Wolkenstein, Dolomieten

Jammer genoeg verlaten we Venetie weer, dit doen we met de trein naar de parkeergarage. Na 4 nachten in de parkeergarage te hebben gestaan met veel van onze spullen erin, is onze auto nog intact. Donderdag de 30ste rijden we vanaf Venetië Mestre naar Val Gardena. Het is een rit van een paar uur, deels over de snelweg. Al snel zien we in de verte de Dolomieten opdoemen en niet veel later rijden we de bergen in. Her en der liggen kleine dorpjes in de dalen en tegen de bergwand aangeplakt. De eerste ruige pieken komen nu ook in het zicht. In het dorpje Villagrande drinken we een bakkie koffie, hier hebben we uitzicht op de eerste mooie bergpieken. Maar hier blijft het zeker niet bij, want we rijden de Gardenapas tegemoet. Een prachtige pas met hoogtes tot 2100 meter.

De uitzichten zijn waanzinnig, onder andere op het Sella massief. De pas voert ons naar Val Gardena, de vallei waar we de komende 7 nachten een huis hebben gehuurd.

We hebben een sjiek appartement met uitzicht op bergtoppen rondom gehuurd in het plaatsje Selva di Val Gardena. Dit is de Italiaanse naam van het dorp, maar aangezien we hier in 3 talen gebied zijn heeft het dorp nog 2 namen. In de lokale taal Ladinisch is het Sëlva en in het Duits is het Wolkenstein in Gröden. Vooral de naam Wolkenstein is geinig, zeker omdat we vrijwel dagelijks worden getrakteerd op voorbij drijvende wolken, het plaatsje ligt immers op 1500 meter. Ons appartement ligt iets boven het dorp waar we uitzicht op hebben. Maar we hebben het gehuurd vanwege het uitzicht op de omringende pieken. Vrijdag besluiten we om een liftpas voor 6 dagen te kopen voor €105 pp. Het is best veel geld, maar blijkt achteraf meer dan de moeite waard. We maken meteen gebruik van de pas door naar het dorp Ortisei te rijden. Ortisei is de Italiaanse naam, de Duitse is St. Ulrich. Hier nemen we eerst de kleine gondel en stappen daarna over op de grote gondel naar Seceda op 2500 meter. Als we de gondel zijn uitgestapt hebben we direct mooi uitzicht over 2 dalen. Voor het mooiste uitzicht hoeven we maar 10 minuten te wandelen volgens de bordjes. Maar dat valt even tegen, we zijn nog maar net op hoogte, dus de longen moeten nog wennen. En holy moly wat is het hier steil zeg. We genieten een tijd van het uitzicht om even later de wandeling voort te zetten. Via wandelpaden komen we bij een berghut in een soort rotstuin terecht. Hier ligt een joekel van een rots die in meerdere stukken is gebruiken, een plaatje uit een fantasy film. De wandeling voert ons naar een volgende berghut waar we een lunch met uitzicht nuttigen. Ondanks de hoogte en de temperatuur van 8 graden is het heel zonnig en kunnen we heerlijk buiten zitten. Als we weer met de gondels terug zijn rijden we naar Wolkenstein om naar een cafeetje te zoeken. Italië is in vergelijk met Oostenrijk helemaal niet bezig met apres ski, dus veel vertier is er niet in ons dorp. We vinden gelukkig wel een cafeetje waar we even een drankje doen. Vanaf ons terrasje zien we een pizzeria die om 6 uur open gaat. We melden ons keurig op tijd en dat is maar goed ook, want even later zit het restaurant vol. De restaurants zijn hier vooral gevestigd in hotels, de meeste gasten zijn dus hotelgasten.

