Wells Grey provincial park

De plaats Lillooet ligt in een vreemd eigen microklimaat. Het is er droog, bijna zoals in een woestijn. Op woensdag willen we ’s ochtends wat wandelingetjes doen aangezien er nogal wat wild zou zitten in de omgeving. We zoeken een half uur naar het begin van de wandelingen maar kunnen het niet vinden, we besluiten dan ook om maar gewoon verder te rijden We gaan naar Hell’s Gate in de Fraser Valley. We rijden door een vrije smalle vallei en de weg kronkelt tegen de berghelling omhoog en weer omlaag en weer omhoog.

Onderweg stoppen we nog even om nogmaals te bellen met Cruise America. We hebben een klein lekje in de camper waardoor er iedere keer dat we warm water gebruiken water door de camper sijpelt… niet heel spannend maar we willen het graag gemaakt hebben voordat Jan en Jose alleen verder gaan met de camper. We zijn ondertussen bijna een week bezig om een afspraak te maken, nogal teleurstellend. Vandaag vertelt Syl de dame aan de telefoon bij welk reparatie bedrijf we langsgaan om het te laten maken en dat Cruise America alleen maar toestemming hoeft te geven voor de reparatie. Zo werkt het niet maar het is eindelijk duidelijk dat er iets gedaan moet worden dus krijgen we het adres van een ander bedrijf, het is iets verder weg maar we kunnen daar vrijdag terecht. Die afspraak wordt meteen vastgezet. We rijden verder naar de Hell’s Gate waar Jan en Jose de afdaling maken de diepe kloof in. Ze nemen de kabelbaan omhoog terug :-). Onze eindbestemming is Loone Lake, dat is nog wel een eindje rijden dus we gaan weer op weg, na een lunchje in de camper. De rit is verbazingwekkend. We rijden van de groene Hell’s Gate door ronduit droge valleien waar de rivier nog steeds doorheen stroomt naar het wederom redelijk groene Loone Valley. Onderweg stoppen we nog een keer in het dorp Ashcroft, waar een heel kleine tentoonstelling is over de geschiedenis van dit western stadje. Tot op de dag vandaag lijkt het alsof je een western instapt. Met lage houten gebouwen een saloon en de makelaar waar je ook verse eieren kunt kopen, dat laatste kan overigens bijna op iedere straathoek. Om bij Loone Lake te komen moeten we door een heel kleine smalle canyon rijden. We rijden over het land van ranches en door hele grote stukken afgebrand bos. De camping blijkt in een gebied te liggen waar vorige jaar in juli een hele grote bosbrand heeft gewoed, heuvels in de verre omgeving zien nog zwarte en bijna alle bomen zijn verwoest. De camping is niet gespaard gebleven…Gelukkig hebben ze weer veel opgebouwd en is de camping dus weer open. Loone lake is een goede plek om te vissen, iets wat veel mensen hier dan ook doen. Wij doen er de was, dat moet ook af en toe gebeuren.

Op donderdag ochtend rijden we naar 70 mile House. Dit is 70 mile verwijderd van Lillooet en ligt langs een route waar vroeger de goudzoekers langskwamen op weg naar het noorden, op weg naar het goud en het geld. De natuur hier is weer heel anders, het is nat, heel erg nat. Er is moeras en als het moeras ophoudt zijn er meren en berkenbomen en meren en muggen en muggen en visarenden en muggen. Daartussen in staan nog ranches, het vruchtbare land kan blijkbaar prima gebruikt worden om vee te laten grazen. In 100 mile house doen we boodschappen, lunchen we en komen we erachter dat 108 mile house een goede plek is om te bezoeken Er is een heritage centre en de dame die ons door het oude huis heen leidt is een brok enthousiasme. Erg leuk om te horen. We lopen zelf nog even rond maar gaan uiteindelijk weer verder naar 150 mile house, We stoppen op de Stampede camping in Williams Lake. In deze stad is ieder jaar een stampede, dat is een rodeo maar dan groter. De mensen die aan deze stampede meedoen hebben zich al bewezen in de plaatselijke rodeo’s en maken kans om naar de nationale kampioenschappen te gaan en uiteindelijk in Las Vegas bij de grootste finale terecht te komen. Onze camping ligt precies naast de stampende arena en dat is natuurlijk hartstikke leuk ondanks dat het nog 2 weken duurt voordat de stampede plaatsvindt. We slapen hier eigenlijk alleen omdat het lekker dichtbij de camper reparateur ligt maar we vinden het toch leuk dat we een piepklein kijkje hebben kunnen nemen in de wereld van de rodeo. Op vrijdagochtend rijden we aardig vroeg richting reparateur en kunnen meteen terecht. Terwijl we wachten vergapen we ons aan de grote campers en caravans die hier te koop zijn, we zien zelfs een caravan met een kookeiland….

