Via Bryce Canyon naar Las Vegas

Dinsdag de 9de komen we in de loop van de middag aan bij Bryce Canyon. Na een lange dag over de Scenic Byway 12 te hebben gereden hebben we niet veel zin meer om nog iets te doen. We zetten de camper neer en gaan wat zitten relaxen. ’s Avonds eten we in het enige restaurant dat open is en bekijken de immense giftshop. Bryce Canyon City is ook weer zo’n gehucht met 200 inwoners. Vroeger heette deze plaats Ruby’s Inn. Vernoemd naar de eerste bewoner zo’n 100 jaar geleden. Het is eigenlijk geen dorp, want er staan alleen toeristen zaken zoals een hotel, camping, restaurants en ander vermaak. Het belangrijkste voordeel van hier kamperen is dat het 1 km van de ingang van Bryce Canyon National Park is.

Ook hier zijn we eerder geweest, maar hebben toen we alleen de Rim Trail gedaan, een autorit langs de rand van de canyon met mooie uitzichten op  oa het Amphitheater. Deze keer willen we wat langer blijven om het gebied beter te bekijken. Jammer genoeg zijn de weersvoorspellingen niet al te gunstig. Het gaat vriezen, sneeuwen en waaien. Dat waaien voelen aan het schudden van de camper en het vriezen is ook niet te missen met een defecte kachel. Er zit niets anders op dan 5 dekens en met kleren aan in bed te gaan liggen, zo houden we het wel een nachtje vol.

De volgende ochtend is het nog steeds erg koud en ligt er nog een dun laagje sneeuw. Daar worden we wel enthousiast van, omdat dat zomaar extra mooi kan uitpakken in de Bryce Canyon. Na het ontbijt gaan we meteen het park in. Als we een paar km hebben gereden blijkt er een weg, de enige weg die door het park gaat, afgesloten te zijn. Dus slaan we af naar een van de 2 toegankelijke uitzichtpunten. Hier is werkelijk niets te zien vanwege de mist, de wind blaast ons bijna de canyon in. Dat wordt niets op deze manier. We besluiten om bij het visitor center te informeren naar de gesloten weg en de weersvoorspellingen. De mevrouw die we spreken komt uit Alaska en vindt dat we ons aanstellen, het is nu helemaal niet koud krijgen we te horen. Ze verteld ook dat er bomen zijn omgewaaid en op de weg terecht zijn gekomen en ze niet weet wanneer de weg weer open gaat. Op de vraag of er dan een alternatief is krijgen we een onduidelijk antwoord. We verwachten niet dat het weer opklaart en al helemaal niet dat de weg open gaat dus rijden we terug naar de camping om een dag eerder uit te checken. Misschien krijgen we nog wat geld terug, erg jammer maar ja zo gaat dat. Als we willen uitchecken zegt de camping mevrouw dat dat geen probleem is, maar ze vind het wel jammer dat we weg willen. Je kunt gewoon naar beneden lopen hoor, het amphitheater is gewoon open en daar waait het waarschijnlijk niet zo hard. Uhhh, ok, maar dat hadden we niet begrepen bij het visitor center. We besluiten toch weer het park in te gaan en komen bij een ander uitzichtpunt waar we heel wat meer zien. Het is nog steeds mistig, het waait en het is koud. We pakken ons dik en en zetten de mutsen op. Gewapend met de camera kijken we over de rand van de canyon en zien inderdaad de prachtige kleuren van de hoodoo’s. Als we een stukje over de rand hebben gelopen zien we ook mensen beneden lopen, jippie het kan dus echt. We besluiten om het pad naar beneden ook in te slaan. Eerst is het vrij glad van sneeuw en modder, maar na een tijdje als we wat uit de wind lopen is het goed uit te houden.