Zaterdag nemen we vanuit Ortisei een andere gondel, deze keer naar de Seiser Alm. Dit is de grootste bergweide (alm) van Europa met z'n 57km2. Het hele Val Gardena gebied is skigebied, dus overal zijn liften te vinden waarvan een deel ook in de zomer open is. Wij zijn er in de laatste dagen van het seizoen, veel liften zijn al dicht of gaan de komende 2 weken dicht. De alm ligt in een groot dal omringt door bergpieken. We wandelen het dal in en komen langs berghutjes, een riviertje, nog meer liften en boerenland. Dat alles met uitzicht op de Sassolungo, een joekel van een piek. We weten heel goed dat als we afdalen we ook weer terug omhoog moeten. Dat doen we dan ook op ons eigen tempo, puffend en zwetend komen we bij een berghut uit waar het lekker druk is met wandelaars en fietsers. Hier zitten we een tijdje uit te rusten in de zon met een bakkie koffie. Om weer terug te komen naar de gondel moeten we nog een stukje bergop, dat blijkt ook weer lekker steil te zijn. Onderweg wordt Pat gevraagd door een lokale boer om even met de koeien te helpen. Huh ik? Kan ik dat? Ja joh, je hoeft alleen maar een stok vast te houden te zorgen dar Bertha niet de wagen uit stapt. Prima joh, even helpen kan geen kwaad en een koe de wagen induwen lukte ook wel. Als we weer in Ortisei zijn merken dat we niet voldoende gegeten hebben, maar de restaurants zijn nog niet open. Gelukkig vinden we een Konditorei waar ze ook bruschetta verkopen, dit blijkt een soort van halve pizza te zijn.

Het is 3 oktober, Syl is jarig. Een mooie dag voor een spectaculair uitstapje. Op de site van de skiliften staat dat de lift naar de Sassolungo vandaag voor het laatst open is. De Sassolungo of Langkofel is een bergpiek met grillige vormen. De rit ernaartoe is op z'n minst ongewoon te noemen. Er drijven zo'n 60 kleine recht opstaande tubes boven ons hoofd in de lucht. Het blijken sta cabines te zijn waar maar 2 personen in passen. Syl wordt werkelijk door 2 medewerkers de cabine ingesmeten en Pat neemt een grote stap om er achteraan te gaan. Deze onhandige manoeuvre gebeurd terwijl de lift vol in beweging is. We horen een harde knal wat betekent dat de deur achter ons is gesloten en op slot zit. We staan nu 6 minuten lang een beetje onwennig in een heel klein bakje waar we maar net aan in kunnen keren. Het is erg spectaculair. Hoe hoger we komen hoe spannender het wordt. We zien dat de bakjes voor ons beginnen te zwiepen omdat de wind opkomt, wij zwiepen ook wel iets, maar het blijkt gelukkig goed te doen te zijn. Nadat we vlak langs een bergwand zijn gevlogen zien we door de regen en wolken uiteindelijk het bergstation. Hier worden we weer vakkundig door 2 mannen gescheiden van onze tinnen buis. We staan op de Langkofel op zo'n 2685 meter. Om ons heen is vrijwel niets te zien, maar dat hadden we ook niet verwacht, de wolken hangen vrij laag. De rit in het metalen bakkie was eigenlijk waar we voor kwamen. Maar nu we er toch zijn drinken we een bakkie koffie en delen we een strudel. Die strudel is dan een soort vervroegde lunch, want het leukste aan die bergen zijn misschien wel de berghutten. We trakteren onszelf vandaag weer op een vervroegd diner op de berg. We rijden van de Sella pas richting St. Ulrich om daar de lift naar de Seiser alm te nemen. Op 20 minuten wandelen van de lift zit een heel schattig klein hutje waar we binnen een tafeltje weten te bemachtigen. Buiten is het al te koud, dus binnen lijkt ons ook leuk. We gaan zowaar voor een 2 gangen diner. We beginnen met een lokale kaas en worst plank die gemaakt is met producten van de boerderij die bij de hut hoort. Pat neemt daarna een worst gemaakt op de boerderij en Syl gaat voor de dumplings gevuld met spinazie en overgoten met boter, joh wat zijn die lekker. We delen vaak onze gerechten zodat we beide van alles proeven. Omdat we al om 5 uur terug moeten zijn voor de laatste lift zijn we vroeg in ons appartement.

