Mister Johnnie Hillwalker

Vandaag is de grote dag, we gaan met Johnnie Hillwalker mee, een lokale gids van een jaartje of 80! Het is woensdag ochtend 8:15 als de wekker gaat. Na wat gestuntel met de metro komen we rond 9:15 aan op het grote station van Kyoto. We nuttigen eerst een wat te prijzig ontbijtje en maken wat foto's in de bijzondere hal. Daarna lopen we richting het verzamelpunt van een begeleide wandeling. De wandeling word verzorgd door Johnnie Hillwalker, een bejaarde man. Volgens de advertentie duurt de wandeling 5 uur en leert ons van alles over Kyoto, we hebben er zin an.

De groep is best groot, zo'n 30 mensen, wel erg Internationaal. We hoeven niet te reserveren, maar kunnen gewoon langskomen. Johnnie neemt ons meteen mee onder de straat door. Zoals in veel grote steden gebeurd in Kyoto ook veel onder de grond. Natuurlijk zijn daar de metro lijnen, maar daaromheen ook winkels, eettentjes en soms complete warenhuizen. We lopen zo'n 500 meter onder de grond alsie ineens roept dat we maar eens moeten betalen. Zoals alles in Japan gaat de betaling ook heel efficient. Hij beveelt ons om tegen de muur naast elkaar te gaan staan zodat hij de 2000 Yen p.p. makkelijk kan innen. Het lukt hem natuurlijk. Binnen 5 minuten heeft iedereen betaald en gaan we op weg!

Het is trouwens weer eens prima weer deze dag, net als de voorgaande dagen. Vandaag is het zelfs wat koel met 21-22 graden. In Tokyo hebben we vooral temperaturen van boven de 25 gr. gehad. Net als in Nederland is het in Japan in oktober ook herfst. De zon gaat dus vrij vroeg onder, al rond 5 uur, dan koelt het wel behoorlijk af. Geen klagen over het weer dus, tot nu dan...

Mr. Hillwalker begeleid ons verder naar de Higashi Honganji tempel. Het is een boedistische tempel, zoals vrijwel alle tempels in Japan. Vrijwel alle Japanners zijn Boedist. Grappige vermelding van Johnnie was dat de Japanners de tempels eigenlijk vrij weinig gebruiken, de boedistische priesters bezoeken vooral de mensen thuis. Gek eigenlijk dat er dan toch zoveel tempeltjes zijn. Maar al die priesters wonen in hun eigen tempeltjes dus het heeft een dubbel gebruik. De tempels worden door de meeste mensen alleen gebruikt als er een begravenis is of als de boeddha die in de shrine staat een feestdag heeft. Naast boeddistische tempels staan er ook Shinto shrines, hier worden vaak mensen die echt bestaan hebben en die belangrijk zijn geweest herdacht en aanbeden. Deze shrines worden gebruikt als men trouwt, met oud en nieuw en bij een geboorte. In deze shrines staat vaak ook een tempel en andersom is het ook zo. Een shrine is te herkennen aan een Torii, een grote poort, gemaakt van 2 staanders en vaak 2 liggers erop. Wat precies de betekenis van deze shrines is zullen we nog uitzoeken!

We mogen even een kijkje nemen in de Higashi Honganji tempel. Wel schoentjes uit. In de grootste houten tempel (ter wereld?) staat een beeld van een priester waarom het hele gebouw draait. Vandaag is er een concert in het gebouw, we kunnen er niet heen. Het concert is de voorbereiding op de 750ste sterf dag van dezelfde priester. Er blijken miljoenen (?) mensen op af te komen.

Na het oude houten gebouw bezocht te hebben gaan we onder de grond om een nieuwe tempel te bekijken. Het is een supermodern gebouw onder de grond. Het heeft wel iets weg van het Opera gebouw in Sydney. We vervolgen onze weg met Hillwalker naar een waaier winkel. In de winkel worden ook waaiers geassembleerd, alles met de hand, geinig om te zien. Via een heleboel kleine tempeltjes die we niet allemaal bezoeken komen we bij een tempel waar we ook de begraafplaats kunnen bekijken.

Japanners worden vrijwel altijd gecremeerd, de begraafplaatsen zijn hieroor erg klein. Dit terwijl er wel erg veel mensen liggen, ze worden dus bijgeplaatst bij familie. Na een kort bezoek aan een moderne community hall waar de eerste toeristen al afscheid nemen gaan we verder. In de Hall verteld Johnnie nog wat over de Geishas die in Kyoto hebben geleefd. Met goed georganiseerde clubs (theehuizen) waar je alleen als goed betalend lid entree had. De Geisha dames werden al op vroege leeftijd ingewijd. In feite bestond hun hele bestaan uit studeren (dans, toneel, muziek, kunst etc) en de optredens. Iets verder krijgen we in een piepklein restaurantje 1 heerlijke sushi geserveerd. Het is een vegetarische sushi met tofu, maar dan gefrituurd, heerlijk. Nog iets verder bezoeken we een banketbakker die koekjes bakt van rijst en bonen. De koekjes zien er werkelijk bijzonder uit, maar de smaak is niet helemaal de onze.

