Het Lechdal

Woensdag is het wat regenachtig in Warth, we blijven daarom in ons appartement. Heel lang houden we dat niet vol, onze nieuwsgierigheid is in goede conditie waardoor we het niet kunnen laten om tussen de buien door een wandeling te maken. Het wordt de dorfrondweg. Het eerste stukje van de wandeling kennen we goed, langs de kerk, langs de Steffisalpbahn en achter het hotel naar boven. Daarna is de wandeling nieuw, langs een watertje een heel stuk omhoog. We hebben nu een mooi uitzicht op het dorp en de bergtoppen om ons heen. De wandeling is slechts 4km, maar wel met 120 hoogtemeters, en dat voor een thuiszit dag. Op een gegeven moment komen we op een uitzichtpunt met een rood bankje, dit is het bankje waar we zicht op hebben vanuit onze woonkamer, daarna weer stijl naar beneden.

We lunchen ‘thuis’ en als het er naar uitziet dat er weer een droge periode komt trekken we de wandelschoenen weer aan. Er loopt een stukje van de Lechweg achter ons huis, dit stukje wandelen we vanmiddag. De Lechweg is 125KM lang en begint bij de bron van de Lech en eindigt in het Duitse Füssen en dat helemaal door het Lechtal. Wie weet komen we hier nog eens terug om deze mooie route te lopen. Nu is het slechts een stukje van een kleine 4KM met een stijging van 150 meter. Vooral het stukje boven de Krumbach (kromme beek) is erg mooi en loopt via een smal pad over een stijl stuk berg naar Gehren in Tirol. We duikelen via een lastig pad de berg af en staan op de grens met Tirol en Voralberg. Het is nog een heel klein stukje naar huis, maar stijl dat het is, we puffen wat af. Syl heeft ondanks de spontane hoogtemeters nog zin om zelf te koken.

Er zijn nog een paar dingen die we hier perse willen doen voordat we vertrekken naar het volgende dal. 1 van die dingen is naar de bron van de Lech aan de Formarinsee. Dit meer ligt op een half uur met de bus vanuit Lech, met de auto gaan wordt afgeraden en kost ook best wat geld. De weg is met de auto alleen toegankelijk vóór 8 uur ’s morgens. Gelukkig hebben wij een Lechcard waarmee we gratis met deze bus meekunnen. We nemen de bus van half 11 en verbazen ons over de hoeveelheid mensen dat staat te wachten bij de halte. Er gaan zeker 60 mensen de bus in, wij vinden als jonkies nog een zitplaats, de bus zit stampvol. De bus rijd het laatste stuk over een zeer smalle weg, in Nederland zou dit een fietspad heten. De rit er naartoe is prachtig mooi. Onderweg zijn nog wat busstops waar mensen in en uitstappen. Als we op het eindpunt aankomen zetten we onze horloges op de wandelstand en gaan we richting meer. Dit meer met op de achtergrond de Rote Wand is in 2015 uitgeroepen tot de mooiste plek van Oostenrijk. Wij vinden het maar zo zo, het is er niet bepaald pittoresk. Opvallend is vooral dat rivier de Lech nergens te bekennen is. In de verte zien we wel dat er een riviertje het meer instroomt, maar er lijkt niets uit te stromen.

