| FOTO'S | FILMPJES |
Dinsdag en woensdag zijn de dagen waar we lang naar uit hebben gekeken. Op deze dagen mogen we gaan spelen op de bijna grootste zoutvlakte ter wereld en dat op 3600 meter hoogte. Naast de watervallen van Iguazu die we eerder deze reis hebben bezocht is dit ook zo'n hoogtepunt. We hebben de eerdere dagen al wat van deze en andere zoutvlaktes gezien. Maandag overnachten we namelijk in een zouthotel dat aan Salar de Uyuni (zoutvlakte van Uyuni) ligt. We zijn dus dinsdag ochtend vroeg op pad om de vlakte op te gaan. Deze witte wildernis heeft een oppervlakte van zo'n 10.000 vierkante meter, dat is een kwart van Nederland.
Hoewel de overkant, een bergrug met vulkaan goed te zien is, is deze meer dan 100 km van ons vandaan. Direct als we de witte vlakte oprijden zijn we de kluts kwijt, alles lijkt uit proportie. Dit zien we meteen als we uitstappen bij het eerste eiland van vandaag. De gids loopt een paar meter weg en hij lijkt direct een liliputter. De egaal vlakke witte plak zout loopt over in de egaal blauwe hemel. Verder is er niets te zien op sommige plekken. We vermoeden dat afstanden en grootte van bv voertuigen daardoor niet meer in te schatten zijn. Enfin we rijden dus eerst naar een eiland in het zout, feitelijk een bergtopje. Het is een bergachtig eilandje vol met reuze cactussen van meters hoog. Luiz brengt ons naar een grot op het eiland waar we stalegtieten en koraal bewonderen. Stalagtieten tot daar aan toe, maar koraal? De zoutvlakte is vroeger een zee geweest waardoor er nog steeds overal in de omgeving grote stukken koraal zijn te vinden, logisch. Op het eiland is alles weer in proportie, maar als we terug kijken naar het zout lijkt het allemaal onwerkelijk. Heel af en toe rijdt er een auto voorbij in de verte, tenminste dat nemen we aan, want de vorm van de auto is totaal weg. Dit komt dan weer door de luchtspiegelingen. Het oppervlakte van het witte zout is vrij warm, terwijl de lucht erboven vrij koud is. Doordat er geen wind is zal de luchtlaag als een spiegel werken waardoor alles uit zijn verband wordt gehaald of zelfs verdwijnt. Bergruggen van 100 km lang worden door de luchtspiegeling opgedeelt in kleine hoopjes. Afzonderlijke bergen, vulkanen of eilanden lijken te zweven boven een glimmende zee. Niets lijkt te kloppen. Op een gegeven moment zien we zelfs dieren op de vlakte grazen, maar ze zijn er niet als we dichterbij komen, bizar.
Op het volgende eiland waar we stoppen moeten we entree geld betalen, we weten niet waarvoor. Nouja, misschien omdat er een wandelpad is en een WC. Dit eiland staat helemaal vol met reuze cactussen, de hoogste is 9 meter. Onze gids neemt ons mee het wandelpad op. Luiz is een hele fijne gids, hij vertelt van alles over de vlakte, de eilanden, de cactussen en het leven in Bolivia. Hij is ook nog eens fotograaf, dus hij zet ons op allerlei plekken neer waar hij dan de foto met ons maakt, handig hoor. Het eiland is helemaal niet hoog, maar we moeten toch elke 20 meter stoppen om adem te halen, aan die hoogte zijn onze longen schijnbaar na Bijna 2 weken nog niet gewend. Het eiland bestaat uit scherpe lava rotsen en koraal. De wandeling duurt een uur ofzo, inclusief de nodige uitleg en foto's. Als we weer beneden zijn wordt de lunch klaargezet op een tafel van zout. Nog wat over de zoutvlakte; de vlakte is maximaal 160 km breed en 120 km lang. Niet alle delen zijn even wit, maar er is wel overal een zonnebril nodig. De zon schijnt hard, dus het licht wordt fel weerkaatst. We moeten ook een muts op, deels tegen de kou, maar vooral om niet te verbranden. Na 2 dagen zijn alleen Pat's lippen verbrand, verder hebben we goed voor onszelf gezorgd. Op deze hoogte is het sowieso erg fris, maar door de harde zon is het uit de wind soms goed uit te houden in tshirt. Maarja, het ene moment is het warm, het volgende weer koud. Het zout is dus niet overal even wit, op diverse plekken is het bruin vanwege de stof die overwaait. Het land eromheen is namelijk erg droog. De luchtvochtigheid is ook maar een paar procent. Langs de randen van de vlakte is het zout vooral nat en drassig. De terrein wagens kunnen niet zomaar overal de vlakte oprijden. Er zijn ingangen gemaakt door een toegangsweg van aarde te maken totdat het zout stevig genoeg is. Hierdoor wordt een deel, van het mooie wit natuurlijk ook wat bruiner. Er zijn geen rijbanen of een snelheidslimiet op het zout. Onze chauffeur rijdt braaf 70 km/u. Maar de lokale bus, die de zoutvlakte op zijn route heeft lijkt een stuk sneller te gaan. Dit kan ook makkelijk, want het zicht is bijna oneindig en de 'weg' is glad. De lokale chauffeurs navigeren zonder kompas of GPS. Ze doen zelf een soort driehoek meting door bepaalde bergtoppen en eilanden in de gaten te houden. Dit werkt goed, op de tweede dag gaan we namelijk zout kristallen zoeken en de chauffeur samen met gids navigeren ons er zo heen. Ze kijken continue achterom, zijwaards en naar voren en overleggen dat ze een beetje naar links of rechts moeten. Ook weer zoiets bijzonders!