Het laatste gedeelte van Kyoto bevat vooral veel potten bakkertjes. Kommetjes, kopjes en mokjes worden er gefabriceerd en beschilderd. Na dik 5 uur wandelen nemen we afscheid van Johnnie. Hij wijst ons nog wat plekken in de buurt de we beslist moeten bekijken. Gelukkig stonden ze al op ons lijstje, dus gaan we onvermoeibaar verder.

Nu is het dus onze beurt weer om de weg te vinden. We lopen een heuvel op waarin een file van bussen staat, 2 kanten op. Na de bus parking lopen we samen met een paar duizend Japanners verder omhoog. Het doet hier wat toeristisch aan, maar er is wel gezorgd voor sfeer. Er staan veel kleine traditionele gebouwen langs het smalle straatje. We worden ingehaald door tientallen grote groepen schoolkinderen, in uniform. Bovenaan het straatje komen we op een pleintje, hier staat de toegangspoort tot de tempel, een grote oranje poort. Naast en voor de poort zitten honderden kinderen netjes naast en boven elkaar klaar voor een groepsfoto. Pat gaat naast de fotograaf staan en neemt ook wat foto's, daarbij proberend de kinderen te laten zwaaien. Het valt trouwens op dat er zo weinig westerse toeristen zijn hier, vrijwel alleen Japanners!

We betalen een klein bedrag voor de toegang om verder het terrein op te gaan. Voor de Kiyomizu tempel staat een prachtig geschilderde pagode, een typisch Japanse gebouw in onze beleving. Binnen is weinig van de tempel te zien, hij is volledig ingepakt voor werkzaamheden. Van Johnnie Hillwalker hebben we geleerd dat alle houten tempels elke 100 jaar uit elkaar worden gehaald en gerestaureerd. Vanaf de heuvel hebben we een mooi uitzicht over de stad en de pagode. Langzaam lopen we weer wat naar beneden en komen langs een langs een heilige waterval, hier zien we een lange rij met vooral kinderen. De waterval heeft, volgens zeggen, therapeutische eigenschappen en er wordt dan ook op eenzeer georganisserde manier 1 voor 1 uit gedronken. Uiteraard wordt door de kinderen ook gewoon lekker geklierd met het water. Via een prachtig onderhouden straatje lopen we verder naar beneden. Ook dit straatje is in typische Japanse stijl, met houten huisjes enzo. In onze beleving hoort Japan er zo uit te zien. Van die beleving klopt waarschijnlijk net zo veel als van alle buitenlanders die denken dat wij op klompen lopen en in een molen wonen.

Denkende dat we wel een aardig idee hebben waar we zijn lopen we verder de heuvel af. Daar beneden moet ergens de rivier zijn en ook ons hotel. We lopen ongeveer een uur om eindelijk de rivier en een brug te vinden. Er is ook een metro station waarvan we vinden dattie vlak bij ons hotel ligt. Nou niet echt, we lopen en lopen, maar niets bekends. Toch maar even op de kaart kijken, we gaan nog goed, maar moeten nog wel een heel stuk. Uiteindelijk vinden we na 2 uur lopen en 2 pijnlijke voeten van Syl ons hotel, we hebben vandaag zo'n 9 uur gelopen. Onze spullen laten we achter en gaan meteen weer de straat op. in onze straat blijkt een goed en betaalbaar sushi restaurant te zitten.

We nemen plaats aan een barretje en worden meteen aangesproken. Een man probeerd ons uit te leggen wat er op de kaart staat, we snappen er nix van. Nadat blijkt dat hij dronken is verhuizen we naar een rustig tafeltje. Via de plaatjes op de kaart kiezen we allebei een menu en een fles bier. Onze gerechten worden gebracht, het ziet er erg mooi en lekker uit. Pat krijgt er een houten kastje bij met een laadje waarin het eea aan eten zit. We eten sushi, sashimi, tempura, miso soep, groenten en nog allerlei kleine dingetjes. Heel erg leuk en lekker allemaal. Dit zou in Nederland zeker 100 euro kosten, hier de helft. Maar dat is dan ook het enige dat iets goedkoper is.

Na het eten is het tijd om te relaxen op onze luxe kamer. Lezen, tv kijken, blog schrijven en dat soort dingen. Het is nu donderdag ochtend, straks gaan we wat tempels bezoeken op de fiets.

Hai,
Pat en Syl