Vulkanen, vulkanen, vulkanen

Op woensdag 1 november is het vulkanen dag. Om 9:30 zeggen we bye bye tegen ons comfortabele kamertje in Rotorua en cruisen meteen richting zuiden. Onderweg komen we nog veel thermische gebiedjes tegen waar de lokale bevolking een heuse toeristische attractie van heeft gemaakt. In Rotorua hebben we ervoor gekozen om de thermische poeltjes gratis te bezoeken.

Er kan toch niets op tegen Yellowstone ;-). Vandaag rijden we ongeveer 200 km, we kunnen wel sneller richting Whakapapa rijden maar dan kunnen we niet over de desert road rijden en laat dat nou net een route zijn die Syl zich herinnert van ons vorige bezoek als zijnde uitzonderlijk mooi. Dus we nemen de lange route. We rijden vandaag langs het grootste meer van het Noorder eiland, Lake Taupo. Het eerste deel van onze route zien we nog regelmatig stoom opstijgen tussen de hier en daar, hoe dichter we bij het meer komen is er minder geborrel maar meer scherpe bochten in de weg. Het uitzicht over het meer is geweldig, we zwenken door de bochten en zien iedere keer een nieuw stukje meer. En wat minstens net zo goed is, het uitzicht naar de andere kant van het meer. De vorige keer reden we hier in dichte mist en konden we weinig meer zien dan de volgende bocht. Nu zien we de heuvels aan de andere kant van het water en de hogere heuvels daar weer achter. In de verte zien we ons doel vandaag opdoemen: Tongariro National Park. De hoogste pieken, de vulkanen, verstoppen zich nog in de wolken maar we houden goede moed dat ze er nog achter vandaan komen.

Onderweg stoppen we om wat boodschappen te doen en vervolgens stoppen we nog een keer om koffie te maken en een broodje te eten. Uiteraard met een mooi uitzicht, en deze keer ook met lekker beleg; gekookte eieren! Na onze lunch rijden we de desert road op. Dit is een unieke route in Nieuw Zeeland, het is een stuk land dat vrij hoog ligt en vlak is en uitsluitend is begroeid met kort geel gras en kleine struikjes. Om op deze hoogvlakte te komen moet je door een valleitje rijden over stroompjes en door nauwe bochtjes. Erg mooi, maar omdat het vandaag helder is minder spectaculair dan Syl zich herinnert. Nog steeds zeker de moeite waard. Wat nog meer de moeite waard is is het uitzicht als we eenmaal op de desert road rijden. We rijden namelijk aan de westkant van het Tongariro NP, we zien alledrie de iconische bergen oprijzen uit de vlakte, iedere vulkaan heeft nog een wolkenhoed maar die zien we steeds verder optrekken. Totdat we, inmiddels aan de andere kant van de vulkaanketen, de wolken zover zien optrekken dat we daadwerkelijk 3 vulkaan toppen voor ons zien opdoemen. Jaaaaaa, mission accomplished! Dit is wat we zo graag wilden zien! en dan misschien nog wel het meest Mt. Doom…. oftewel Ngauruhoe. Wat een schitterende volmaakt conische vulkaan. Er ligt nog redelijk wat sneeuw boven wat alleen maar een beter effect geeft. Morgen wordt het weer bewolkt maar vandaag genieten we ervan!

NZ heeft alles wat Europa heeft, maar dan gecomprimeerd; zeeën, een oceaan, bergen, vulkanen, thermische activiteiten, een woestijn, gletsjers, stranden, oerwoud, regenwoud, fjorden, eilanden, baaitjes, steden, afgelegen dorpen, wijngebieden, kortom heel heel heel veel te zien.