In de twee dagen dat we op en rond de zoutvlakte zijn maken we vooral veel gekke foto's. Het klinkt vreemd, maar 1 foto van de vlakte is voldoende, het uitzicht is namelijk overal hetzelfde. We houden het dus maar bij gekke foto's. Het zijn van die gekke foto's waarbij Syl een glas over Pat heen zet, of Pat Syl probeert op te eten. De verhoudingen kloppen zelfs niet op de foto waardoor er hele kekke plaatjes onstaan. Als de fotograaf op de grond gaat liggen en wij springen lijkt het op de foto alsof we meters hoog springen. Deze gekke foto's staan allemaal in het fotoalbum op deze website.
Zoals eerder vemeld is er vaak helemaal 'niets' te zien op de vlakte. De salar is helemaal omringd door bergen en in de zoutvlakte zijn een aantal eilanden. Toch is het op sommige plekken mogelijk om een kale horizon te zien. Dan is er echt alleen maar tandpasta wit en hemelblauw. Het is dan alsof je op het strand staat bij mooi weer en gladde zee. Maar dan allemaal met een heel ander contrast, tsja leg dat maar eens uit.
Op de tweede nacht van onze tour slapen we in een zouthotel. Buiten de wc, keukenapparatuur en douche is werkelijk alles van zout. Het zout blijkt een goede isolator te zijn tegen de koude buiten, er is danwel geen verwarming, het is met vijf lagen kleding aan toch goed te doen (ipv de zeven van gisteren). De kokkies doen goed hun best en we eten een heerlijk gerecht met vlees, groente, aardappelen en een lekkere saus. De dag was inspannend dus het is op tijd naar bed. Na het ontbijt rijden we de grote witte vlakte op.... Oogverblindend wit en buitennissig, moeilijk te begrijpen en niet in woorden te vatten. We hebben toch ons best gedaan met bovenstaande omschrijving! Aan het eind van de dag rijden we naar ons volgende onderkomen, onder vulkaan Tunupa. We slapen in een keurig hostel, bij mensen thuis, we droppen onze tassen voordat we weer naar buiten snellen. De omgeving is hier ineens Schotlandachtig groen, ruig en zompig. De llama's kunnen hier van dichtbij bekeken worden en er stapt ook nog een flamingo rond in het zoute meertje aan de rand van de vlakte. Als de zon onder gaat zijn we weer terug en na koffie en een koekje wordt het in het hostel weer behoorlijk koud. We blijven na het eten dan ook niet te lang hangen maar gaan in ons warme bedje liggen. Voordat het warm is duurt het trouwens wel weer even en de mutsen hebben we weer op! Ik snap steeds beter dat ze vroeger slaapmutsen droegen...
In de ochtend is de hemel weer stralend blauw en rijden we een stuk de vulkaan op. We wandelen naar een vallei waar een aantal graven zijn met mummies. We kunnen een van de graven bekijken en staan oog in oog met 2500 jaar oude skeletten, deels met de kleding goed geconserveerd. De volgende stop is bij een klein museumpje waar allerlei voorwerpen verzameld zijn die in de buurt zijn gevonden. De beeldentuin die door de creatieve eigenaar is gemaakt van gevonden stenen is grappig om te zien dus lopen we hier even doorheen. Maar we komen natuurlijk voor het zout en daar gaan we dan ook weer op! Er volgen weer een paar fotosessies en een lunch op de zoutvlakte. David en Louiz zoeken een aantal zoutkristallen voor ons door met hun handen in gaten gevuld met ijskoud zoutwater te voelen naar vierkante vormen. Het resultaat zal over een paar weken te zien zijn op onze wc ;-). In de middag bezoeken we het oudste zouthotel dat op de vlakte gebouwd is maar niet meer gebruikt mag worden als slaapplaats wegens te veel vervuiling op de vlakte. Vervolgens krijgen we een korte rondleiding in een zoutfabriekje, kopen een armbandje en gaan alvast inchecken bij onze slaapplaats van die avond: het Palacio del Sal. Een uurtje later stappen we weer in de auto om de zonsondergang boven de Salar de gaan bekijken. We stoppen bij een stuk waar nog veel water op de vlakte ligt en vermaken ons met op de jeep klimmen, gekke figuren maken voor spiegelingen en in het zoutwater rondspringen... En dat allemaal voor de foto... De zonsondergang is geweldig, bergen, jeeps, mensen, alles weerspiegeld in het water en de kleuren van de sunset zijn dubbel te zien. Alhoewel we hier dus veel foto's hebben gemaakt halen die het niet met de beelden die in ons geheugen gegrift staan!
Na zonsondergang is het tijd om afscheid te nemen van onze geweldige gids en chauffeur. Wij lopen met natte zoutvoeten en vieze kleren het sjieke hotel binnen, natuurlijk nagenietend van wat we hebben gezien. Het Palacio del Sal is overigens een mooi boutique hotel waar zeer veel aandacht is geschonken aan details en waar alles van zout is. Er zijn echter maar weinig mensen en ondanks dat op veel plaatsen een vuurtje brand is het een koud hotel. De douche is echter lekker warm, er is een verwarming en elektrische deken dus we hebben het eindelijk weer lekker warm!
Op naar het volgende avontuur,
P+S
| FOTO'S | KAART | FILMPJES |
.png){kind=small}
.png)
Reacties mogelijk gemaakt door CComment