Ja ja, ik weet het, het is een rode draad. Maar omdat we vanaf het begin geplaagd worden door een negatief bericht noem ik het maar de zwarte draad. Eigenlijk zijn het erg 2, het werk van Pat en de rug van Pat.
De rug van Pat is wel vaker een probleem, maar op reis extra vervelend. In onze 3de week in New Zealand krijg ik plotseling last van m’n onderrug. Na een camperrit kan ik feitelijk niet meer staan, zitten of liggen. Ik hang dus een tijdje aan de camper. Gelukkig waren we zo slim om medicijnen mee te nemen. Na een 3 dubbele dosis, veel gekreun en zelfs wat tranen van de pijn gaat het na een uur een stuk beter. Ik kan weer in de camper komen. Syl heeft intussen een dokter gebeld, dus daar rijden we heen. Ben ik even blij dat ze hier in NZ niet zo kinderachtig zijn als in NL als het om medicijnen gaat. Ik krijg eerst een injectie om de pijn te stillen en daarna een recept voor 3 verschillende pilletjes. Het is een kuur met ontstekingsremmer, pijnstillers en spierverslappers. In al die jaren met die brakke rug heb ik geleerd om veel te wandelen, dan wordt de betreffende spier weer wat soepeler. We besluiten ook om een dag eerder naar Auckland te gaan om daar lekker rustig in een hotel te kunnen overnachten i.p.v. te klauteren in een camper. In Auckland wandelen we lekker een paar dagen door de stad, dit, de zorg van Syl en de pillen zorgen ervoor dat we de vlucht naar Sydney gewoon kunnen nemen. Eenmaal in Sydney is de boel nog steeds stijf en is er af en toe nog pijn. Dus ook Sydney bekijken we vooral te voet. Uiteindelijk is het vandaag 13 aug. 4 weken geleden dat ik aan de camper hing en eindelijk kan ik zeggen dat de rugpijn en stijve rug over zijjn. Vervelend meer niet, vergeleken met de echte zwarte draad.
De echte zwarte draad is P’s werk. Als we 2 weken onderweg zijn en met onze 3 vriendjes in een te grote campert door de VS en Canada crossen zien we dat er geen salaris is gestort. Ik mail even naar ‘de zaak’ om na te vragen wat er aan de hand is. Blijkt het bedrijf z’n betalingsverplichtingen niet meer te kunnen nakomen, ook geen salarissen meer. Ik ben woedend, maar wel vrij relaxed. Hoe kan in godsnaam gebeuren als we net op reis zijn.
Ik heb 2 jaar ervoor al een overeenkomst gesloten dat we op reis kunnen. Net voordat we op reis gaan spreek ik nog verantwoordelijke mensen. Nouja verantwoordelijk kan je ze dus niet noemen. Waarom heeft niemand me even gezegd dat het niet goed gaat met de business. Het was toch zo’n klein open bedrijf waar alles gezegd en gevraagd kon worden? Je mag toch verwachten dat mensen met enig verantwoordelijkheidsgevoel dit professioneel en volwassen communiceren naar hun medewerkers. Nee hoor, helemaal niets, een enorme teleurstelling in deze mensen. Het leek er zelfs op dat de laatste weken voordat we op reis gingen het bedrijf aan het verkruimelen was in kleinere bedrijfjes. Ik kreeg pardoes een nieuw contract voor een ander bedrijf. Tsja kan gebeuren dacht ik, reorganisatie.
Na wat heen en weer gemail met collega’s blijkt de BV waar ik werk failliet te gaan. Prima denk ik, dan krijg ik een uitkering en zoek ik wel wat nieuws.Ik had het toch al erg slecht naar m’n zin! Intussen verschijnen er vreemde verhalen in de kranten over het bedrijf (Google maar eens ‘miratec’). Er blijkt behoorlijk geklooid te worden met BV’s en personeel weet niet eens meer wie nou de werkgever is.
Het faillissement word op 1 juli uitgesproken en ik duik de malle molen van het aanvragen van een uitkering in. In eerste instantie machtig ik iemand om mijn zaken te behartigen. Dit lijkt goed te gaan, maar op een kritiek moment blijkt ik nog niet eens ingeschreven te staan bij het UWV. Gelukkig hebben we een computer en telefoon bij ons. Ik heb al een behoorlijk dossier aangelegd, deze gebruik ik om zelf contact op te nemen met het UWV en een uitkering te regelen. Is natuurlijk lastig aan de andere kant van de wereld. Via printen, scannen, mailen, bellen en op de ouderwetse post doen van formulieren sta ik uiteindelijk ingeschreven en besta ik weer in ons sociaal stelsel. Dit hele gezeik duurt inmiddels 2 en een halve maand. We krijgen al veel langer geen salaris meer, ook geen vakantie geld! Ons budget is gelukkig wel ruim genoeg om met 1 salaris minder door te kunnen reizen. Maar toch is de boel heel erg frustrerend geweest.
Gelukkig is er nu wel wat geld gestort en maken we ons niet zo druk meer. Maar er waren dagen we beide dachten: waarom doen mensen dit toch? Waarom praten mensen niet gewoon even over het feit dat een bedrijf slecht gaat? Waarom steken verantwoordelijken hun kop in het zand? En misschien nog wel belangrijker: Hoe kan het dat in een klein ‘open’ bedrijf de verantwoordelijke geen verantwoording neemt en niks van zich laat horen? Mail of bel even om de situatie uit te leggen, maar nee helemaal niets. Ik heb niets meer mogen horen van deze mensen, absurd.
Op reis hebben we voldoende tijd om na te denken over dit soort dingen. Ik heb besloten om nooit meer voor een klein commercieel bedrijf te gaan werken. Het hele bedrijf draait namelijk om geld. Dat geld zie je als werknemer natuurlijk nooit terug. Ik heb letterlijk 100den overuren gemaakt om het bedrijf op gang te helpen. Maar dat wordt op geen enkele wijze gewaardeerd, niet eens een bedankje.
Ik heb goede hoop dat ik na onze reis een goede baan aan kan nemen. Niet meer bij een klein commercieel bedrijf maar bij een maatschappelijk organisatie. Ik heb het idee dat dat beter bij me past. Geen gezeur om winsten en gezeik met klanten. Ik kan dus niet wachten om weer aan de slag te gaan.
Maar eerst gaan we nog een maandje naar Azië!
Nou, dat moest ik ff kwijt.
Dag, Pat
.png){kind=small}
.png)