We blijven de hele week ins ons dal, Val Gardena. Zo ook maandag als we met de auto naar Santa Cristina rijden, het buurdorp. Hier parkeren we de auto bij een gondelbaan en nemen de bus naar Ortisei. In Ortisei nemen we 2 gondels omhoog naar 2500 meter op de Seceda. Pat wil hier nog een foto maken die misschien wel thuis in de woonkamer komt. Er wordteen half uurtje voor uit getrokken en hopelijk zit er een mooi plaatje bij. Vanaf Seceda is het 400 meter dalen naar Mt. Raiser. We hebben niet veel zin meer om de route andersom te doen, 400 meter stijgen is even teveel. Onderweg zitten we wederom lekker in het zonnetje voor de verlate lunch, het uitzicht is wederom geweldig. Vanaf de lunch is het nog een stukje dalen naar het station van de gondel naar de plek waar onze auto staat. Zo hebben we toch een mooie wandeling gemaakt, geluncht op een geweldige plek en de omgeving verder verkend.

De laatste 2 dagen in Val Gardena doen we vooral rustig aan, we moeten niet vergeten dat dit voor ons ook vakantie is. Dinsdag hebben we sinds 4 weken de eerste regen, dus die rustdagen zijn goed gepland. Aan het einde van de middag maken we nog wel een wandeling boven het dorp langs en drinken nog wat op een terrasje waar Syl de controle heeft overgenomen van de schakelaar voor de terrasheater, koud hebben we het dus niet. 'S avonds proberen we nog ergens te dineren met een gedeelde pizza en dumplings maar dat mislukt volledig. Als we zitten en hebben besteld komen de dumplings letterlijk binnen 1 minuut! 3 minuten later volgt de pizza al. 15 minuten later staan we verbouwereerd weer buiten. Het ging allemaal zo snel dat we even niet weten wat er nu is gebeurd en waarom vooral. Enfin het eten was zoals je in Italië kunt verwachten heerlijk. De laatste dag doen we het ook heel relaxed aan. Als we 's morgens wakker worden begint het te sneeuwen en liggen alle pieken om ons heen in de wolken. Later trekken de wokken weg en hebben we uitzicht op licht besneeuwde bergtoppen, alsof er poedersuiker op ligt. 'S middag pakken we nog de auto om met de gondel Col Raiser op te gaan. Hier vriest het inmiddels een graadje en zien we overal om ons heen sneeuw. Hier zijn we niet echt op gekleed, zeker niet als het begint te waaien en sneeuwen. Een paar dagen geleden zaten we hier nog in de zon en konden we in onze T-shirtjes bergop. Het ziet er naar uit dat een aantal pistes al wordt klaargemaakt want er zijn een heel aantal sneeuw kanonnen uitgepakt. Het enige wat we hierboven nog doen is een bakkie koffie met een taartje nuttigen. Als we terug naar de auto willen blijkt de lift stil te staan. Gelukkig is de lift-meneer zo aardig om speciaal voor ons de lift weer aan te zetten. Donderdag rijden we in 10 uur tijd naar Koblenz. Een grappig stadje met een heel klein historisch centrum waar we een appartement hebben voor 2 nachten. Koblenz ligt aan de Rijn en de Moezel begint hier ook. Vrijdag verkennen we het stadje een beetje. Het is een studenten stad, dus gezelligheid genoeg. De stad is leuk genoeg voor 2 nachten. Maar zaterdag zit onze roadtrip van een maand er echt op. We hebben 4000km gereden en vonden eigenlijk alles leuk.

De Dolomieten en in het bijzonder Val Gardena zijn erg goed bevallen. Er is veel zon geweest, we hebben boven de wolken gestaan en werden zelfs nog verast door sneeuw en witte toppen. We hadden niet bedacht om hier heen te gaan, maar zijn toch blij dat het zo gelopen is. Zo blij dat we het wel zien zitten om vaker naar de Dolomieten aan het einde van de zomer naartoe te komen. Wie weet.

Pasta en rode wijn, here we come