Mississippi

Vrijdagmorgen weten we ons los te rukken van ons kleine stukje paradijs in Alabama en rijden we rond 10 uur weg, begeleid door een fikse koude wind. We hebben er zelfs onze lange broek bij aangetrokken! In het stadje Tuscaloosa doen we even wat boodschapjes en rijden we over de immense campus van de universiteit van Alabama. Die universiteit van Alabama is in verschillende steden vertegenwoordigd. Het is eigenlijk altijd indrukwekkend om over zo’n terrein te rijden, we zien in het voorbijgaan ook nog wat dorms waar heel groot de naam van de studentenvereniging op staat, dat is hier geloven we wel een dingetje, die sociëteiten waarin wordt gewoond, gestudeerd en gefeest.

Via b-wegen rijden we naar de grens van Mississippi, onderweg een reuze lekkere lunch verorberent die bestaat uit verse broodjes en gebarbequede steak. Uiteindelijk komen we aan in Bienville National Forest. In dit uitgestorven, landelijke, gebied zetten we ons tentje op de camping neer. We staan aan een meertje en hebben onze tent in no-time opgezet. Niet veel later komen onze buren een kijkje nemen. Ze willen weleens weten hoe buitenlanders eruit zien en zeggen letterlijk “Oh, thats what foreigners look like”… hahaha. Zelf blijken het echte Mississippi boys te zijn die duidelijk voor Trump hebben gestemd, jagen en ons uitnodigen voor een maaltijd van gefrituurde vis die ze zelf hebben gevangen. Het is onbeleefd om nee te zeggen dus we mompelen iets als yeah, okay, we’ll see en gaan verder ons eigen gangetje.

We wandelen een stukje om het meer en over de camping en zoeken hout voor ons kampvuur. Het waait nog steeds frisjes en we zijn blij met alle lagen kleding die we mee hebben genomen, inclusief de muts. We beginnen aan ons avondeten, wat vanavond zal bestaan uit een vegetarisch gerecht (lees groente prutje) en steken ondertussen ons vuurtje aan. Onze buren zijn ondertussen voorbereidingen aan het treffen voor fish and chips. De heren zitten aardappels te snijden, vis te paneren en warmen de frituur op. John komt naar ons toe en vraagt ons nogmaals aan te schuiven. We nemen onze vegetarische maaltijd mee en schuiven dan toch maar aan. Het is onwennig en geweldig tegelijkertijd dat deze mensen wederom zo ontzettend gastvrij zijn dat ze vreemdelingen aan hun tafel uitnodigen. Ze vertellen ons waar ze hun vis hebben gevangen en dat ze op kalkoenen jacht zijn momenteel. Het is turkey season… er staan inderdaad vrijwel alleen jagers op de camping, we denken dat Syl de enige vrouw in de verre omgeving is hihihihihi. De heren zijn beiden behoorlijk gelovig, ze geloven zowel in god als in alle vrijheden die Amerikanen hebben en die vooral ook behouden moeten worden. Totaal anders dan wij gewend zijn maar het zijn aardige knakkers. De fish&chips is overigens ontzettend lekker, dat hebben ze goed in elkaar geknutseld met hun frituurpan! Ze vertellen ons trouwens dat ze alleen vis en vlees eten van dieren die geen aaseters zijn, ze eten nooit varken en zullen ook nooit meerval eten. Aangezien ze ’s ochtend om 5 uur weg willen voor de jacht gaan wij op tijd weer naar ons eigen kampvuurtje dat we nog eens lekker opstoken. De wind is gaan liggen maar het is evengoed nog erg fris! We duiken ons bedje in, ingepakt in een extra trui en met de muts bij de hand. We slapen heerlijk, ’s ochtends als we opstaan is het maar 9 graden…. Maar het is wel super mooi. de zon komt net boven de bomen uit en schijnt voorzichtig op ons en vervolgens op de mist die uit het meertje opstijgt. Het is een bijzonder rustgevend geheel, als die vogels nou ook eens een beetje stil kunnen zijn ;-)! We ontbijten rustig, pakken onze tent in en rijden verder.

Het doel van vandaag is Natchez, een plaats in het zuiden van de staat Mississippi, aan de gelijknamige rivier. We rijden weg en komen in een verrassend groen, heuvelachtig, sereen landschap terecht. We weten nog niet precies waar we gaan slapen dus in de tweede Jackson van onze trip zoeken we onze vrinden bij de Walmart op, doen wat boodschappen maar gaan er voornamelijk heen voor de wifi. Tijdens een bakkie koffie zoeken we een camping op die dichtbij het centrum van Natchez ligt maar aan de andere kant van de Mississippi rivier, in de staat Louisiana. Onze route leidt ons over de Natchez Trace way, een weg die al honderden jaren gebruikt wordt door indianen en later Europese settlers. Ook hier weer veel groen en vooral veel naaldbos. Her en der staat een eenzame boerderij en wat koeien. We kunnen zien dat het mais net is aangeplant, maar verder groeit er nog niets op de akkers. We volgen de weg voor zo’n 100 km en pakken dan een parallelle weg. Ook mooi, maar dan met af en toe een dorpje. Als we een bord naar een plantage zien slaan we af. Een paar kilometer niemandsland in staat op een groot stuk grond omgeven door bomen een prachtige plantage woning. Hier in het zuiden zullen we nog veel meer van dit soort woningen gaan zien.

