Dollywood

Ja hoor, het is zo ver, we komen op tweede paasdag aan in het plaatsje Pigeon Forge. Op het eerste gezicht lijkt dit plaatsje op de strip van Las Vegas. Een hele lange brede straat met veel schreeuwende reclame. Nouja, maakt niet uit, we komen hier niet voor het stadje, maar voor Dollywood. Dollywood is het pretpark van zangeres Dolly Parton. Jazeker, deze vrouw is een echte zakenvrouw en schijnt ook nog eens goed voor de mensen in dit gebied te zorgen. Zo was er vorig jaar een enorme bosbrand waarbij meerdere huizen zijn afgebrand. Dolly heeft gedupeerde hier oa financieel mee geholpen.

In Pigeon Forge overnachten we een een comfortabel hotel vlakbij het pretpark. ’s avonds doen we een korte wandeling, maar verder spoken we weinig uit. Bij de lokale Public halen we sushi en nemen dat mee naar onze kamer. Dinsdag ochtend staan we weer vroeg op en kunnen niet wachten tot het park open gaat, maar dat is pas om 10 uur. Na een nogal slecht ontbijt wandelen we rustig richting het trammetje dat ons voor 50 cent naar het park brengt. Er staat voor de hele dag regen op de planning en dat krijgen we ook, hierdoor koelt het lekker af zodat we niet in de hitte lopen. Maar de regenjasjes gaan wel aan. Eenmaal in het park aangekomen kunnen we zonder wachtrij via de ticket office naar binnen. Het blijkt vandaag enorm rustig, dit hadden we ook al van de tram chauffeur gehoord. Op zich prima voor ons, dan kunnen we tenminste zonder lange wacht rijen de attracties in. Eerst banjeren we wat rond door het park wat niet al te groot blijkt te zijn, een stuk kleiner dan de Efteling, maar wel met 7 achtbanen. Verder valt het ons op dat er erg veel winkeltjes en eet gelegenheden zijn. We hebben dus best veel geld betaald om nog meer geld uit te geven in de winkeltjes. Tussen de winkeltjes vinden we een enorme kooi met een stuk of 10 Bald Eagles, de grootste adelaar van de VS, wat een gave vogels zeg. Die vogels zijn hier door een stichting opgevangen. De stichting heeft het behoud van de zee arend voor ogen en de arenden die hier zijn opgevangen zijn hier wegens een ongeluk waardoor ze in de vrije natuur niet kunnen overleven.

Onder begeleiding van gezellige country en honky tonk muziek stappen we een van de achtbanen in. De wachtrij is nul minuten, dus we stappen direct een karretje in. Dit is een klein indoor achtbaantje, vooral in het donker. Dit vinden we meestal niet zo leuk, want je hebt geen idee wat er gebeurd. Maar door de licht effecten blijkt het toch een leuk ritje te zijn. Daarna stappen we monter door naar de volgende, grotere stalen buiten baan. Ook hier hoeven we niet te wachten. Doordat het buiten is worden we wel nat en kunnen niet altijd onze ogen openhouden aangezien we voorin zitten en de regen direct op ons neerklettert. De achtbaan gaat 100 km/u en dat blijkt best snel, vooral met de vele loopings is dit wel een hele vette rit. Achtbaan nummer 3 zagen we al toen we het park binnen liepen. Deze achtbaan begint met een enorme rit omhoog en het hoogste punt staat ook nog eens op een heuvel, dus dit is echt hoog. Als we omhoog worden getakeld kijken we elkaar aan en zeggen, waarom! Waarom doen we dit onszelf aan, er komt geen einde aan de rit omhoog. Zonder af te remmen duiken we vrijwel recht naar beneden en dit gaat zo snel dat we amper adem kunnen halen. Ook deze baan gaat weer een paar keer over de kop en heeft een aantal kurkentrekkers. We hangen als het ware naast de baan onder de vleugels van een grote adelaar. Onze benen bungelen alle kanten op als we bochten maken en over de kop gaan, zeer spectaculair.

