Dinsdag ochtend 4 april verlaten we ons charmante huisje in Montgomery. Iets verderop is een farmer’s market waar we wat lokale aardbeien en nog wat ander fruit kopen. Montgomery ligt aan de Alabama rivier en staat bekend om een aantal zaken zoals Rosa Parks, de zwarte dame die haar stoel in de bus niet op gaf aan een blanke man. Maar het is ook de stad waar het eerste Witte Huis van de federatie staat. Het was het woonhuis van president Jefferson Davis in 1861.
We kunnen het huis gratis bezoeken, zodra we de drempel over zijn komt er een man op ons afgestormd. Hij begint direct een gedetailleerd verhaal af te steken met veel namen en jaartallen. We raken al snel de kluts kwijt, ook vanwege z’n onmiskenbare zuidelijke accent. Dat accent is nogal moeilijk te verstaan, vooral als 2 Amerikanen met elkaar spreken. Enfin, we hebben het huis met al z’n luxe en patriotisme al snel gezien. Dus klauteren we in de auto om een stukje te rijden richting het plaatsje Vance. Het is een paar uurtjes rijden door een heuvelachtig en groen landschap. Er staan opvallend veel verlaten benzine stations langs de weg, je weet wel van die hele mooie verweerde gebouwen. Maar schijnbaar is Pat te lui om er even een mooie foto van te maken. Als we er weer eentje tegenkomen zal hij toch de auto uit moeten. De route is verder erg makkelijk, met weinig verkeer op de weg en geen gevaarlijke weersomstandigheden. We doen onderweg wat boodschappen en kopen een flesje wijn en wat biertjes. Bij de supermarkt voor de deur smeren we een boterhammetje en rijden weer een stuk verder. Onderweg stappen we nog een keer uit om in de schaduw nog wat boterhammetjes te smeren en een bakkie koffie te zetten. We zijn zelf voorzienend, dus hebben we een gas brandertje en water met koffie bij ons.
Eenmaal bij het huisje aangekomen in Vance worden we warm ontvangen door een nogal luie hond. De hond begint te blaffen, maar houdt daar al snel mee op, geen zin meer blijkt. We worden in mensen taal door Riley ontvangen die ons naar ons huisje op zijn Heaven Puff farms brengt. Het is een cottage uit het boekje, schattig klein met een brede veranda met bijbehorende schommel stoelen uitkijkend over 2 privé meertjes. Van binnen is het huisje helemaal compleet met een bank, buro, TV, internet en een badkamertje. Hier worden we wel blij van. Op het landgoed van Riley maken we een korte wandeling om de meertjes heen naar een kreekje. Aangezien het hier gisteren onheilspellend hard heeft geregend kunnen we de kreek niet oversteken. Even later staat Raisley voor onze neus, een grappige knul van 11 jaar oud, de zoon van Riley. Het is nogal een spraakzame jongen en hij neemt de moeite om ons van alles uit te leggen over het vissen in zijn privé meertje. Zo haalt hij er, terwijl we erbij staan 3 verschillende vissen uit om er van alles over te vertellen, erg vermakelijk. Het is behoorlijk warm, boven de 30 gr. de zon staat direct op de cottage. Syl gaat in de schaduw zitten en Pat doet binnen de airco aan om wat met de gemaakte foto’s te prutsen. Er word ook een verhaaltje geschreven met de belevenissen van de afgelopen dagen. Als het donker is en wij buiten op de veranda wat zitten de eten en drinken komt Raisley ons uitnodigen om bij hun vuurtje te komen zitten.
We weten niet precies wat de gewoonte is, dus nemen we maar helemaal niets mee. Dat blijkt ook niet nodig want de familie is zo gastvrij dat ze ons direct van alles aanbieden. We drinken zo wat biertjes en kwebbelen er lekker op los. Na een tijdje komt ook Janna, de vrouw van Riley naar buiten en doet mee met de biertjes en het gekwebbel. Nog wat later komt er een piepklein meisje naar buiten, de dochter en die neemt ons meteen mee naar haar kunst galerie. Het kind is 5, maar heel anders dan Pa en Ma. Syl is meteen dikke vrienden met haar. Door de gezelligheid vergeten we de tijd en als we Riley wat zien wiebelen blijkt het dat we al een paar uur bij ze zitten. Misschien is het tijd dat we maar eens naar ons huisje gaan, daar kijken we nog wat tv om even later op onze slaapbank een dutje te doen. Tja, Pat heeft zichzelf uitgenodigd om de volgende dag steak te gaan eten met z’n allen. Daar zijn Amerikanen goed in en Janna en Riley zien dat ook wel zitten, dus ze gaan het regelen.
