Met een autootje naar Pamukkale en Aphrodisias

Het is zaterdag 4 augustus rond 18:00. We zijn net weer thuis van een logeer partij een paar honderd kilometer verderop het land in. Voor vrijdag en zaterdag hebben we weer een autootje gehuurd. Dit keer een oerlelijke Renault, hij valt bijna uit elkaar van de deuken, maar het karretje rijdt goed. Rond 10 uur 's morgens nemen we de auto in ontvangst en zetten direct koers naar een benzine station, we krijgen weer een volledig lege auto. Later bedenken we ons dat die verhuur 'mannetjes' de benzine er waarschijnlijk uit halen en in hun eigen auto doen. We kunnen ons namelijk niet voorstellen dat toeristen de auto's altijd tot de laatste druppel leeg rijden. Enfin, tanken dus, we vragen de

pompbediende de tank vol te gooien en schikken nog harder dan de vorige keer. De benzine kost hier namelijk twee euro en twintig cent per liter, bizar duur. Het beloofd een leuke dag te worden, dus heel erg druk maken we ons er ook niet om, rijden met dat ding. We rijden via Milas richting Aydin.

De weg is prima, het verkeer is keurig op een paar onhandige vlerken na en het uitzicht is wonderschoon. We zijn al snel bij de zee weg en verbazen ons over de groene bergen die we passeren, we hadden meer droogte verwacht. Na een paar uurtjes rijden stoppen we ergens langs de weg om wat te eten. Gelukkig hoeven we geen wegrestaurant te kiezen, maar vinden we een soort van Bedoeiden kamp. We nemen plaats onder een schaduw rijke tent op een bankje. Er komen snel mensen aangelopen die ons eten aanbieden. We krijgen Kofte (gehakt balletjes), salade met gegrilde ui en tomaat, brood, yoghurt saus en stukjes aardappel. Alles word ter plekke bereid, we zijn zeer content met wat ons is aangeboden. We gaan verder richting Denizli, vlakbij Pamukkale. Ohja, bijna vergeten, het doel van vandaag is dus Pamukkale, een van de top toeristen attracties van Turkije.

Na ongeveer 6 uur reizen komen we aan in het plaatsje Pamukkale. Onderweg zo'n 20 km voor de eindbestemming hebben we een kleine discussie. Pat zegt het witte kalk van Pamukkale al te zien, Syl twijfelt of dit wel kan van zo'n grote afstand. Pat had natuurlijk gelijk ;-) Het stuk witte kalksteen (Calcium) is al van ver te zien, het lijkt op een stukke witte rots op de bergwand, niet te missen. Bij de ingang van het dorp probeert een dwaze gek voor onze auto te springen. Pat ontwijkt hem, maar meneer komt schreeuwend achter de auto aan rennen. Is het een parkeerwachter, park ranger, politie, we stoppen maar. Blijkt die prutser ons alleen een boekje te willen verkopen, hier waren we al voor gewaarschuwd, maar toch trappen we erin. We poeieren de knakker wat onvriendelijk af.

Via booking.com hadden we een hotelletje geregeld op 5 minuten lopen van de attractie, goed geregeld. Als we aankomen staat de eigenaar ons al breed lachend op te wachten, jeetje wat een ontvangst. We nemen hierbij meteen terug wat we eerder meldden over de hartelijkheid van de Grieken vs. de Turken. De Turken zijn net zo hartelijk, alleen is dat aan de toeristische kust niet te merken, daar draait alles om inkomsten. Meneer Adam stopt ons meteen het boekje in handen wat de dwaas ons eerder wilde verkopen. Hier jongens, geef het boekje maar terug als je weggaat. Zo hebben we toch alle info, maar hoeven we geen boekje te kopen, ook al zo aardig. We krijgen natuurlijk ook meteen een bakkie koffie als we inchecken. Onze kamer is op en top kneuterigheid, maar dan met een airco. Pat gebruikt de kamer meteen voor een dutje en Syl Internet wat. Na deze belangrijke zaken lopen we vol nieuwe energie richting Pamukkale. Het is inderdaad niet ver, maar wel loeiheet, dus zweten geblazen. Bij de entree betalen we 20 lira p.p. en moeten blootsvoets verder. Er is 15 jaar geleden een systeem bedacht om Pamukkale zichzelf te laten herstellen, hier horen blote voeten dus ook bij. Er word ook gezorgd dat er periodiek water naar een ander deel van de kalk stroomt zodat het kan aansterken. Gelukkig is het kalk niet glad en we lopen dus vrij eenvoudig verder omhoog. Er stroomt her en daar water over de bodem, dit is gemiddeld 35gr. aan de voetjes. Wat verderop zien we mensen in de baden liggen, blijkbaar mag er toch in het water gezwommen worden, als we dat van te voren wisten… Het is moeilijk uit te leggen het Pamukkale eruit ziet, het heeft wel iets weg van Norris Geyser Basin in Yellowstone. En tsja, zie verder bij de foto's, dan krijg je een duidelijk idee.