Nadat we ons krotje op de camping in Whakapapa Village is ingecheckt rijden we eerst naar 1600 meter waar het skigebied is. Het ski seizoen is net afgelopen, dus het is een beetje verlaten. We hebben wel mooi uitzicht over de omgeving. Hierna rijden we terug naar de camping op 1000 meter om een mooie wandeling te doen naar een uitzichtpunt 250 meter hoger. Hier hebben we uitzicht op Mount Doom en de andere vulkanen, Tongariro, en Ruapehu. De begroeiing is heel bijzonder in het NP, veel lage struiken in herfst kleuren. Het is natuurlijk lente, maar we denken dat de struiken bloeien en dat dit de lente kleuren zijn, ertussen door zien we ook gele en paarse bloeiende struiken, erg mooi. We besluiten om wat te eten en drinken in de lokale tavern, meestal koken we zelf in het groene wrak of in de camping keuken, maar af en toe gaan we ‘uit’. In dit geval blijkt het een hele goeie keuze want de tavern heeft het perfecte uitzicht op Mount Doom en we zien in de loop van de avond de zon ondergaan, super! De volgende dag staan we best fit op, maar lummelen een beetje waardoor we pas aan het einde van de ochtend aan een wandeling naar de lokale Taranaka waterval beginnen. De route loopt onder een heuvel langs door bossen en langs berg stroompjes. De waterval is zo’n 20 meter hoog en is goed bereikbaar over het aangelegde wandelpad. De terugweg is wat makkelijk en gaat bovenlangs met veel minder dalen en stijgen. Zoals voorspelt is het weer anders dan gisteren waardoor de vulkanen vooral in wolken zijn gehuld. Na deze wandeling van 2 uur pakken we het busje en rijden een stukje de Ruapehu op om daar nog een uurtje te wandelen, deze keer naar de Silica Rapids, een serie stroompjes die de aarde gelig heeft gekleurd. In dit gebied zijn ook opnamen gemaakt voor de Lord of the Rings films. Tussen de wandelingen door hebben we in het busje een erg late lunch gedaan, nog even gerelaxt en daarna zijn we nog even naar de tavern gegaan voor een drankje en hapje. Deze keer zijn de vulkanen voorzien van een mooie wolken hoed.

Van de vrijdag maken we een reisdag om naar Wellington te rijden. Zaterdag gaan we op de boot naar het zuider eiland. De rit is behoorlijk lang, zo’n 6 uur. We beginnen met het National Park uitrijden langs geweldig mooie uitzichten. Hier besluiten we dat alle wegen buiten de steden als ‘scenic’ bestempeld mogen worden. Het is vooral nu in de lente overal heel mooi groen, alles staat net in bloei en in elke weiland staan lammetjes, kalfjes of veulentjes. Een stuk verder naar het zuiden is het landschap vooral vlak, een beetje Nederlands, maar dan veel uitgestrekter. Dit vlakke landschap wordt ook weer goed gebruikt voor de veeteelt. Als we een bordje zien naar Foxton herinneren we ons dat we daar in 2009 zijn geweest omdat we een molen zagen staan langs de kant van de weg. Het is een Nederlandse molen, die we toen hebben bezocht. Nu gebruiken we het plaatsje om boodschappen te doen. Omdat het groene krotje nogal wat herrie maakt als de we op stroom zijn aangesloten besluiten we eerst naar de camperverhuur in Wellington te gaan, de hoofdstad van het land. De verhuur ligt vlakbij het vliegveld en het is nogal opvallend dat we dwars door de stad heen moeten om daar te komen, het lijkt bijna onbereikbaar. Na wat heen en weer rijden komen we bij de Jucy camperverhuur aan om het probleem te laten nakijken. Volgens de monteur hoort ons busje zoveel lawaai te maken als de stekker erin zit. We hebben geen zin in een discussie, dus we vertrekken maar naar de camping. We nemen het voor lief dat als we een filmpje kijken er op de achtergrond een lawaaiige ventilator mee loeit. Na een extra boodschapje komen we om 4 uur al aan op de camping. Dezelfde camping als 9 jaar geleden, erg handig omdat we vlakbij de ferry staan. Het rijden hier kan best vermoeiend zijn omdat er niet veel echte snelweg is en rechte stukken al helemaal niet. Het is dus continue bochten sturen en berg op, berg af rijden. Gelukkig hebben we een automaat. We gaan lekker in ons campertje zitten en bingen een paar afleveringen van de Walking Dead, een prima tijdsbesteding want het regent en waait alsof het het einde van de wereld is, het krotje schudt ervan.

Vanmorgen, zaterdag 4 november zijn we al om half 7 wakker en rijden we om 7:15 op weg naar de boot, het is slechts 10 minuten rijden. Als we eenmaal in de rij voor de boot staan weten we dat het nog wel even duurt, dus we zetten een bakkie koffie en wachten rustig af. De boot vertrekt al voor 9 uur en we gaan op weg naar het derde deel van deze reis, het zuider eiland van Nieuw Zeeland. Het duurt wel 45 minuten voordat we de baai bij Wellington uitzijn, waarna we de Cook Straight overvaren. Al snel zien we de ‘overkant’ want er staat een hele dikke besneeuwde berg op ons te wachten. Het bootritje duurt zo’n 3,5 uur, we zitten mooi vooraan met uitzicht op onze nieuwe bestemming. We zijn zo slim om zelf een broodje en wat beleg mee te nemen en peuzelen dat lekker op terwijl we voor het raam zitten met uitzicht op de bergen van het zuider eiland.

Op weg naar nieuwe avonturen. See’Ya