Via Athens naar huis

In het plaatsje Ellijay hebben we een hele fijne cottage. We blijven hier 4 nachten zodat we met alle rust het de voorlopers van de Appalachen kunnen bewonderen. Aangezien het zaterdag een lange dag was doen we zondag, zoals het hoort, heel erg weinig. Het lukt ons nog net om ’s middags de lokale BBQ tent op te zoeken om daar wat ribbetjes, pulled pork en ander vlees te gaan eten. Maar zoals altijd is de portie zo groot dat we een groot deel mee naar huis nemen in een doggybag. Het meenemen van een grote beker met drinken vind men hier ook niet gek. We hebben allebei een frisdrankje bij de BBQ besteld en voordat we vertrekken vullen we deze nog een keer en nemen deze mee naar huis.

Meestal vragen we ons af waarom de porties zo enorm groot zijn In vrijwel alle gevallen bestellen wij 1 portie en delen die dan. De Amerikaan besteld gerust de grootste portie met de grootse frisdrank om de helft daarna mee naar huis te nemen. Aan de ene kant natuurlijk gek dat de porties zo groot zijn, aan de andere kant wel handig, want ze hebben meteen eten voor de volgende dag. Het is vooral handig omdat de afstanden hier vaak zo groot zijn dat het goed is om kant en een kant en klare maaltijd mee te nemen. In Nederland zijn we wat dat betreft een stuk behoudender en dat laten we ook zo. Als we maandag een biertje zitten te doen met wat locals worden ons heel veel vragen gesteld. De meest gehoorde is ‘hoe komen jullie aan zoveel vakantiedagen?’ Als we uitleggen dat we in Europa in veel gevallen efficiënter werken dan wordt het al wat duidelijker. Maar als we vertellen dat we maar 4 dagen werken slaan ze weer stijl achterover. Hier werkt iedereen nog braaf 5 dagen in de week en dat met minder vakantie dagen. Dat efficiënter werken zien we vooral in de supermarkt en de restaurants, in de kantoren kunnen we natuurlijk niet rondsnuffelen. Bij het afrekenen in de supermarkt staan er soms 3 mensen achter de kassa. 1 persoon pakt de spullen van de band, de 2de scant het en de derde stopt het in een zakje. Als we het zelf in een zakje doen kijken ze ons raar aan. Het aantal zakjes is hier dan ook onheilspellend groot. Vaak zit er maar 1 product in een zakje en lopen we soms met 10 zakjes de deur uit. Voor ons wel handig, want we gebruiken ze als vuilniszak, maar als iedereen zoveel zakjes meeneemt dan wordt er wel heel veel afval geproduceerd. Dan is die nieuwe regel voor het verbod op plastic zakjes in NL zo gek nog niet.

In de restaurants is het helemaal inefficiënt. Er is altijd iemand die je opvangt en naar een tafeltje brengt. Dan is er iemand die water komt brengen, dat is trouwens altijd gratis. Dan is er de ‘server’ die de bestelling opneemt en komt brengen en elke minuut komt vragen of alles in orde is. Daaromheen lopen nog allerlei mensen schoon te maken, tafels af te ruimen en glazen bij te vullen. De Amerikaan wil graag in de watten gelegd worden, wij worden er vooral onrustig van. Daarom gaan we in een restaurant graag aan de bar zitten. Dit heeft een aantal voordelen. Zo worden we niet elke minuut gevraagd of we al willen bestellen, kunnen we nog eens een praatje maken met andere mensen en kunnen we rustig een biertje drinken. Voordat we maandag met de locals een biertje aan het drinken zijn zijn we ’s morgens al bij de Amicalola falls geweest. In het bergachtige gebied waar we vertoeven zijn veel watervallen en degene die wij uitkiezen en daar wel een heel mooi exemplaar van. Als we aankomen zien we de 222 meter hoge waterval al. De waterval valt naar beneden van een zeer steile wand en daar moeten wij tegenop, oeps. Het pad naar de voet van de waterval gaat rustig omhoog waarna we via een heel steill pad verder moeten. Even later staan we onderaan een trap van 175 treden, deze brengt ons naar een brug over de waterval heen. Hiervandaan hebben we een heel mooi uitzicht op de waterval boven ons, waar op het moment veel water in zit. Onder ons zien we het dal met daarachter de groene bergen. Na de brug is de volgende trap, deze is 425 treden en loopt door het bos. Gelukkig maar, want in het bos is het een stuk koeler. Zonder al te veel moeite weten we de 600 treden op te lopen met als toetje een uitzicht over de bergen voor ons. Via een bospad lopen we terug naar de auto.