Bovenin Pamukkale zijn nog wat resten van de Griekse stad Hierapolis te vinden van een paar honderd jaar voor onze jaartelling. Ook hier neuzen we even rond, maar het kalk trekt ons het meest. We moeten van Adam blijven tot de zon onder gaat, dat doen we dus braaf. De witte kleuren van het Kalk veranderen in allerlei tinten als de zon achter de bergen gaat. Veel mensen hebben hierop gewacht en dat is zeker de moeite waard. Na 4,5 uur rond te hebben gestruind gaan we terug naar onze nieuwe vrind. Hij heeft beloofd voor eten te zorgen en daar hebben we wel trek in. Het eten is hartstikke lekker, gekookt door de vrouw des huizes. Zij komt ons overigens ook nog even "eet schmakalijk"  wensen, lief! We krijgen heerlijke soep, een gerecht met kip en allerlei groentes, de niet te missen salade met tomaat en komkommer en natuurlijk brood Als toetje krijgen we watermeloen, simpele maar smaakvolle kost.  Na het eten nemen we een biertje mee naar de kamer en bekijken onze foto's. Dan is het lezen geblazen, de oogjes vallen als vanzelf dicht. We staan op tijd op vanochtend, rond 7.30 uur gaat de wekker. We douchen en begeven ons naar de receptie annex eetzaal en krijgen een goed ontbijt voorgeschoteld met gebakken en gekookte eieren, brood, diverse soorten zoet beleg en komkommer en tomaat. Wederom simpel en goed. We nemen afscheid van onze nieuwe vriend en rijden via een andere route terug naar Bodrum. We besluiten onderweg een afslag te nemen naar Aphrodisias, een oude Griekse nederzetting. De weg begint ongeasfalteerd en we vragen ons af of dit de komende 40 kilometer zo zal blijven, dit blijkt niet het geval te zijn. Het is wellisweer geen 4-baans weg maar prima te berijden. Bij Aphrodisias aangekomen worden we naar een parkeerplaats gedirigeerd. We moeten 7 Lira betalen (3,50 Euro) en in een kar instappen die wordt getrokken door een tractor. We worden afgezet bij de ingang, betalen nog wat entree en storten ons in de oudheid. Eerlijk is eerlijk, we zien mooie zuilen galerijen die uit het niks op lijken te duiken, we zien een enorme arena, een gemeentehuis waar de raadszaal nog van intact is. Kortom, zeer de moeite waard ondanks de hitte die we moeten trotseren. Opgewarmd stappen we weer in onze racekarretje en vervolgen onze weg door het mooie Turkse binnenland. Regelmatig rijden we op ongeasfalteerde stukken maar er wordt overal hard gewerkt aan weg. 

Rond 4-en arriveren we weer in ons resort, we trekken onze badkleding aan, eten een snackje (dat kan de hele dag door) en nemen een verfrissende duik in het zwembad. Syl leest wat in het zonnetje terwijl Pat zich buigt over de foto's van vandaag en gisteren. Er zijn weer wat mooie plaatjes geschoten! Ondertussen zitten we in het restaurant aan de rand van het zwembad en drinken ons aperitiefje voordat we straks wederom in de buitenlucht zullen eten. Vanavond staat er trouwens weer vertier op het program. Zoals iedere avond in het resort, is er ook vanavond een star-act geboekt. Vanavond zullen we verrast worden op een optreden van breakdance. Eerder deze week konden we al genieten van schoonzwemsters en acrobaten, een heuse buikdanseres allemaal van het allerhoogste niveau natuurlijk. Het eind van de rit was overigens wat minder relaxed, P voelde een warme vloeistof over zijn voet stromen. Nadere inspectie wees uit dat er ergens uit de auto heet water stroomde dat op Pat zijn voet terecht kwam. Heel vreemd, we hebben de airco maar even uitgezet, dit leek te werken. We hebben de auto nog een dag… eens kijken of ie morgen nog wil starten….