Maandag ochtend rijden we dus de kustweg verder af richting de afslag naar het binnenland. Onderweg komen we door groots woestijnachtig gebied met knoeperts van bergen op de achtergrond. Misschien is dit stukje Oman wel het best te vergelijken met de woestenij van Arizona?! We komen compleet kale stukken tegen, stukken met groene begroeiing, rotsachtig gebied, maar ook weer Wadi's. Die Wadi's lijken veel schade aangericht te hebben want er zijn een aantal detours gemaakt omdat de weg is weggeslagen. Als we onze afslag naar het binnenland hebben gevonden zien we vrijwel direct overal los zand liggen. Soms ligt het zand tussen de struiken, soms op een grote hoop, dit zal een voorbode zijn van de grote zandduinen? Voordat we de zandduinen van Wahiba Sands ingaan gaan we eerst even bij Wadi Bani Khalied kijken. Via een 50km lange weg door de bergen hebben we wederom een ander uitzicht. Aangekomen bij de Wadi blijkt het best druk, dit is het drukste punt tot nu toe, er staan maar liefst 30 auto's.
Wadi Bani Khalid is blijkbaar bij zowel buitenlandse als lokale toeristen populair. In de rotsen is een kloof uitgesleten door het water. Langs de kloof staan erg veel palmbomen wat de Wadi een mooie groene sfeer geeft. Verderop is de kloof heel erg smal, we moeten een aantal meters naar beneden kijken om het water in de kloof te zien. Op bepaalde stukken stroomt het, in de wijdere plaatsen staat het vrijwel stil en kan er worden gezwommen. We moeten voor de mooiste stukken een half uurtje over grote en kleine rosten klauteren. Aan zwemmen komen we niet toe, Pat heeft honger van het geklauter en zwemmen op een lege maag lukt niet. We wandelen daarom een stuk terug, deze plek is erg druk en heeft een pretpark uitstraling. Kunstmatige meertjes, bruggetjes en prieeltjes. Nou, in 1 van de prieeltjes vinden we schaduw en eten we onze 70 cent lunch. Na de Wadi melden we ons bij een tour burootje die ons meeneemt de Wahiba Sands in.
Nu begint het echte avontuur weer. Omdat er verder geen gasten zijn, springt er een gidsje achter in onze auto. Hij heeft nog net de puf om heel af en toe te wijzen waar we heen moeten. Nog geen 100 meter het dorp uit moet Pat al het mulle zand inrijden. Gelukkig hebben we een goeie auto en crossen we ogenschijnlijk moeiteloos door het zand. Meteen al zien we enorme zandduinen opdoemen, hoe hoog weten we niet, maar tientallen meters zeker! De gids begint tijdens de rit in te dommelen en we rijden maar een beetje zoals het pad ons leid. De 'weg' naar ons camp is zo'n beetje 25km lang door het mulle zand. We komen gelukkig niet vast te zitten, het rijden door dit stuk woestijn is bijna eenvoudig te noemen, maar wel super super gaaf zeg. Als we bij Safari Desert Camp aankomen worden we gastvrij ontvangen. Iemand neemt onze tassen mee, een ander geeft ons water, we krijgen koffie en dadels, zo hoort dat hier. We hebben hut 1 direct bij de ingang. Een prachtig mooie hut, met een soort rieten buitenkant, de binnenkant is bekleed met tapijten. Op de vloer liggen notabene glimmende tegels. De hut is erg sfeervol ingericht en erg luxe. Er is hier weliswaar geen stroom, een WC hebben we wel, ensuite. De WC en douche zijn wel in de open lucht (wel muren, geen dak), we kunnen dus in het donker onder de sterren douchen, hoe gaaf is dat.
Rond half 5 houden we het niet meer en willen we het zandduin op dat naast onze tent ligt, deze is naar schatting 100 meter hoog! Syl krijgt de eer om het eens te proberen, de rit naar het camp toe was een eitje, dus dit moet ook lukken. De Cruiser staat in 4WD, hoge gearing en nog wat turbo knopjes. De auto neemt moeiteloos de eerste helling. Hoe hoger we komen hoe moeizamer het gaat. Tot een moment dat we stil staan. Dan maar naar achteren rijden en weer vol gas met een aanloopje naar de volgende etage. Wat een geweld, wat stoer is dit. Nog hoger word het wel erg stijl en komen we weer tot stilstand. Naar boven gaat echt niet, Pat stapt uit om de kansen in te schatten. Weer dezelfde truc moet lukken, eerst naar achteren, dan vol gas de berg op. Even later staan we 100 meter hoger op een berg van zand, amazing Mike! Boven blijkt er toch een 4WD vast te zitten, er zit een ervaren chauffeur achter het stuur waardoor wij ook wat onzekerder worden. De ervaren chauffeur heeft zichtbaar moeite om de Cruiser los te krijgen, maar op de een of andere manier lukt het hem.