Gelukkig blijkt er buiten wat losse aansluitingen niks aan de camper te mankeren en nadat ze zijn aangedraaid (en nee, dit konden we vanwege de positie van de aansluitingen niet zelf) kunnen we weer verder. Of eigenlijk een klein stukje terug naar 100 mile house om vervolgens richting Clearwater te gaan. We rijden dus eerst een stukje naar het zuiden en zien her en der wat zeearenden vliegen. Deze reis zien we zelfs mee zeearenden dan visarenden vliegen, in de bomen en zelfs op de grond, ze leven dus niet alleen aan de kust. Op de groene en bochtige weg komen we bij een mooi meer aan waar we besluiten koffie te drinken. We komen bij Italianen terecht (de enige in de wijde omtrek die koffie aanbiedt) en drinken dus koffie maar doen er ook een taartje bij. Of beter gezegd een citroen cakeje… heerlijk! We schrikken wat van de rekening maar realiseren ons ook dat deze mensen minstens 45 minuten onderweg zijn voordat ze bij een redelijke supermarkt in de buurt komen, maar als ze echt grote inkopen moeten doen zijn ze 1,5 uur onderweg… dan mag een zelfgebakken citroen cake ook beste ietsje duurder zijn.

Eenmaal in Clearwater zorgen we eerst dat we voldoende boodschappen hebben voor een aantal dagen in het Wells Grey provincial park, in het park zijn namelijk amper faciliteiten. Natuurlijk willen we ook wat biertjes en een flesje wijn meenemen het park in. In Brits Columbia is de regel dat een supermarkt dit niet mag verkopen, we moeten er dus voor naar een slijter, best onhandig en voor ons onbegrijpelijk omdat we in NL vrijwel overal een blikje bier kunnen kopen. Enfin, de buit is binnen, dus gaan we via het tankstation (de weg het park in is doodlopend en zonder tank gelegenheden) naar het visitor center. Hier halen Jan en Jose wat informatie over wandelingen in het park. Wij zijn vooral geïnteresseerd in een beren safari. Omdat we hiervoor niet hoeven te reserveren doen we dat nu nog niet. Bij Jim’s market, waar van alles en nog wat wordt verkocht kopen we een bus ticket naar Vancouver voor de dinsdag na het weekend. Het is een ticket voor de Greyhound bus, de jaren oude bus maatschappij die alles en iedereen door Amerika vervoert. Het heeft een soort van romantische status met een rauw randje. Vroeger was het dè manier om door de VS te reizen, met de komst van goede snelwegen en betaalbare auto’s is het busbedrijf niet zo hip meer. Toch stond een tochtje met deze bus nog ergens verstopt in onze bucket list.

We zijn klaar om het Wells Grey park in te rijden en doen dat rustig aan over de mooie bochtige weg. Bij de eerste makkelijk te bereiken waterval stoppen we om via een korte wandeling de Spahats waterval te bewonderen. Het blijft een spannend moment, zo’n waterval benaderen. Eerst horen we in de verte wat geruis wat al snel overgaat in gedonder van het water, terwijl er nog niets te zien is. Als we boven de waterval staan is het enige dat opvalt een klein riviertje in de diepte en een steile wand waarop een groepje toeristen hoog bovenop een rechte wand naar de waterval staan te kijken. Als we zelf ook op het uitkijkpunt staan zien we een prachtige waterval van zo’n 60 meter hoog die vrij smal is. Het weer is best ok, dat maakt de kleuren van het water en de natuur eromheen extra mooi. Verderop in het park gaan we Helmcken falls bekijken. Dit is voor velen het hoogtepunt van de watervallen in Wells Grey, wij snappen het meteen. Het is een prachtig gezicht hoe deze waterval 141 meter naar beneden stort en daarbij zoveel nevel genegeerd dat deze nevelwolken weer boven de waterval zelf uitkomen. Achter de waterval is door de jaren heen een bolvormige holte ontstaan van dezelfde 140 meter hoog. Deze holte wordt helemaal gevuld met nevel van het neerstortende water. We lopen een klein stukje rivier afwaarts, over het klif dat door de waterval en vroegere lava stromen is ontstaan. Op sommige delen loopt het klif kaarsrecht naar beneden. In de verte zien we de rivier verder naar beneden kronkelen. Ondanks de mooie uitzichten is het hoogtepunt van deze vrijdag toch wel het moment dat we een tip krijgen van mede reizigers dat er een zwarte beer verderop zit. We gaan zelf (in de camper) op zoek en vinden daadwerkelijk moeder beer met een piepklein jong langs de weg rond scharrelen.