Pat wil graag wat biertjes mee naar huis nemen die moeilijk te vinden zijn in Nederland, of anders heel erg duur. Via Google maps vinden we wat winkels in de buurt waarvan 1 een mooie collectie ‘singles’ heeft. Het is voor deze bier nerd niet handig om sixpacks te kopen, dus als een winkel ze per stuk verkoopt is dat heel erg fijn. Pat koopt er een doosje bier en als we terugkomen in de cottage blijkt het wel erg veel te zijn. We denken dat het niet gaat passen in de bagage, we zien wel. Na de borrel met de locals gaan we ’s avonds weer naar dezelfde tavern als zaterdag en eten er oa fried pickles, ja echt gefrituurde augurken. En lekker dat ze zijn, Syl bedenkt hoe ze deze thuis ook kan maken. Hier hebben ze nog zo’n gekke regel op de diner kaart staan. Het is mogelijk om 1 (grote) portie te splitsen in 2en. Voor 1 dollar extra delen ze de portie dan in 2en en daarbij kunnen we beide 1 ‘side’ kiezen. Het komt er op neer dat je bv 1 hamburger deelt en er beide patat en groente bij krijgt voor 1 dollar extra. Men kijkt er sowieso niet van op als we zeggen dat we een portie delen, we krijgen dan keurig beiden bestek en een bordje, super handig. Thuis is dat wat minder gewoon.

Dinsdag doen we een laatste rondje door de bergen. Op de kaart vinden we een toeristische route die we rijden. Maar het blijkt al snel dat er niet veel te zien is. De weg is wel mooi aangelegd, maar we rijden door een dicht bos zonder uitzicht. Ter plekke passen we de route aan en komen we toch nog door gebieden met mooie uitzichten op de bergen. Onderweg stoppen we voor een bakkie koffie en in het plaatsje Blue Ridge maken we een korte wandeling. ’s avonds halen we wat sushi zodat we dat lekker kunnen opeten in onze comfortabele cottage met een filmpje. Pat bedenkt dat we beter een weegding kunnen gaan kopen zodat we onze bagage kunnen wegen voordat we op het vliegtuig stappen. Als we alle bagage en bier in een tas hebben gestopt blijkt het ongeveer 35 kilo te zijn, dat moet lukken, want we mogen 23 kilo pp meenemen. Woensdag gaan we na een rustige start van de dag om half 11 weg uit de cottage om naar Athens te rijden. Dit ligt op 2 uur rijden van het vliegveld van Atlanta zodat we daar vrijdag in alle rust heen kunnen rijden. Athens is een studenten stad waarbij de campus aan downtoon grenst. Dit maakt dit stadje erg gezellig en is onvergelijkbaar met andere Amerikaanse steden. Er zijn heel veel koffie tentjes, restaurants, brouwerijtjes en pubs. Het ziet er ook nog eens heel authentiek uit, zonder de grote ketens en schreeuwende reclame. Wij hebben een Airbnb aan de rand van downtown, op loopafstand. Dus als we aankomen besluiten we al snel naar het centrum te wandelen. Het is de warmste dag tot nu toe, iets boven de 30 graden en we waren niet op de hoogte van het feit dat downtown op een heuvel ligt. Vanuit ons huisje gaat de weg na de rivier steil omhoog en stopt pas in het midden van downtown. Het ziet er best spectaculair uit want vanuit het midden van het centrum lopen alle wegen weer steil naar beneden. We hadden hier dus geen rekening mee gehouden en komen na een kwartier heftig zwetend boven in het centrum aan. Gelukkig hebben alle koffiehuisjes hier airco waar we even kunnen afkoelen. We wandelen ’s middags wat door het stadje, maar lopen toch weer terug naar ons huisje. Na een paar uurtjes luieren gaan we iets beter voorbereid terug naar boven. Nu iets langzamer en in de schaduw. Het blijkt met een pokke stukje te zijn en deze keer zijn we niet bezweet. We drinken een biertje en bestellen er pita met spinazie salade, erg lekker. Later op de avond eten en drinken we nog wat om alsnog vrij vroeg terug te zijn in het huisje. Na een filmpje gaan we relaxed slapen.