Wij gaan ook weer verder, maar eerst vraagt Pat even of we wel van deze steile helling afkunnen, dat kan. Syl zet de auto in z'n 'D' en ragt recht de berg af. Tot een moment dat we niet meer over de rand kunnen kijken, dit is toch echt veel te steil, hier kunnen we niet af. Pat stapt uit om een kijkje over de rand te nemen. Onmogelijk is de conclusie. Dan maar terug, en omkeren ofzo, we weten het eigenlijk niet. Tijdens het achteruit rijden blijkt de Cruiser vast te zitten, er komt geen beweging meer in. Na wat geprobeerd te hebben blijkt het echt niet te lukken, duwen heeft geen zin, de auto is te zwaar. Van bovenaf staat er iemand te vragen wat er aan de hand is en via gebaren geven we aan dat de boel vast zit. Er komt een auto de berg afrossen en de aardige meneer bekijkt de situatie. Dat moet lukken zegt ie. Met wat gerommel aan knopjes en draaien met de voorwielen is de auto weer los. We krijgen als tip mee dat we in de eerst of tweede versnelling moeten rijden. Dat wisten we nog niet. Vanaf dit punt is de enig mogelijke richting eigenlijk bergaf. Draaien gaat niet, achteruit rijden ook niet. De Omani zegt dat we gewoon moeten gaan en dat het best goed komt. Syl wordt wat groen om de neus, alle zintuigen schreeuwen dat het niet kan! Ah joh zegt de Omani Dat gaat jou zeker lukken, ik zie in je ogen dat je het kan! En dus stappen we in. De aardige meneer rijdt voor ons uit en we zien z'n auto half schuin van de enorm steile berg afrijden. Het ziet er echt onmogelijk uit. Syl haalt diep adem (of ze haar ogen dicht heeft weet ik niet) en trapt het gas in. Het lijkt een halve minuut te duren voordat we over de rand 'vallen'. Een klein beetje vergelijkbaar met een achtbaan in de Efteling waar je eeuwig boven lijkt te hangen alvorens je naar beneden stort. De Cruiser heeft in ieder geval nog contact met het zand, maar we hangen wel in de gordels. De truc is hier om de neus naar benden te sturen en niet teveel naar links of naar rechts, anders kukelt ie om. Na wat kreten van opwinding (en angst??) komen we toch nog veilig beneden aan. De aardige meneer rijdt een stuk verder voor ons, Syl gaat er als een haas achteraan. Zo lijkt het een stuk makkelijker, we volgen 'gewoon' zijn moves maar nu met de juiste instellingen van de auto. Even later staan we boven op het duin, nog hoger dan eerder en veilig naast een aantal ervaren chauffeurs. We zijn naar de top gereden om de zonsondergang te bekijken, gelukkig zijn we hiervoor nog op tijd ondanks het avontuur.
Als de zon achter de bergen is, is het de beurt aan Pat. Hij mag naar beneden rijden, ook weer vanaf het supersteile stuk, geen probleem, crossen met die bak. Ja dahaag. We komen misschien net 1 meter vooruit in een tergend langzaam vaartje. De auto zit vast! We proberen van alles, maar hij zit vast, muurvast! Als we uitstappen zien we dat de achterwielen wel erg diep in het zand zitten, dit gaat ons niet lukken. We hebben hulp nodig, alweer! Maar gelukkig komen er meteen hulptroepen aan, ervaren Omani die achter het stuur gaan zitten met een blik van "wij regelen het wel even voor jullie!". Helaas, dat gaat deze keer anders. De Omani zet de auto zo diep in het zand dat er nog iemand aan te pas komt. Conclusie: deze auto moet worden losgetrokken! Dus er rijdt eimand naar het kamp om een touw te halen, scheurt terug de berg op en legt het touw vast. Er wordt keihard getrokken door de Jeep maar er gebeurt niks. Ondertussen wordt het echt behoorlijk schemerig. We zien nog 2 auto's naar boven scheuren om ons te redden en met een man of 6 graven we sleuven onder de wielen en duwen we terwijl er nog steeds aan de voorkant getrokken wordt. Jaaaaaa, millimeter voor millimeter komen we los! Uiteindelijk lukt het en Pat stapt weer in. Hij trapt het gas in en gaat via een veilige route naar beneden, we willen niet nog een keer gered hoeven worden! Rijden in de woestijn is echt superdik maar natuurlijk ook wel een vak apart. We hebben er weer een erg leuke ervaring bij!
Bij het huisje zitten we nog even lekker buiten deze verhalen te schrijven voordat we gaan eten. Eten dat overigens erg goed heeft gesmaakt. We hebben een heerlijke stoofschotel van lamsvlees gehad en flinterdun Omaans brood, lekker! Het is pikkedonker en heel erg stil hier. Voordat we gaan slapen nemen we een douche in het licht van de sterren in onze buiten badkamer. Zeker een aanrader voor iedereen die van plan is Oman te bezoeken. Het hele camp heeft een typische Arabische sfeer zoals het er in onze fantasie uitziet.
Op naar het volgende avontuur!
Syl en Pat
.png){kind=small}
.png)