De kleuren van de hoodoo’s zijn zo fel dat het bijna pijn doet. Het is een mix van rood, roze en oranje. We glibberen verder naar beneden en even later staan we er midden in. Overal om ons heen, boven en onder ons zijn gekke rotsformaties te zien. Torens van steen, muren van steen, bogen van steen en zelfs een paar tunneltjes van steen. De hemel boven ons is vrij grijs, maar heel af en toe is er een gat in de bewolking waardoor de zon de kleuren nog feller oplicht. Het dunne laagje sneeuw op de hoodoos maakt het plaatje compleet, hier hadden we op gehoopt. Dit was ons laatste Nationale park van deze reis. Ondanks dat we ze al eerder hebben bezocht zijn we erg blij om het nog een keer te hebben gedaan, wat een pracht natuur. Intussen is de weg nog steeds gesloten en waait het nog steeds hard. We besluiten te lunchen op de parkeerplaats en toch uit te checken. Syl bakt zowaar een dikke steak voor lunch, onze dag kan niet meer stuk. Als we zijn uitgecheckt rijden we het laatste stukje van Scenic byway 12. We komen nog door Red Canyon waar beroemde tunneltjes in de rode rotsen zijn gemaakt. We maken wat foto’s terwijl het net weer sneeuwt, mooi hoor. We willen via Zion National Park verder richting het westen rijden. Op een gegeven moment komen we bij de ingang van het park waar we te horen krijgen dat de weg verderop gesloten is. Normaal is de weg door het park een doorgaande weg, dat gaat dus nu niet lukken. We keren de camper en nemen de route een stukje terug om via een omweg naar het westen te gaan. Wel weer erg leuk, want we komen op een kleine weg terecht waarlangs een heus zandduin ligt, dit hadden we niet voorzien en dat vinden we dus leuk. Als we geen zin meer hebben om te rijden besluiten we een camping te gaan zoeken in het plaatsje Hurricane. Dit is best een grote plaats, met meerdere campings en wat restaurants. We vinden een van de laatste plekjes bij de KOA. Het schijnt druk te zijn omdat veel sunbirds op weg zijn naar huis. Aan de overkant van de straat gaan we naar een typisch BBQ restaurant waar we een heel fijn BBQ gerecht delen.

Op donderdag rijden we van Hurricane naar Las Vegas. Dit is een kort ritje van 220 km en we zijn daardoor al vroeg in de stad. Onderweg verandert het landschap vrij plotseling van canyons en rotsen naar woestijn, hier groeien alleen nog wat grassen. Als we in Las Vegas aankomen besluiten we om eerst the Little White Chapel te gaan zoeken, hier zijn we in 2005 getrouwd. Het kappelletje ziet er nog precies hetzelfde uit. Daarna rijden we via de Strip langs alle grote Casino’s richting het zuiden. De Strip is een weg van 7 km lang waaraan alle grote casino’s en hotels zijn gevestigd. 15 van de 25 grootste hotels ter wereld staan aan deze weg. Het is nog licht, dus we zien niet veel van de neon verlichting, maar dat komt vast nog. Aan het einde van de strip gaan we shoppen bij een factory outlet. Dit doen we eigenlijk altijd wel als we in Amerika zijn, vaak vinden we er goedkope kleding. Nu dus ook. Na het shoppen rijden we naar de camping voor onze laatste nacht. De camping is nogal ver weg van de Strip, dus we gaan alleen wat eten kopen bij de Walmart en daarna onze spullen inpakken. De camper wordt netjes gemaakt, de tassen worden gepakt en we gaan vroeg slapen. De volgende dag leveren de camper vroeg in en krijgen we het geld terug van de aangeschafte elektrische verwarming. Ook krijgen we 40 dollar voor de taxi zodat we naar ons hotel kunnen. Ook daar zijn we al heel vroeg, rond 10 uur ’s morgens. Gelukkig kunnen we al inchecken en een beetje relaxen in de kamer. We halen in het hotel annex casino bij de Starbucks een koffie en een kleine snack. We kunnen in de kamer weer comfortabel douchen en relaxen nog tot in de middag.