Donderdag verkennen we Athens nog een beetje verder. De universiteit is iets te groot om in 1 dag te bekijken, dus we wandelen een uurtje over de campus heen. Het is een typische Amerikaanse universiteit met statige gebouwen, dikke studenten sociëteiten maar wel verdacht rustig. Of het is vakantie, of iedereen is hard aan de studie. Ondanks dat onze tassen al iets te zwaar zijn wil Pat nog op jacht naar 1 biertje van z’n wishlist. Die vinden we later op de middag, jammer genoeg alleen in 4-pack, dus we moeten even de tassen opnieuw indelen. Syl koopt ingrediënten om thuis fried pickles te kunnen maken en we kopen nog een kussen. Pat’s tas is dan wel heel zwaar, maar hij is half leeg. Met al die flessen en blikjes is dat niet handig, dus er wordt een kussen bij in gestopt als vulling hahaha, rare knakker.

Vandaag onze laatste dag van deze dikke roadtrip van 6 weken door de Deep South van Amerika. We hebben zo’n 8900 km gereden en daardoor heel erg veel gezien. Van de vlaktes van de Mississippi delta via de bergruggen van de Appalachen naar de outerbanks van North Carolina. Daarnaast zijn er een aantal steden bezocht zoals Washington, Memphis, Nashville en niet te vergeten Little Rock. We hebben de Dutch country in Pennsylvania bezocht, gepraat, gedronken en gegeten met jagers en Trump aanhangers. De tent is ondanks het weer best goed gebruikt, we zijn maar net aan een tornado ontsnapt en zijn honderden de keren door vliegjes gestoken. De beste Airbnb was in Alabama, de mooiste camping was in de Ozark mountains, het mooiste uitzicht in de Blue Mountains. Bijna alle soorten weer hebben we gekregen, van hagel en bijna vriezen tot 32 graden in de zon op de laatste dag in Athens. Eigenlijk hebben we alles wel gedaan wat op ons verlanglijstje stond. Het lijstje was deze keer niet erg lang, maar de bergen, de kust, Dollywood, Little Rock en Washington stonden wel op het lijstje en die kunnen we allemaal afvinken. Een aantal bestellingen zoals Chesapeak bay, Maryland en Little Rock stonden op ons lijstje omdat we het leuk vinden klinken. Het is gelukt om een aantal nieuwe staten te bezoeken en er wat highlights van de bekijken. Kortom, een zeer geslaagde reis met bijna alleen maar leuke dingen.

Vandaag vliegen we pas om 22:20 richting Londen en dan door naar Amsterdam, het wordt dus een erg lange dag. Maar met een beetje lummelen en af een toe een klein slaapje komen we er vast wel weer fit doorheen. Dit was de laatste blog vanuit Amerika. Nog 5 maanden werken dan mogen we alweer op reis. Dat wordt 1 week Hong Kong en aansluitend 6 weken Nieuw Zeeland.

Je hoort ons niet klagen……