Aangekomen in Natchez vinden we de camping snel. Het is een mooie vlakke camping met gelukkig veel bomen. We krijgen een tent plaats met elektriciteit, water en afvoer, tsja, je zult het maar nodig hebben. De camping ligt aan de rivier naast een enorme stalen brug aan de overkant van het plaatsje Natchez. Ons tentje staat natuurlijk weer razend snel, naast een ander tentje, we zijn de enige twee stellen met een tent. Verder staan er alleen maar joekels van campers en caravans. Als we vragen of we naar de overkant kunnen lopen worden we nogal gek aangekeken. Nee lopen behoort niet tot de opties. Voor de meeste Amerikanen lijkt lopen sowieso niet tot de opties te behoren. Echt alles wordt met de auto, truck of pick-up gedaan, desnoods met een golfkarretje. Op zich is dat wel te begrijpen, want alles ligt zo ver uit elkaar dat het zelfs op de fiets niet gaat lukken. Maar hier gaan ze wel erg ver in het gebruik van hun heilige koe. Als er geparkeerd moet worden is dat toch wel het liefst recht voor de deur. Het toppunt is wil de dames die hier met de auto met hun vuile was naar de wasserette van de camping rijden. Dit is vrijwel nooit verder dan een paar honderd meter! O ja en aan de snelheid houdt echt niemand zich hier op het platteland. Waar 35 mile (50 km) gereden mag worden rijdt men gerust 80 km. Op de snelweg mag er tussen de 65 en 75 mile (max. 130 km) gereden worden, maar als wij dat doen worden we zelfs door vrachtwagens ingehaald.

Het plaatsje Natchez staat vol met mooie gebouwen die we morgen willen gaan bekijken. Vandaag lopen we wat doelloos rond op zoek naar wat te eten. Maar zoals altijd is het weer eens uitgestorven en lijkt alles dicht. Als we het dreigen op te geven pakken we de auto als een echte Amerikaan en zoeken zo verder. Aan de waterkant zijn wel wat tentjes open, we parkeren recht voor de Bowie, een mooi restaurant met een terrasje. Zo zitten we lekker in het zonnetje naar mensen te kijken, die hier aan de waterkant wel aanwezig zijn. In het zuiden wordt zowat alles gefrituurd en ons oog valt op fried pickles, inderdaad gefrituurde augurk. Dat lijkt ons wel het proberen waard. We kunnen je zeggen dat het echt heerlijk is. Een fris zuurtje, een beetje warm en een krokante buitenkant. Iets verderop zit under the hill, een oud stukje Natchez een stuk lager, bijna op rivier niveau. Hier vinden we een tafeltje aan het raam bij restaurant The Camp. Terwijl we de zon boven onze camping, de brug en de Mississippi rivier onder zien gaan eten wij een hamburgertje met een lokaal biertje. Zoals altijd zijn we vroeg terug op de camping en net zo vroeg weer wakker op zaterdag. De camping is enorm rumoerig vanwege een dichtbij gelegen fabriek en de schepen die stroom op de rivier op varen.

Het is tijd voor een wasje, dat kan zaterdag mooi op de camping. We staan voor 8 uur al bij de wasmachines om er onze kleding in te stoppen. Terwijl de was draait, eten we ons ontbijt om daarna de kleding in de droger te stoppen. Terwijl het apparaat de was droogt wandelen wij over de dijk langs de Mississippi, lekker hoor ’s morgens als het nog niet zo warm is. Het is vooral een lummel ochtendje en we nemen daar ruim de tijd voor. Rond de middag rijden we pas weer naar Natchez, het is ook maar 5 minuten rijden. Daar wandelen we opnieuw door het karakteristieke dorp met z’n prachtige plantage woningen. Toevallig zijn vandaag een aantal van die woningen te bezichtigen. We bekijken ze vooral van buiten, de binnenkant bewaren we voor andere plantage woningen die we nog tegen gaan komen tijdens dit reisje. Vandaag is het perfect weer, zo’n 25 graden, geen wind, niet klam, helemaal goed. Aan de rivier is een Europese autoshow aan de gang. Dit wordt gehouden op een grasveld hoog boven de rivier. Overal staan klassieke Europese auto’s waarmee en tour gedaan wordt door het zuiden. Er staan Austins, VW’s, Mercedessen, Rolls Roys’ses, Ferrari’s en meer van dat spul. De auto’s zien er allemaal in topvorm uit, leuk om eens omheen te lopen. Onder het autoshow is het wijkje under the hill waar we ook nog een keer heen wandelen. We sluiten ons bezoek aan Natchez af met een biertje bij The Bowie om daarna terug te gaan naar de camping om het luieren af te maken. Syl bakt de absurt grote worsten die we van de jagers hebben gekregen en waarvan ze zelf het hert hebben geschoten. De worsten smaken echt heel erg lekker, daarom bewaren we een deel voor de lunch van zondag. Om 10 uur liggen we op bed.

