Venetië

Zaterdag hebben we een reisdag naar Venetië. Het is iets meer dan 200km, maar uiteindelijk doen we er toch 5 uur over. Dat komt ook een beetje omdat we onze gereserveerde parkeer plek niet snel vinden en we met de trein naar Venetië gaan. Gelukkig waren we voorbereid en hebben we weinig bagage bij ons, de rest laten we op hoop van zegen 4 nachten achter in de auto.

Het ritje met de trein gaat dwars door de lagune en duurt maar 10 minuten. Terwijl we in de trein zitten worden we regelmatig ge-apped door Anna. We hebben haar appartement gehuurd en ze komt ons ophalen op het station van Venetië.

Omdat ze een foto van zichzelf heeft gestuurd vinden we haar snel en wandelen we onder haar paraplu en door wat regen naar het appartement. Slecht 5 minuten lopen van het station komen we in een heerlijk stille straat waar we op 2 hoog 4 nachten mogen verblijven. Ook dit appartement hebben we weer goed uitgezocht, het is compleet en comfortabel. Het bedwingen van onze nieuwsgierigheid lukt niet echt, dus even later banjeren we alweer door de straatjes van het mooie Venetië. Het is op de meeste plekken bijzonder rustig en we horen alleen wat Italiaans, dus geen toeristen in de wijk Cannaregio. We strijken neer op een mini terrasje aan het water voor een brug. Hier horen we al wat meer toeristen, maar het merendeel is lokaal. In Venetië wordt in vrijwel elk restaurant cicchetti verkocht, dit zijn Venetiaanse hapjes, vergelijkbaar met tapas. Zo'n restaurantje heet dan Osteria of Bacari. Eigenlijk is het meer een barretje met hapjes. We kiezen wat hapjes uit en drinken er een wijntje en biertje, reuze gezellig, maar de prijzen zijn wel wat hoog, 9 euro voor een biertje.

De volgende dag moet Pat een beetje bijkomen van de reisdag en het gezellige terrasje, we gaan daarom pas na 2 uur weer op pad. Maar niet voordat Syl een lekkere lunch voor ons heeft geregeld die we opeten in ons appartementje. Vanmiddag willen we de toeristische hoogtepunten gaan bekijken. Dit doen we op onze eigen manier door een beetje te verdwalen in steegjes en rustige straatjes. Op de hoofdweg van het station naar San Marco is het best druk met toeristen, dus die proberen we te vermijden. Het is prachtig weer de dagen dat we in Venetië zijn, elke dag 25 graden en zon, niet slecht voor eind september. De krappe steegjes liggen gelukkig lekker in de schaduw zodat we geen last hebben van de zon. Op een gegeven moment drinken we een bakkie koffie in zo'n steegje. We blijken gerst koffie te hebben besteld, niet gemaakt van koffiebonen dus. We vinden het beide niet lekker, maar ach, het kost ook maar 1,30. Het is goed mogelijk om met een klein budget Venetië te bezoeken, maar het is even zoeken. Meestal komen we op plekken waar toeristen prijzen worden gevraagd. Enfin, maakt niet uit, het eten is sowieso overal heerlijk. Na de koffie komen we op de plek waar het Canal Grande begint en het ontzettend druk is met toeristen. Hier staan veel mensen de Brug der Zuchten te bekijken. De brug gaat van het paleis, waar vroeger recht werd gesproken, naar de gevangenis. Dit is het minst leuke plekje van Venetië. Het staat er helemaal vol met kraampjes met toeristen meuk. Het San Marco plein ligt hier ook en aangezien we toeristen dingen willen zien lopen we het plein maar op. We zijn hier eerder geweest en vonden het toen vooral erg druk. Nu lijkt de drukte mee te vallen, dus we bekijken de klokkentoren, paleis, bibliotheek en basiliek vluchtig. We zitten een tijdje op een bankje in de schaduw en laten het plein even over ons heenkomen. Het is wel duidelijk dat het een heel mooi en uniek plein is. Misschien zelfs wel het mooiste van west europa. Maar toch klopt er iets niet ondanks dat er een hele rij glimmende gondola’s liggen te dobberen voor het plein. Het zijn zeker niet de toeristen die het beeld verstoren. Het zullen de rijen met kraampjes zijn die zij aan zij dezelfde spulletjes verkopen. Om de toeristische route af te maken wandelen we verder naar de Rialto brug. Een helder witte brug over Canal Grande. Het is niet perse de allermooiste van de 400 bruggen, maar opvallend issie zeker. De brug is hoog en breed en schijnt de eerste te zijn over het kanaal. In het midden zijn winkeltjes waar vroeger ongetwijfeld verse waar zoals vis werd verkocht. Op de buitenste delen kun je ongestoord de brug over en heb je uitzicht over Canal Grande met z’n immense gebouwen. Als we uiteindelijk denken richting ons appartement te lopen via een smalle steeg komen we Osteria al Cicheto tegen. Een klein restaurantje met fijne wijn en zowaar lokaal craft bier, hier drinken we nog wat voordat we de laatste 5 minuten lopen en de laatste brug naar ons huis oversteken. Het eilandje Burano staat ook op ons lijstje om te bezoeken. Het schijnt een heel kleurrijk eiland te zijn op een half uur varen van Venetië.

