracties. Alles ziet er wat nep uit met vele restaurants, bioscoop, hotels op elkaar gestapeld. Je kunt hier vast goed uitgaan ‘s avonds, het is niet ons ding.

Het begint intussen te schemeren en verwachten dat de haven er ‘s avonds ook mooi uitziet. We doorkruisen in een half uurtje tijd nogmaals de wolkenkrabbers en genieten later van het uitzicht over de verlichte haven. Vooral het Opera House ziet er spectaculair uit. We twijfelen nog even waar we gaan eten, Darling harbour is dan wel kitsch, maar er zijn erg veel restaurants. We vinden het toch te ver lopen en besluiten naar ons eigen wijkje Kings Cross te gaan. Ook dit vinden we te ver lopen,we zijn al 10 uur aan het sjokken en vragen even wat een taxi kost. De taxi is wat prijzig, dan maar naar het trein station om de hoek. We vogelen in 10 minuten (!) uit hoe het trein en metro systeem werkt en kopen een kaartje in een prehistorisch apparaat. Daarna gaat het weer soepel, met 1 overstap zijn we 4 stations verder weer vlakbij ons hotelletje.

‘s Middags hadden we al bedacht dat het weer eens tijd voor sushi werd, maar dan met zo’n treintje, dat hadden we nog nooit gedaan. In NZ en Oz is Sushi een soort van fastfood en letterlijk op elke hoek vind je wel een sushi bar. In ons wijkje hebben we dus al snel een sushi bar met een treintje gevonden. Je gaat een aan soort bar zitten waar de sushi’s per 2, 4 of 6 verpakt voorbij komen op een soort lopende band. Elk sushi’tje zit op een gekleurd schaaltje, de kleur van het schaaltje bepaald de prijs. Je kunt dus vrij goed bijhouden wat de schade wordt aan het eind. We houden het netjes en nemen een aantal zeeeeeeerrr lekkere gerechtjes uit het treintje, elk gerechtje is een soort gebakje, heerlijk.

De volgende dag, woensdag is de dag dat we ons campertje op mogen halen. Pat komt erg slecht z’n bed uit en is weer zo krom als een viool met veel pijn. Syl pakt dus de tassen in terwijl Pat onder het genot van wat pillen een half uurtje gaat wandelen. Na de wandeling is alles weer een beetje recht en nemen we de taxi naar het Wicked camper depot. De administratieve zaken worden afgehandeld en we nemen de camper in ontvangst, nou ja camper. Het is een piepklein busje met 2 stoelen , slaapruimte en een ‘keuken’, een soort poppenhuis, nou maar hopen dat dat goed gaat met die brakke rug. Het busje word geleverd zonder benzine, geen slaapspullen en de gasfles is ook leeg. Oh oeps, daar waren we even niet op voorbereid, eerst maar eens een benzine station en supermarkt zoeken. Positieve kant van het busje is wel dat ie er errug cool uitziet, bespoten met graffiti. Gelukkig hebben we een nette print; ‘no drugs, free hugs’ staat er op met nog een hartje erbij. Lief hoor. De medewerkers van het depot komen niet uit de buurt, dus kunnen ons niet echt helpen. Na een tijdje rondgereden te hebben (Syl moest rijden) vinden we een benzine station. Nu de supermarkt nog enne de uitgang van de stad vinden!

In de VS en NZ vind je deze op de geijkte plekken voor en na dorpjes en steden. Hier blijkt dat iets anders te zijn. Na een uur hebben we nog geen supermarkt gezien. We slaan dus maar ergens af, kan Pat mooi weer even  z’n rug strekken. We nemen meteen even de tijd om een bakkie koffie te drinken en naar een supermarkt  of mall te vragen, gelukkig is er eentje vlakbij. De supermarkten zijn hier net als in de VS, Canada en NZ enorm groot, een beetje Makro stijl. We kunnen er dus terecht voor onze eerste boodschapjes maar ook voor beddengoed. Er worden 2 kussens, lakens en dekbed gekocht, bij elkaar zo’n 30 euro, best te doen dus.

Op de parkeerplaats testen we even of de stoelen in de bus goed zitten. 1 breekt er ter plekke af, de 2de was al stuk en de 3de is ranzig vies. Goed joh, zoeken we toch ook nog even een outdoor zaak voor wat stoelen. Ten noorden van de stad vinden we een winkel. We proberen wat stoelen uit en kopen beide een goede opvouwbare stoel. We vinden nog een handig en goedkoop gasbrandertje en nemen die ook maar mee.

We rijden verder naar het plaatsje The Entrance, we vinden een camping aan het water vlakbij het plaatsje. Als we onze stoelen willen gaan proberen gaat het regenen, natuurlijk joh, in de stad was het dagen lang droog, nu krijgen we dit. Syl krijgt het nog wel voor mekaar om de camper in te richten, maar het blijft nat buiten. De camper is te klein om er fatsoenlijk in te zitten, dus gaan we het dorpje maar even in. Het mooie aan die toeristische dorpjes is dat er altijd veel keuze uit restaurants is. We gaan voor het steakhouse waar we allebei een lekkere dikke steak eten. Daarna weer terug naar de camping om het bed uit te proberen. Gelukkig past Pat er prima in en word ie de volgende dag vrij recht wakker. De matrasjes zijn erg dun en het harde bed is blijkbaar goed voor een rug.

Het is nu donderdag en we hebben er een rustdag van gemaakt. Er word wat gewassen en gelummeld. In het water aan onze camping zitten heel veel pelikanen, dus er is voldoende te zien voor ons. We wandelen een stukje in de buurt, vlakbij de camping is een strand met een smalle doorgang naar zee, het stroomt er enorm. Ineens zien we een klein ventje ploeteren in de stroming. Hij heeft het er zichtbaar moeilijk mee. Gelukkig word ie wel op het strand gekwakt door de stroming. Het ventje ligt nog wel een minuutje uit te hijgen in het zand. We vinden z’n wakeboard in de branding en brengen het ventje daarna naar z’n ouders, voortaan wel op hem letten hoor.

Na nog een wandeling naar het stadje The Entrance voor koffie en boodschappen gaan we weer naar de camping. ‘s avonds blijkt het nog best koud, er word dus niet buiten het busje gekookt. Er zijn gelukkig wel zitplaatsen te creëren in het busje, het is erg krap, maar voor een tijdje oke. Nu kunnen we onszelf droog trakteren op een gezonde chips maaltijd, daarna vroeg naar bedje.

Free hugs from down under!

Pat en Syl