Als we het meertje hebben gezien besluiten we spontaan om terug te lopen naar Lech, het zou 14KM zijn, vooral bergaf natuurlijk, want we volgen de rivier die er niet is. De wandeling is heel erg mooi en loopt over een smal pad dat zo nu en dan best modderig is na alle regen van gisteren. Van de Lech is het eerste half uur geen spoor te bekennen, behalve dan een droge bedding met veel stenen. Op een gegeven moment zien we een paar centimeter water in de bedding staan en iets verder een heuse plas. Als er vanaf de berg een klein stroompje komt zien we dat de Lech wordt gevuld met water, er is een begin. Soms lopen we 20 meter boven de rivier en soms op dezelfde hoogte. Het is allemaal behoorlijk ongerept, er zijn hier geen huizen of verkeer. Er zijn wel heel veel oudere mensen, die net als wij langs de Lech naar beneden lopen. We zijn veruit de jongste. We vinden het erg knap van deze mensen met hun stokken en langzame tred, het pad is af en toe best spannend. We halen zeker 20 stelletjes in die in dezelfde bus zaten als wij. Na zo’n 8 KM pauzeren we in het plaatsje Älpene, nouja echt een plaatsje is het niet hoor, het bestaat uit welgeteld 1 gasthaus en 1 boerderij. We lunchen hier omringt door koeien en met uitzicht over het dal. Het laatste stuk loopt voor een groot deel langs een golfbaan. Schijnbaar willen golfers geen wandelaars in de buurt want onze route wordt er netjes omheen geleid. Eenmaal terug in Lech doen we een snelle boodschap en wandelen we naar de auto. Op dat moment begint het een beetje te regenen. We hebben dus geluk gehad, ook omdat we niet erg goed voorbereid op pad zijn gegaan, we hadden geen eten en geen regenkleding bij ons, slimmeriken. Al met al hebben we 18KM gelopen om het meer te zien en terug te wandelen naar de parkeergarage. Best ok voor een stel kantoorslaven toch!

Een andere plek die we perse willen zien is de Körbersee, in 2017 uitgeroepen tot mooiste plek van Oostenrijk. We stappen vrijdagochtend in de auto om deze na 7 minuten te parkeren op de Hochtannbergpass. Hier wandelen we omhoog langs de Kalbelesee die we er al meteen heel mooi bij vinden liggen. Je weet wel zo’n typisch meer in een dalletje met eromheen dennenbomen en op de achtergrond hoge pieken. Het zou zo een modelspoorbaan bij iemand op zolder kunnen zijn. We strompelen kalm verder, het gaat best zwaar na zo’n dag van 18KM, gelukkig is deze route niet zo lang. Heen en terug is het 6KM met 225 hoogtemeters, ver genoeg voor vandaag. De Körbersee ligt er inderdaad heel mooi bij, naast het meer staat Berghotel Körbersee waar we eerst maar even een bakkie koffie drinken met een prachtig uitzicht. Op de site van het hotel staat heel romantisch beschreven dat je er alleen te voet of per ski kan komen. Je parkeert dan je auto in het plaatsje Schröcken en laat je bagage achter de kerk achter. De bagage wordt dan met een goederenlift naar het hotel getransporteerd en als mens ga je dan te voet of skiënd naar je verblijf. Na de koffie lopen we naar een punt van waaruit Pat graag een foto wil maken. Er is een nieuwe kleinere camera aangeschaft die nog niet helemaal onder de knie is, dit is een mooie test. Na een stuk of 15 foto’s te hebben gemaakt van verschillende standpunten zou het beste plaatje er wel tussen kunnen zitten. Het uitzicht is prachtig, het meer spiegelt een hoge bergpiek in het water en het hotel op de achtergrond past prima in het plaatje. We besluiten, nu we hier toch zijn meteen maar te lunchen op het terras van het hotel. Hierna strompelen we weer terug naar de auto en gaat Pat aan de slag om de foto’s te bewerken, het resultaat zie je boven deze blog. ’s middags wordt er F1 gekeken en ’s avonds gaan we weer naar de Tiroler Hof waar de aardige ober een plekje binnen voor ons reserveert, het wordt namelijk snel koud als de zon onder gaat. We sluiten de avond af met een schnaps en een slechte film.

Zaterdag rijden we naar Lech, maar direct als we geparkeerd hebben komen we erachter dat we eigenlijk helemaal geen zin hebben om de berg op te gaan. We crossen de bergpas maar weer op, terug naar ons comfortabele appartement waar we de rest van de dag een beetje aanrommelen, F1 kijken en ’s avonds een lekkere pizza eten in Warth. Zondag wordt van ons verwacht dat we het appartement verlaten, we rijden naar Brixen im Thale voor het laatste deel van deze vakantie.

Tot dan