We beginnen de dag door de Venetianen na te apen en in een lokaal cafe een croissant te eten en koffie te drinken, met uitzicht op een van de kanalen. Daarna kopen we bij de lokale sigarenboer een taxiboot ticket voor 24 uur. Hiermee kunnen we heel Venetië en omliggende eilanden bereiken. Terwijl we op de taxi naar Murano wachten zien we hoe de stad logistiek werkt. Er komt een ambulance boot voorbij geracet met gillende sirenes. Er zijn hier geen wegen dus geen auto's, en dus ook geen ambulances, alles gaat per boot. Het ziekenhuis ligt aan de rand van de stad en is alleen per boot en te voet te bereiken. De restaurants worden bevoorraad, natuurlijk ook per boot, er is zelfs een bierboot. Met handkarren wordt dan de voorraad vanaf de boot de straatjes in gereden. En er zijn mannen aan het werk aan gebouwen en straten, ook dit gebeurd vanaf een boot. Zo zijn er bootjes met hijskraantjes, grijpers, pompen en ander zwaar materieel. De vuilnis is ook een verhaal apart. Er is, hoe kan het ook anders een vuilnisboot. Deze legt 's morgens tussen 8 en 10 op een bepaalde plek aan waarna er van alle kanten vrouwen en mannen met handkarren door de wijk lopen om zakjes met afval bij de woningen op te halen. Ze bellen dan bij elk huis, ook dat van ons, aan om te laten weten dat de vuilnis wordt opgehaald. We hebben hier niet zo bij stil gestaan, maar nu we het hebben gezien is het eigenlijk heel logisch.

