Bula Bula, we zijn in Fiji !!

 

Zaterdag de 15de zijn we rond 13:00 in Vancouver op de bus gestapt naar het internationale vliegveld. De bestemming is zoals iedereen intussen wel weet de magische Fiji eilanden, helemaal in de Zuid Pacific. De route loopt vanuit Vancouver naar LA waar we een tijdje moeten wachten in de saaiste terminal ooit. Er was niet 1 winkel of restaurant, heel fout dus.

Vanuit LA vlogen we direct naar Nadi International Airport op het hoofdeiland Viti Levu. De vlucht was rustig, we hebben behoorlijk wat geslapen, mede omdat het video systeem uit stond en het lekker donker was. Ergens boven de Pacific zijn we de datum grens gepasseerd waardoor onze zondag in 1 klap verdween, we zijn uiteindelijk op maandag ochtend rond 6 uur aangekomen.

We werden direct hartelijk ontvangen en gratis afgezet bij de bushalte die we nodig hadden naar de haven. Een aantal dagen eerder hadden we een resort op een eiland geboekt en daar heeft de boot ons heen gebracht. De boot tocht is al een spektakel op zich. Vooral als je ook nog eens bedenkt dat Australië op 2500 KM afstand ligt, echt midden in de oceaan op een klein bootje dus! We komen al meteen langs bounty achtige eilandjes die je alleen van foto’s kent. De eilanden hebben namen als Castaway, Bounty, Treasure Island en Beach Comber. Onze bestemming was het Manta Ray resort op het Manta Ray eiland. Over de Manta Rays later meer!

Op het eiland(je) werden we wederom hartelijk en vriendelijk ontvangen, namelijk met gezang. Onze rugzakken werden van de boot gehaald en we kregen de ins en outs van het eiland te horen. Een kleine beschrijving van ‘ons’ eiland: witte stranden, helder blauw water, palmbomen, rieten parasols, volleybal veld, koraal en vissen tot op het strand, leuke huisjes aan het strand tussen de bomen en ver weg van alles en iedereen. Het eilandje is natuurlijk onbewoond, dus we zijn samen met 50 andere gasten en de bediening de enige in de wijde omgeving. Hoe klinkt dat, het bestaat nog echt ook! Ow, bijna vergeten; er zijn natuurlijk heel veel hangmatten gespannen tussen de bomen, heeel erg goed om in te relaxen dus!

Wij krijgen een Bure die praktisch op het strand staat zodat we vanaf ons balkonnetje in het turquoise blauwe water kijken. We installeren ons en gaan direct richting het hoofdgebouw voor de lunch. We merken dat het eten in het resort niks te wensen overlaat. ’s Middags keuze uit 9 gerechten en ’s avonds een 3 gangen diner. Het ontbijt bestaat uit pancakes, vers fruit, wentelteefjes en toast naar wens. Helemaal prima dus en dat allemaal met de zee op de achtergrond en uitzicht op het eiland naast ons. Maar ja, wat doe je nou hè op zo’n tropisch eiland?? Voor mij, Syl, is de keus wel erg makkelijk; met een snorkel urenlang in het water drijven over prachtig koraal en tussen scholen vissen door. Ik zie barracuda, papegaaivissen, clownvisjes, wit met zwart gestreepte vissen, vissen met hele grote staarten en bolle vissen, vissen die bijna doorzichtig zijn en alleen met eb vlak langs de waterrand zwemmen, héle kleine blauwe visjes, fel blauwe zeesterren en koraal in allerlei kleuren. Al zwemmende krijg ik wat meer vertrouwen in het snorkelen en ik leer mezelf duiken met de snorkel en direkt doorgaan met zwemmen zodra ik weer boven kom. Ik heb letterlijk uren in het water doorgebracht en ik vind het geweldig! Voor Pat ligt het allemaal wat anders; hij is niet zo’n zwemmer en zit lekker te relaxen in een hangmat, hij leest, maakt foto’s en geniet van het uitzicht. Hij heeft wel geprobeerd te snorkelen maar raakte eigenlijk meteen in paniek als ie door de snorkel probeert te ademen. Ondanks mijn pogingen hem op zijn gemak te stellen en zo veel mogelijk tips te geven houdt ie het op een gegeven moment voor gezien.

De 2^e avond is ook meteen een culturele avond waar lokale Fijans dansen en zingen voor ons, na de “voorstelling” wordt er een groot vuur op het strand aangestoken waar we nog een tijdje bij zitten. We komen een Engels stel tegen dat net 3 maanden in Nieuw Zeeland is geweest (Andrew en Jessica) en zij schrijven een hele lijst met things-to-do terwijl we daar zijn. Pff, we’ll be really busy! Zij gaan hierna naar de US en Canada dus ook wij geven ze het één en ander aan tips mee. Grappig is dat Jessica geboren is in Canada en een jaar in Nelson heeft gewoond, toevallig één van de plaatsen die wij hun hebben aangeraden om te bezoeken!

De laatste dag hebben we de mogelijkheid om met de manta rays te zwemmen en die kans laat ik me niet ontgaan!! We stappen met een man om 18 in een klein bootje en varen 10 minuten naar de plaats waar ze eten tijdens vloed. Gelukkig vindt de kapitein een exemplaar. We doen onze flippers aan, zetten de snorkel op en gaan het water in. Eénmaal in het water moet ik wel even wennen aan de enorme diepte waar we in zwemmen maar dat gaat snel en de manta ray doet eventuele angsten snel vergeten. Wat is zo’n vis groot!!!! Ja, je ziet het op tv maar in het echt op nog geen 5 meter afstand is het echt heel erg indrukwekkend. Magisch zelfs de manier waarop ze zwemmen en door het water bewegen. Het is één en al rust en elegantie. Met z’n bek open filtert ie het zeewater en eet ie het voedsel eruit (ben er niet achter wat ze precies eten). Het is echt waanzinnig indrukwekkend en als we na een uur terug moeten voor de lunch ben ik eigenlijk nog lang niet klaar met kijken en genieten. Ik zie dat behalve Andrew en Jessica iedereen al in de boot zit, tijd om afscheid te nemen dus. Na een laatste blik onderwater trek ik m’n flipper uit, zet ik m’n bril af en grijns ik van oor tot oor.  Dit zou ik dus wel iedere dag kunnen doen!

Tijdens de lunch vertel ik Pat uitgebreid over het zwemtripje. Jammer dat ‘ie niet mee is geweest maar het was niks voor hem geweest; snorkelen in heel diep donkerblauw water.

Tot snel enne weer met foto’s hopelijk.

Pat en Syl