Het is werkelijk een prachtig gezicht om zo dichtbij een volwassen zwarte beer met haar kleine te zien. We staan alleen op de weg en proberen door de ramen heen foto’s te maken en met onze verrekijkers de details te zien. Moeder steekt voor ons de weg over waarna de kleine er achteraan dartelt. Het is precies zoals je verwacht van een jong dier. Helemaal in z’n eigen wereld, ons niet opmerkend. Het beertje rent de weg over naar moeder om aan de overkant lekker verder te snuffelen aan allerlei struiken om daarna een stuk boom omver te duwen om te bekijken of er wat te knabbelen onder zit. Moeder zoekt in de struiken naar besjes en insecten denken we, veel anders is er niet te vinden. Al met al een zeer succesvolle kennismaking met Wells Grey zou je zeggen. Jammer genoeg zijn er zoveel muggen op de plekken waar we uitstappen dat we lange broeken, en lange mouwen aan en onze capuchons op moeten. Op een gegeven moment is het zo lastig dat we de camper niet meer uit kunnen. We besluiten toch om in het park te overnachten, maar gaan de camper niet meer uit. Er vliegen ongelofelijk veel muggen om ons rijdende huisje heen dat we er niet uit kunnen.

Na een prima overnachting kunnen we zaterdag eigenlijk nog steeds de camper niet uit, maar durven sommige toch naar de WC op de camping te gaan. Het ontbijt kunnen we gelukkig rustig zonder muggen in de camper opeten. Wells Grey is een onmetelijk groot park, maar voor auto’s en camper houd het al na zo’n 65 km op, aan het einde van de weg begint het Clearwater lake. Op deze plek is nog net een camping en een klein cafeetje te vinden waar we koffie met zelfgemaakte cake nemen. Intussen regent het ook, dus de situatie inclusief de muggen is niet helemaal optimaal. Toch maken we wandeling bij Ray farm. Dit is een stukje open land met in de nabijheid een meertje. De rest van het park is nogal dik bebost, dus deze plek heeft meneer Ray niet helemaal voor niets uitgekozen. Op de open vlakte staan nog wat bijna ingestorte houten gebouwen en er is een borrelende bron van mineralen. Tijdens deze wandeling lopen we ook weer met iets teveel kleren en capuchon op door het bos, nog niet echt optimaal dus. We besluiten dan ook dat we geen zin meer hebben in zoveel muggen en de nacht in de camping net buiten het park overnachten.

Voordat we het park verlaten zien we wat auto’s langs de weg staan. Dit kennen we van Yellowstone, het is een ‘bear jam’, een opstopping van auto’s die een beer bekijken. We stoppen ook en zien op zo’ 20-30 meter vanuit onze camper een beertje rond lummelen. Gelukkig zijn hier wat minder muggen zodat de ramen naar beneden kunnen en we de beer via onze camera’s en verrekijkers heel mooi in beeld hebben. Deze zwarte beer is ook weer rustig opzoek naar eten. Maar omdat er best veel auto’s en grote campers voorbij komen lijkt het dier wat alerter. Zo gaat hij op z’n achterpoten staan als er een luidruchtige auto voorbij komt. en hij verbaast ons allemaal wanneer hij heel even en heel snel in een boompje springt… hij hangt daar zon 2 meter boven de grond compleet relaxed te zijn… als we heel veel foto’s hebben genomen en we vrij zeker zijn dat ie echt de bosjes in is gewaggeld rijden we verder richting camping. Deze kee een camping buiten het provinciale park en dus met (hopelijk) minder muggen. Dat werkt, we zien bijna geen steekdingen meer. We douchen, koken en gaan toch weer aardig vroeg naar bed. Nadat we overigens de bus een dagje naar voren hebben gehaald, aangezien we 2 zwarte beren hebben gezien hoeven we het toertje niet meer te doen…

We rijden voldaan naar een camping zonder muggen

Inmiddels hebben we Canada verlaten, deze Blog gaat verder onder het kopje 'Amerika 2018'