Vanmorgen staan we weer om 7 uur naast ons matje. Het was een vrij warme nacht en hebben dus geen kou hoeven lijden, dat slaapt toch een stuk beter. Na wat gemopper tijdens het inpakken van de auto (de tent opvouwen lukt niet) zitten we om kwart voor 9 in de auto op weg naar Vicksburg. Het is pas onze achtste dag in Amerika, maar het lijkt wel of we hier al weken zijn. Het gaat allemaal lekker makkelijk, het weer is goed, we zien en beleven veel waardoor de tijd veel langzamer gaat dan in de sleur thuis. Mooi voor ons dus. Bij Vicksburg is een van de beslissende veldslagen gevoerd tussen net noorden en zuiden. De veldslag heeft zo’n 47 dagen geduurd waarbij er erg veel manschappen zijn omgekomen. Het is mogelijk om de plek van de veldslag te bezoeken, de National Park Service onderhoudt dit gebied minutieus. In feite is het een route van 16 mile langs alle plekken waar loopgraven hebben gelegen, kanonnen stonden en plannen zijn bedacht. Op de route staan meer dan 1000 monumenten, dit is een duizelingwekkend aantal, maar wel begrijpelijk. Voor elk bataljon staat er een gedenkteken, omdat het om zo veel mansschappen van beide partijen ging is dit aantal zo groot. Ook elke aanvoerder heeft zo’n beetje een buste gekregen. De route loopt door een liefelijk groen, bosrijk en glooiend gebied. Aan de bomen is te zien dat die er niet stonden tijdens de veldslag (rond 1864 geloof ik). In die tijd was het waarschijnlijk een kaal landschap en goed geschikt voor een veldslag. We kunnen er ons niet zo heel veel bij voorstellen, maar door het aantal monumenten is wel in te schatten wat de schaal van de slag moet zijn geweest. Op de route ligt ook een kanon boot. Een houten boot met een stoom aangedreven motor die geheel in ijzer omhult was en voorzien van kanonnen. Dit waren de oorlogsschepen van de Mississippi in die tijd. Het schip dat hier ligt is gezonken na een aanval en weer boven water gehaald om tentoon te stellen.

Na al het militaire geweld rijden we nog even door het historische centrum van Vicksburg om daarna de groen gestippelde route richting Greenville te volgen. De groen gestippelde routes staan op onze wegenkaart en geven de routes aan die enige betekenis hebben. Het kan een natuur route zijn, muziek route, rivieren route enz. Onze route is vooral een vlakke door de Mississippi delta. Dit zijn als het ware de uiterwaarden van de rivier waar heel veel landbouw wordt bedreven. Het is er zo vlak als Nederland. Rond 15:30 komen we al aan op de camping. Een parkachtige deze keer, met veel schaduw van de bomen. Wij kiezen een camper plek uit met uitzicht op de rivier, heel cool dus. In het park is ook dagrecreatie waar op deze zondag goed gebruik van gemaakt wordt. Er zijn mensen in het gras aan het chillen, kinderen spelen op de speeltoestellen, dudes rijden rond in hun dikke auto’s en er worden stiekeme biertjes gedronken, want dat mag hier niet. Het is wederom een rustig avondje met wat lezen, luieren, wandelen en soep maken. Eigenlijk is het gewoon vakantie en zo hoort het ook.

Het slapen in de tent gaat overigens best goed. We hebben zelfopblaasbare matjes met daaronder een stuk karton zodat we geen last hebben van eventuele steentjes of optrekkende kou. Pat heeft af en toe een stijve rug, maar die trekt tot nu toe weer goed recht. Onze camping uitrusting is vrij uitgebreid, met een gaspit, pannetjes, elektrische koelbox, goede slaapzakken, stoeltjes en wat losse spulletjes meegenomen van huis.

Morgen verlaten we Mississippi en rijden we naar Memphis, Tennessee.

Tot laterrrrrrr
De Globetrotters