Naar Burano dus. De watertaxi vaart ons eerst naar het eiland Murano, dit staat bekend om z'n glasblaas kunsten. We besluiten hier uit te stappen en te wandelen naar de volgende taxi halte. De straatjes waar we doorheen lopen lijken logischerwijs op die van Venetië. Met het grote verschil dat er elke 25 meter een winkeltje is waar Murano glas wordt verkocht. Tijdens het wachten op de taxi naar onze volgende stop drinken we een bakkie koffie aan de lagune in de zon. Het blijkt weer een warme dag te worden, dat is ook te merken op de boot als we daar in de zon zitten. Aangekomen op Burano, slenteren we maar wat rond over het eilandje. Door het zonnige weer en de kleurrijke huisjes ziet het er allemaal heel vriendelijk uit. Ook in Burano zijn veel bruggen, geen auto's en krappe steegjes en kromme straatjes, pittoresk dus. Elk huis heeft een andere kleur ten opzichte van de buren en vrijwel overal ligt een bootje voor het huis. Bewoners mogen hun huis niet zomaar in een andere kleur verven, daarvoor is een vergunning nodig. De meeste huizen zien er netjes uit, maar blijkbaar heeft niet elke bewoner voldoende geld en laten ze het verven voor wat het is waardoor zo'n huisje er toch weer mooi uitziet. We lunchen tussen de locals en toeristen en hebben daarna het eiland wel gezien. Als je in de buurt bent is het zeker een bezoek waard, in een paar uur heb je alles gezien en word je ook nog eens getrakteerd op een boot ritje. Oja, op de terugweg stappen we nog even uit op Murano om een glazen kerstmannetje te kopen voor in de kerstboom, hebben we toch iets van orgineel Murano glas.

Op de weg naar ons appartment inmiddels terug in Venetië, komen per abuis bij een vrij toeristisch restaurantje terecht, wel aan het water, dus sowieso leuk en het eten is er ook heerlijk. We delen er een spaghetti en zijn weer met de neus op de feiten gedrukt, we zitten naast een toeristische straat met dito prijzen. Voor een heerlijk wijntje en biertje gaan we terug naar het mini restaurantje van gisteren. Er hangen allerlei locals rond waar we een praatje mee maken. We worden zelfs uitgenodigd om met ze mee te gaan voor cocktails. Och welja, dat vinden we wel gezellig. Na een kwartiertje lopen komen we bij een cafe gelegen aan een kanaal tegenover een kerk, een heel mooi plekje. Aangezien het inmiddels na middernacht is besluiten we het bij 1 drankje te laten. Samen dwalen we nog een half uurtje door het mooie verlichte en verlaten Venetië.

Na al het toeristische gedoe willen we graag naar een voor ons onbekende wijk, de wijk Castello. Door via kleine straatjes en steegjes min of meer de Canal Grande te volgen zouden we de goede richting op lopen. Onderweg tijdens deze zelf bedachte route komen we amper toeristen tegen, eigenlijk bijna helemaal geen mensen. Zo af en toe kruisen we de toeristenstraat, maar dan weten we snel weer een andere route te vinden. Tot onze verbazing staan we ineens op het San Marco plein. Dit betekent dat we ons toch een stukje door het toeristen gepeupel moeten mengen. Maar zoals we hebben geleerd, als we die eenmaal achter ons hebben gelaten zijn de straatjes weer van ons. Aangekomen in de wijk Castello komen we in een lokale winkelstraat waar we pizza bestellen. De pizza smaakt prima, maar is veel te veel, daar gaan we later nog last van krijgen. Op Google Maps hebben we een gek kunstwerk gevonden waar we heen wandelen. Eerst moeten we nog om het Arsenaal van Venetië heen. Dit is een soort kazerne, maar dan voor militaire schepen. Via een loopbrug die boven het water hangt en aan de muur van het arsenaal is geschroefd komen we op een soort industrie gebied. Hier vinden we al snel het kunstwerk, een hele rij armen die uit de grond steken. Enfin zie foto  We weten de route via het ziekenhuis feilloos naar onze wijk terug te vinden en vinden dat we na 15km wel een biertje hebben verdient. Dat doen we kijkend over het Grand Canal bij ponte Degli Scalzi. Syl heeft gisteren een tafeltje geboekt bij ons favoriete restaurantje waar we een overheerlijk gefrituurd voorgerecht eten en daarna gerechten met eend en vlees.

Het was heel bijzonder om 4 nachten in Venetië te kunnen verblijven zonder alle drukte van voor Covid. We zijn blij dat we een keurig appartement hebben kunnen vinden in een rustig wijkje en vanuit daar de stad hebben kunnen bekijken.

Ciao, op naar de Dolomieten