We gunnen onszelf geen tijd om de adrenaline te laten uitwerken en stappen door naar de volgende baan. Deze ziet eruit als een kermis achtbaantje en lijkt niet zo snel te gaan. Het is een heel compact baantje met veel korte bochten. Als we er eenmaal inzitten (wachttijd nul minuten) zeggen we weer; waarom? We hangen namelijk verticaal en zien boven ons de rails waar we opstaan. We moeten echt liggend op onze rug omhoog. We worden onder wat gekreun zo’n 30 meter omhoog getakeld en duiken daarna recht naar beneden. Omdat deze baan zo compact is zijn alle bewegingen zeer abrupt en ons arme lijf wordt alle kanten op getrokken. Even later hangen we weer in onze stoel op onze rug en gaan worden we weer verticaal omhoog getakeld, deze keer vallen we recht naar beneden een donker gat in. Na wat heftig bochten is het ritje afgelopen, als we uitstappen wankelen we nog een beetje na, maar gaan wel direct door naar achtbaan nummer 5. Dit is zo’n mooie houten baan zoals ze die ook in Nederland hebben. Het apparaat is enorm groot en hoog. We wachten nul minuten en stappen in. Het omhoog takelen gaat met het nodige lawaai van een houten baan. Maar als we naar beneden duiken blijkt dat we enorm snel gaan. We mopperen er zelfs over onderweg, mens wat doen ze ons toch aan hahaha. Na deze 5 ritten is het tijd voor een bakkie koffie en een kaneel broodje. We delen de koffie en het broodje natuurlijk weer.

In het park worden tijdens het seizoen diverse shows opgevoerd, vandaag zijn dat er een stuk of 3. Wij kiezen er eentje uit en de zaal blijkt behoorlijk vol te zitten. Veel mensen nemen dit moment waar om even op te drogen van de regen, want die is nog niet gestopt. Het blijkt een soort ballet show te zijn waarbij de dansers interactie hebben met objecten die op een scherm worden geprojecteerd. Het ziet er allemaal mooi gesynchroniseerd uit. Syl vind het mooi, voor Pat is het allemaal wat eentonig. Als echte Nederlanders hebben we zelf bammetjes mee gebracht, die we in het park opeten. ’s middags maken we nog een rondje achtbanen, de eerste snelle baan, de adelaar baan en de compacte baan doen we voor een tweede keer. Syl zegt halverwege dat ze er een beetje misselijk van wordt. Pat roept tijdens de rit dat ze dan gewoon de baan moet volgen met haar ogen, dit blijkt te helpen en de rit is meteen een stuk minder heftig. Even later schuilen we een tijdje met een band die blue grass muziek speelt, een soort gezellige honyk tonk met viool, gitaren, een bas en zang, lekker hoor. In een van de winkeltjes kunnen we het niet laten om een truitje en shirt te kopen. Dollywood vonden we zo leuk dat het een koelkast magneet waard is, dus die nemen we ook mee.

Rond een uur of 5 stappen we in de tram terug richting Pigeon Forge om nog een stuk of 10 ansichtkaarten te kopen. Het is nu zaterdag en de kaarten zijn nog steeds niet geschreven. Op sommige punten zijn we wat lui, maar de kaarten komen er aan hoor. Gisteren reden we langs een Hardrock cafe waar Pat graag heen wil. Volgens buurvrouw Hanneke hebben ze er goeie hamburgers en dat blijkt. We bestellen beide een andere burger en snijden die door zodat we ze beide kunnen proeven. De hamburgers zijn inderdaad heel erg lekker, we kunnen dus voldaan terug naar ons hotel. De Dollywood dag blijkt behoorlijk intensief want woensdag worden we pas rond half 9 wakker en gaan om 9:45 uitgeslapen weer op pad.

See Ya’ll