Rincon de la Vieja, Hét nationale park

Vandaag dus zoals gepland naar het Nationale Park Rincon de la Vieja geweest. We zijn vanochtend om 7 uur op de jeep gestapt om ongeveer 25 km af te leggen in 1 uur en 20 minuten, de weg was dus niet zo heel goed en we werden dan flink door elkaar geschud. Vol verwachting klopte onze hartjes toen we bij de ingang van het park stonden om onze permits voor vandaag te betalen. De ranger legde heel in het kort uit dat je naar de waterval kon (4 uur heen en terug, 11 km in totaal) en dat moest je dan wel meteen doen want  's middags kon het gaan regenen. Daarna kon je dan nog een trail van 3 km lopen (in ongeveer 2 uur) langs allerlei vulkanische activiteiten.

We hebben keurig gedaan wat hij zei en zijn begonnen aan de trail naar de waterval. Het was best een zwaar pad met vele dalen en pieken (nouja?!). Het opvallendste was wel dat er zoveel verschil in natuur zat op dit relatief korte stukje. Op het ene moment liepen we in een donker woud, terwijl we op het andere moment door een haag van gras (2 meter hoog) liepen. Blijkbaar zijn de schoenen van Pat aan nieuwe zooltjes toe want hij viel bijna 4x op z'n giegel, glibberige hap dus, Syl had er geen last van (ik liep dus niet goed zei ze). Maar Syl had dan wel weer enorme moeite met het oversteken van een onbenullig klein riviertje...schoenen moesten worden uitgetrokken en op aanraden van P over de rivier worden gesmeten ....PLONS!!! Natte voeten dus de rest van de dag!

Uiteindelijk zijn we na 2 uur zwoegen toch bij de Blauwe Waterval aangekomen. Heel mooi watervalletje van zo'n 20 meter hoog eindigend in een piepklein rond meertje, volledig blauw natuurlijk (zucht). Er kon worden gezwommen, maar er zaten al 4 mensen in, vol dus (hihihi). Wij waren er trouwens als eerste, dus we hebben alle spinnenwebben voor de opvolgers in ons gezicht gekregen, jummie.

Oke, weer terug, want er stond nog een trail op het menu. Straks zullen we even netjes opsommen welke beestjes we allemaal gezien hebben tijdens deze wandeling.

Vanuit het huis van de ranger dus de andere kant het bos ingedoken en daar naar de volgende waterval gelopen. Deze was eigenlijk minstens net zo mooi en met veel minder inspanning lijkt dit dus aantrekkelijk, er was echter geen blauw meer! Verder door het bos en de blubber, want dat was er daar wel! Dankzij het regenseizoen hadden we dus modder tot aan onze knieen! De volgende stop was een meer van kokend water, dit kon opwarmen tot 106gr. en zwemmen was verboden....raar leek me lekker.

Wel apart om het water te zien koken en stomen zo midden in het woud. Door naar de Vuncancito, een klein vulkaantje van 5 mtr doorsnee met borrelde modder. Cool om te zien niet om te ruiken!!! Werderom mocht er niet gezwommen worden.

Er waren nog 3 stops op de route en dat waren ook kleine borrelende poeltje met modder/water. Best wel gaaf om te zien allemaal, wat ook erg opvallend maar op zich wel logisch was is dat de temperatuur rondom die poelen ook een stuk hoger is, en dat terwijl het al niet koud was.

Tja na een wandeling van in totaal 7 uur konden we voldaan en moe terugkijken op een waanzinnige dag, veel landschap maar ook veeeel dieren!!

Hier volgt een opsomming (en ik weet dat we nog wel wat vergeten zijn...)

Leaf cutting ants, miljoenen mieren in kolone met stukjes boomblad om hun nek, cool.
Dikke grote zwarte torren, natuurlijk groter dan thuis.
Morpho vlinders, van die grote met opvallende blauwe vleugels (zo blauw als het meertje hierboven).
Diverse anders grote en kleine vlinders en allerlei kleuren.
Een enorme libelle achtig insekt van zo'n 15 cm met vleugels aan de voor en achterkant. Een beetje zoals zo'n helikopter met 2 rotorbladen.
Een hele dikke spin in een enorm web. Terwijl Pat een foto wilde maken rende het beest weg om te gaan knabbelen aan een vers insektje dat in zijn web terecht was gekomen.
Duizenden en duizenden rode miertjes op elkaar gestapeld op de onderkant van een boomstronk. We zagen het pas goed toen we er met onze neus bovenop zaten en het hele spul zagen bewegen.
Capucijner aapjes, van die hele lieve kleintjes.
Spider monkeys al slingerend aan hun extra lange benen, armen en staart.
Brul apen (howlers), helaas niet gezien, maar wel goed kunnen horen. Ze schreeuwen echt als dolle.
De Quetzal, een vogel met een heellllee lange staart. Het symbool voor vrijheid omdat het beest zich moeilijk laat vangen en als het gevangen is erg snel sterft.
De white throated Magpie, een vogel met een kuif en blauwe veren (opgezocht in de Lonely Planet).
De Blue Crowned Motmot, een vogel met zwarte kop en groene, bruine en blauwe veren.
De dwerg papagaai, tenminste P zag ze, Syl was iets te laat.
Diverse soorten gieren die continue boven onze hoofden vlogen. Wisten ze misschien meer dan wij?!
Een als laatste een hele roedel (zo'n 20) White Nosed Coati's. Dit is familie van de rakoon, een soort wasbeer.

Tot zover, morgen gaan we richting Monteverde, een zogenaamd Cloud Forest.

Kussies, Syl&Pat