We zitten in dit huisje omdat er noodweer wordt verwacht en dat komt ook. Precies op tijd, rond 3 uur ’s nachts begint het te regenen en onweren. Als we uit bed komen regent het nog steeds heeeeeel hard. Het onweert ook behoorlijk. Zo rond 11 uur klaart het op en zien we dat de meertjes zijn overgelopen, er is blijkbaar wederom erg veel water gevallen. Zodra de regen ophoudt stappen we in de auto naar Birmingham, een vrij grote stad op 45 minuten rijden. We rijden het centrum in en worden wederom herinnert aan het feit dat het centrum van een Amerikaanse stad vaak uitgestorven is, zo ook hier. Maar niet getreurd, we weten nog een prima BBQ restaurant. Daar staan de zuidelijke staten wel om bekend. Kleine restaurantjes waar ze perfect gemaakt pulled pork, ribs en wings verkopen. Zo ook Saw’s BBQ, hier bestellen we in eerste instantie 2 porties, maar als de dame zegt dat we 40 dollar moeten afrekenen houden we het maar op 1 portie. Natuurlijk is dat voldoende voor 2 personen. Naast al het vlees zit er ook colslaw, baked beans en cornbread bij, alles is verrukkelijk. Daarna rijden we Mt. Vulcan op, daar staat het grootste gietijzeren beeld ter wereld. Het beeld is echt spuuglelijk, een man met een zwaard, bla bla bla. We wandelen er wat lachend omheen, wat een flauwekul. Omdat we beloofd hebben om biertjes en een fles wiskey te verzorgen voor tijdens de steak, gaan we daarnaar op zoek. Pat weet ook wel wat brouwerijtjes te vinden, we kiezen de brouwerij met de vriendelijkste naam uit. Good People Brewing Company is een mooie ruime hippe tent in het centrum van de stad. Vanuit het proeflokaal zijn de joekels van vergistingstanks mooi te zien. Elk gebouwen bier is van de tap of kan meegenomen worden in een vers getapt blik (crowler) of 2 liet fles (growler). Pat koopt wat kleine blikjes en we drinken samen een tap biertje. We vinden vrij makkelijk een slijterij om een Old Forrester whiskey voor Riley te kopen. Hiermee is ons deel van het avond programma geregeld.
Als we terugkomen bij de cottage komt Riley naar ons toe op een quad. We maken een praatje en na een tijdje vraagt hij of Pat ook een stukje wil rijden. Tuurlijk joh, dat wil ie wel. Hij heeft 2 van die dingen, dus Pat stapt op een quad en Syl klimt achterop. We rijden een stukje over z’n landgoed tot we bij een overstroomd deel komen. Hij roept dat we onze been hoog op de quad moeten leggen en doet dat voor. Wij doen dat ook en rijden door een vrije diepe plas water, niets aan de hand. Even later wordt het een stuk serieuzer en zien we dat de beek waar we gisteren voor stonden nu een kolkend riviertje is. Gelukkig is er een brug waar we met de quad overheen kunnen. Nu zien we een nieuwe kreek voor ons, eigenlijk is dit een pad, maar door de grote hoeveelheid regen is het nu een en al water. We nemen onze pose weer aan en rijden achter Riley aan door het diepe water. Voor die quad lijkt het geen enkel probleem. We rijden zo een stuk over zijn landgoed en moeten diverse diepe stukken water door, erg leuk allemaal. Als we terug zijn bij het huis zegt Pat dat hij de quad nog even meeneemt. Zo gaan we samen nog een rondje maken en maken er een leuk filmpje van, die vind je hier op de site.
Woensdag avond lopen we weer naar het huis om steak te gaan eten. Janna laat ons de steaks zien en we schrikken ons een hoedje. Man, wat een apparaten, zo’n 3 cm dik, met wat kleine stukjes vet erdoor, ze zien er perfect uit. Na wat biertjes en gekwebbel gaan de steaks op de BBQ, de tijd wordt zorgvuldig in de gaten gehouden en als het deksel eraf gaat komen de geuren ons al tegemoet. Na een tijdje zijn de steaks klaar en ze zien er perfect uit, nog net een beetje rood van binnen en heerlijk sappig. Dit is de beste steak die we in 2 jaar hebben gegeten. Syl krijgt net een halve op, maar Pat lukt het om het hele gevaarte met veel zin op te peuzelen. Janna heeft ook mashed patato, rolls en coleslaw gemaakt. Alles is werkelijk verrukkelijk, maar natuurlijk net iets te veel. Wat praten nog wat, Riley verteld over de grote tornado van 2011 die over de steden Tuscaloosa en Birmingham heeft geraasd. Daarbij zijn 131 mensen omgekomen, het was de duurste tornado ooit en heeft ook een deel van zijn bezit geraakt. Een enorm heftig verhaal dus. Door de zware maaltijd begint iedereen al snel te gapen.
Het word tijd om te gaan slapen, het is intussen alweer 11 uur. Voor morgen staat en ritje naar Mississippi op de planning, daarover later meer.
Doei
.png){kind=small}
.png)