Rond 14.00 uur gaan we weer op pad. Excalibur, ons hotel en casino staat ook aan de Strip, maar dan bijna aan het einde, we hebben zelfs uitzicht op de startbaan van het vliegveld. Via allerlei hotels lopen we een heel stuk over de Strip. Elk hotel aan de Strip is een casino en in elk hotel is ook wel een trouw kapel. Veel hotels hebben een of meerdere theaters waar grote en kleine artiesten optreden. We overwegen om naar een show te gaan, maar door de prijs en het gebrek aan interesse besluiten we om het toch maar niet te doen. Via New York New York, Bally’s, Paris, Flamingo en nog wat andere gokzalen komen we bij The Venetian aan. Over het algemeen zien de casino vloeren er overal hetzelfde uit. Maar de meeste hotels hebben een eigen thema, die ze aan de binnenkant voortzetten. New York heeft leuke straatjes, Paris ook, the Venetian heeft kanalen met gondels, Excalibur heeft een ridder thema, nou dat dus. Ze doen er in ieder geval alles aan om mensen binnen te lokken en vooral binnen te houden. We zijn er over het algemeen niet heel enthousiast over, maar het is zeker leuk om weer een keer te zien. Pat heeft nog een leuke brouwerij gevonden waar we heen wandelen. Het proeflokaal zit in het Hard Rock hotel, het is een lange wandeling, maar dat vinden we niet erg. Als Pat z’n heerlijke biertjes heeft geproefd gaan we naar de overkant, hier is filiaal van Hofbrau uit München. In München zijn we er geweest, in Florida ook en deze willen we dan ook maar meemaken. Het is min of meer een Duitse bierhal, inclusief lange tafels en hoempapa muziek. We hebben het er erg gezellig, op een gegeven moment staan we zelfs op de tafels te dansen, tsja, het is toch een soort Duitsland. Behalve dan dat ze om 20.00 uur het Amerikaanse volkslied gingen zingen inclusief opstaan en handen op harten... heel bijzonder. Blijkt maar waar dat die Amerikanen echt heel vaderlandslievend zijn. Rond 21.00 uur nemen we de taxi terug naar de Strip en wandelen via het Hard Rock cafe en allerlei casino’s terug naar ons hotel. Aangezien we deze vakantie nog niet hebben doorgezakt doen we dat aan de bar in ons eigen casino onder het genot van live muziek.

Zaterdag lummelen we een tijdje in ons casino en nemen in de middag de bus via de Strip naar Fremont street, Downtown, dit is het oude gedeelte van Las Vegas. Aan deze straat staan een paar casino’s tegen elkaar waardoor het een stuk compacter is dan de Strip. Het is zo compact dat de straat is overdekt. In de overkapping is een immense lichtshow met daaronder een zipline. We moeten natuurlijk even naar the Golden Nugget waar Pat een paar maanden tegenover heeft gewoond, maar hebben verder niet veel zin in deze straat. In een zijstraat is een wat ouder casino met een prachtige houten interieur, toevallig hebben ze ook een brouwerij waar we wat drinken en een rolletje sushi bestellen. Verderop in Downtown is nog een brouwerijtje waar we een bezoek aan brengen, daarna vinden we het als snel genoeg geweest. Zondag nemen we weer de bus een stuk de Strip op. We stoppen bij World Largest Gift Shop waar we niets kopen. We wandelen daarna naar Circus Circus, een van de oudere hotels waar je de hele dag door gratis circus voorstellingen kunt bekijken. Als wij er zijn zien we net wat acrobaten door de lucht vliegen, heel apart. Via allerlei hotels lopen we terug richting New York New York. Dit hotel heeft een heel leuk interieur waarbij het lijkt dat het altijd avond is. We drinken er een biertje en eten er waarna we terug gaan naar ons hotel. De reis zit erop, dus we moeten onze spulletjes netjes inpakken en wegen, want we hebben schijnbaar toch veel kleding gekocht. Het past uiteindelijk prima en de volgende dag staan we in een wip op het vliegveld. Via San Francisco vliegen we terug naar Amsterdam waar we de trein naar huis nemen.

Het was weer een fantastische reis door Amerika. We zijn in een aantal nieuwe staten geweest en hebben de grote parken nog een keer mogen bezoeken. Nu weer sparen voor een volgende verre reis. Maar eerst gaan we verhuizen, dus de volgende reis zal nog wel even duren. Alhoewel, Syl gaat over een paar weken alweer op studiereis naar de Dominicaanse Republiek.

Tot de volgende keer xxx