Het Kleinwalsertal

Het is woensdag en het is perfect wandelweer voor ons. Een beetje bewolking en niet warm. Daarom beginnen we vandaag hoog en nemen de gondel richting de Walmendingerhorn op 1950 meter. Hier drinken we eerst een bakkie en nemen daarna de lift met uitzicht, ja zo'n gewone verticale personen lift naar beneden waar de wandelingen beginnen. Vanuit de lift hebben we al meteen een mooi uitzicht op het Kleinwalsertal. De route begint vrij druk en gaat steil naar beneden richting een berghut. We lopen nog wat door waarna het meteen een stuk rustiger is. 700 meter onder ons ligt het bergdorpje Baad met daarnaast de camping, de camping is tijdens de hele wandeling niet te zien terwijl we er toch echt bovenlangs lopen.

 Het uitzicht tijdens de wandeling verandert steeds en we zien het dal en omringende bergen telkens vanuit een andere hoek. Ergens in de verte zien we een hut, het lijkt heel dicht bij en denken er zo even heen te lopen. Dat valt dan toch vaak weer tegen, het is al snel een half uur wandelen naar een punt dat heel dichtbij lijkt. Als we aankomen bij de Alpe Stierhof hut blijkt het een boeren bedrijfje te zijn met maar liefst 6 koeien die ons al kwamen begroeten. Als we Stierhof naderen zien we tot onze verbazing dat ze een terrasje hebben met lokale lekkernijen, daar zijn we altijd voor in. We bestellen er brood met spek, het spek heeft 4 maanden gerijpt en dat is goed te proeven. De dame waarschuwt ons wel vooraf dat er veel vet aan zit, maar dat vinden we voor een keertje wel goed. De hut is alleen wandelend te bereiken, de voorraad voor het terras wordt via een goederen liftje naar boven gehaald. De boerin en boer blijven vrijwel de hele zomer op de berg, erg afgelegen en alleen met de dieren. 

Volgens de kaart zijn we vlakbij het Lechtal, waar we een paar eerder op vakantie zijn geweest. Maar door de bergen loopt er geen weg heen, dit betekend dat het Lechdal voor ons onbereikbaar is. Zo dichtbij en ook zo ver weg. Vanuit de berghut lopen we verder het Duratal in. Het is nog zo'n 500 meter naar beneden lopen, het pad is smal, steil en hol. Holle wegen kennen we vooral van Zuid Limburg, maar hier kunnen de paden ook helemaal hol zijn, vermoedelijk omdat er geregeld water door stroomt. Omdat het pad zo hol is zien we mooi hoe boomwortels bloot liggen, hier moeten we dan ook geregeld overheen klauteren. Pat is niet zo handig met het naar beneden klauteren, dus hij doet het rustig aan, maar Syl wandelt de berg af alsof er niets aan de hand in. Nouja, we zijn mooi in evenwicht, want bergop is het andersom.

Als we de steile berg heelhuids af zijn gekomen lopen we via het bergdorpje Baad naar de camping. Daar ziet Pat de buurman druk in de weer met z'n luifel. Als wij onze luifel bekijken zien we een stuk of 20 kleine scheurtjes in het doek. We nemen meteen actie door foto's te maken en het bij de verzekering te melden. De luifel is wel verzekerd, maar krijgen maar 40% vergoed vanwege de leeftijd. We gaan thuis wel bedenken hoe we dit gaan oplossen.

Sinds we hier zijn, zo'n anderhalve week, zijn we het dal nog niet uit geweest. In het dal is voldoende te doen, te zien en te wandelen. Telkens als we met de bus, auto of lopend door het dal gaan zien we hoeveel zijdalen er nog zijn, allen met wandelroutes. We zijn nu pas één zo'n zijdal in geweest, we komen tijd te kort om ook de andere te bekijken. Dit komt ook wel een beetje omdat we onszelf nooit voorbereiden op de bestemming, we zien wel wat er te doen is. Zo viel het Zwarte Woud wat tegen en hebben we hier in het Kleinwalsertal tijd te kort.

Sinds we in het Kleinwalsertal zijn hebben we wat gedoe met internet. We willen graag een filmpje kijken in ons comfortabele mobiele hutje. Dat lukt niet altijd even goed. Niet zo gek natuurlijk aan het einde van een dal waar het weer behoorlijk onstuimig kan zijn. De Wifi verbinding is bij vlagen erg goed en Netflix werkt dan prima voor een film of serie. Maar het hapert ook regelmatig. Daar hebben we dan een 4G kastje voor, we kopen dan een hoeveelheid data en kunnen zonder Wifi verder. Maar dat kastje werkt ook niet altijd, daarom vallen we wel eens terug op de data van onze telefoons. Al met al een heel gedoe dus. De laatste oplossing die we hebben bedacht is om extra data voor een van onze telefoons te kopen voor Oostenrijk. Dit kost zo'n €12 en we kunnen er zo'n 15 uur mee Netflixen. Dus na wat klooien is dat ook weer opgelost.

Donderdag willen we niet teveel doen en doen dat door de Heini Klopfer Skiflugschanze te bezoeken. Iets buiten Oberstdorf in een zijdal staat naast een mooi bergmeer de 'wijsvinger van god' zoals de locals het noemen. Het is een enorme schans waar skivlieg wedstrijden worden gehouden. Een skivliegschans ziet er hetzelfde uit als een gewone skischans, maar dan 2x zo hoog. In dit geval van de plek van afzet tot waar de skiër land is het hoogte verschil 200 meter. De verste sprong vanaf deze schans is 238 meter, de skivlieger land daarbij met een snelheid van 100 km/u. Er zijn maar 5 van dit soort extreme schansen in de wereld, allen in West Europa. We betalen €14 pp maar hebben eigenlijk geen idee waarvoor. Eerst worden we in een karretje gezet waarin 50 personen passen. Dit karretje loopt tergend langzaam over een rails langs de heuvel waar de skivliegers landen naar boven. We zijn nu onderaan de schans in een gebouw dat zich min of meer in de schans bevind. We wandelen als ganzen achter 2 andere toeristen aan en komen in een krap portaal. Pat vraagt; gaan we nog hoger, volgens de Duitse toerist wel. En ja hoor even later gaat er een deurtje open en stappen we in een klein bakje die binnenin de schans naar boven kruipt. Als we uitstappen zitten we in de top van de schans waar een hele schoolklas rondloopt en zelfs een koffiehoekje is. We kunnen nog wat trappen op om buiten, bovenop de schans van het uitzicht te genieten. We zien de skischansen van Oberstdorf, de Freibergsee en Duitse en Oostenrijkse bergtoppen om ons heen. Op 'de plank' zitten 3 schoolkinderen met een VR bril op. Ze zitten dus op de afzet plank waar de skivlieger ook zit voordat hij gaat springen. De schans is heel lang en heel steil, gelukkig hang er een net zodat de scholieren niet naar beneden kunnen razen. De constructie van de schans is een architectonisch wondertje op zicht, de schans zit met het onderste deel aan de berg geschroefd en hangt verder vrij in de lucht. De eerste wedstrijden zijn weer in januari, dus we kunnen de boel niet in actie zien. Na wat te hebben rondgekeken nemen we gekke bakjes weer terug naar beneden.

Onderweg naar de camping stoppen we in Riezlern voor een verlate lunch. We kiezen beide voor Käsespätzle, dit is pasta met veel kaas en gebakken uitjes. Het is erg lekker maar ook erg machtig. Terug op de camping ziet dat de Mission Impossible films nu ook op Netflix staan, we kunnen verder met deel 5.

Grüß Gott