Via Niagara naar Quebec

Zaterdag worden we keurig om 10:45 bij ons hotel in Toronto opgehaald door een vriendelijke man die hier al 50 jaar woont en honderd uit praat. We zijn voor de afgesproken 12:00 bij Cruise Canada, de camper verhuurder. Na wat papierwerk te hebben afgerond en uitleg hebben gekregen zitten we om 12:10 in de camper op weg voor wat boodschappen. We hebben bij de verhuurder nog wel wat extra dekens en een broodrooster kunnen bietsen. Even later staan we voor de Walmart met ons boodschappen briefje. Dit briefje hebben we thuis al gemaakt met de kennis van onze vorige camper trips. Dit schijnt de zevende keer te zijn dat we een camper huren in Amerika en Canada.

De boodschappen worden systematisch gang voor gang in de kar gepropt, hier zijn we goed in. We waren wel even vergeten dat in Ontario in de meeste supermarkten en zelfs avondwinkels geen alcohol mag worden verkocht. We gaan dus een bierwinkel zo groot als een Nederlandse AH binnen. Helaas valt het erg tegen en voor Pat is hier niets smaakvols te vinden. Iets verder is er een LCBO, deze Liquor Control Board of Ontario is een gecontroleerde manier om alcohol te verkopen in deze Canadese staat. Hier vinden we wel wat biertjes.

We lunchen in de camper op de parkeerplaats van de Walmart. Dat is het voordeel van een huis op wielen. We zetten de generator aan en kunnen zelfs ons brood roosteren in de gebietste toaster. Vanaf de Walmart is het zo’n 2 uur rijden naar Niagara Falls, hier vlakbij is onze eerste camping. De camping is snel gevonden en is opvallend rustig, we krijgen een plekje op een nog rustiger gedeelte van de camping. We richten de kastjes in, we leggen onze kleding weg net als de boodschappen. We hebben wel een drankje verdient. Zondag zijn we weer vroeg wakker, zo rond half 6. Jammer dat we niet langer slapen, maar wel perfect voor een bezoekje aan de watervallen. De Niagara Falls stonden niet perse op ons wensenlijstje, maar omdat we toch zo dichtbij zijn hebben we de route aangepast. Om 08:10 parkeren we onze camper op een vrijwel lege parkeerplaats, op een paar stappen van de watervallen.

We zien al een wolk van nevel uit de Niagara rivier opstijgen. We zijn dichtbij de waterval, maar meer dan deze nevel is er nog niet te zien. De zon staat er dan ook vol op en we moeten recht in de zon kijken. Als we eenmaal langs de rand staan zien we een onnoemelijke hoeveelheid water een groot hoefijzervormig gat in donderen. Door de grote hoeveelheid water die in een beperkte ruimte naar beneden klettert ontstaat er een enorme wolk van nevel, die veel hoger is dan de 50 meter hoge waterval zelf. De watervallen liggen precies op de grens van Canada en Amerika. Het zijn een van werelds bekendste watervallen, waarschijnlijk vanwege de enorme hoeveelheid water die erdoor stroomt en natuurlijk de goede bereikbaarheid vanuit beide landen. Ook de grootte is imposant, zo zijn de Horseshoe Falls 810 meter breed. Dit is een van de 3 watervallen die in 1 oogopslag zijn te zien. De Horseshoe Falls zijn verreweg het grootst van de 3 en vervoeren 90% van al het water. De andere 2 watervallen liggen op Amerikaans grondgebied, dit zijn de American Falls en de Bridel Veil Falls. Vanaf de plek waar wij staan hebben we een mooi uitzicht over de drie watervallen. Zeker met het heldere weer is het een machtig gezicht. Voordat het water de Horseshoe Falls in dondert lijkt het wel smaragd groen van kleur. Daarna is het vooral een witte kolkende massa met daarboven de grote wolk van water nevel. Op dit tijdstip zijn er amper mensen, eigenlijk hebben we de 3 watervallen voor onszelf. Als we wat verder stroomafwaarts lopen worden we zelfs een beetje nat. De wolk van nevel waait onze kant op. De kleur van de nevel veranderd continue omdat de zon er vol op staat, de nevel verzacht het zonlicht enigszins. We worden nog wat natter en lopen snel door.

Er staan opvallend veel grote hotels aan de Canadese kant, er is zelfs een casino. Tsja, er zijn weer een paar mensen bij betrokken geraakt die alleen maar dollars zien. Best triest. Deze triestheid is ooit eens goed verwoord door Eleanor Roosevelt, First Lady en echtgenote van Franklin Roosevelt. Ze ging op reis naar Brazilië waar ze de Iguazu watervallen bezocht. Toen ze die zag zei ze ‘My poor Niagara’. Wij zijn het hier wel mee eens, Niagara is indrukwekkend en overweldigend, maar vergeleken met Igauzu op de grens van Brazilië en Argentinië is het eigenlijk ‘gewoon maar een waterval’.

We wandelen rustig door en komen ter hoogte van de Amerikaanse watervallen, die vanuit Canada goed zijn te zien. De American Falls zijn een brede ruige wand van water met daarnaast een klein eilandje met weer daarnaast de Bridel Veil Falls. Aan de overkant zien we een paar mensen langs deze watervallen naar beneden lopen. Dat geeft een goede indruk hoe hoog en breed de watervallen zijn, maar vooral hoeveel water er naar beneden stort.

Pat is als ‘verzamelaar’ van Hard Rock cafe’s wel geïnteresseerd om er een bakkie koffie te gaan drinken. Maar omdat we nog zo vroeg zijn is het cafe nog niet open. Dan maar naar de Starbucks waar we even een half uurtje rustig zitten met een bakkie koffie en een zoetig cinnamon cakeje. In de lokale giftshop kopen we een lekkere huisbroek voor ’s avonds in de camper. Dan is het weer tijd om terug naar ons huis op wielen te wandelen. Inmiddels is het al wat drukker op straat, de toeristen zijn ook wakker geworden. De Maid of the Mist, het bekende bootje dat zo’n beetje tot onder de Horseshoe Falls vaart is inmiddels aan z’n eerste tocht bezig. We kunnen vanaf 50 meter hoogte boven de rivier het bootje mooi volgen. Eerst langs de American Falls, dan richting de Horseshoe waar de mensen die in het bootje zitten ongetwijfeld zeiknat zullen worden. We verwonderen onszelf nog een tijdje over dit natuur geweld om rond 11 uur weer in de Camper te stappen.

Langs de Niagara River, overigens de kortste rivier van Canada met z’n 56km, loopt de Niagara River Parkway. Deze weg loopt langs de rivier, die hier door een ravijn stroomt. De uitzichten zijn wederom spectaculair. We rijden door het dorp Niagara-on-the-lake maar stoppen er niet, in plaats daarvan besluiten we naar een Outlet te rijden. Dat is dus een vergissing op de zondag voor Victoria day, waarop alle Canadezen vrij zijn en een lang weekend hebben. We gaan alleen de Nike winkel in, dit is niet erg geslaagd. Het is er zooooo druk, we zijn snel weer weg, terug naar de camping waar we om 15:00 met een boek luierend in de zon de dag nog even laten passeren.

Maandag is een reisdag waarop we een afstand van 450km te overbruggen hebben. Maar deze gaat wel door Toronto, deze stad is zo enorm uitgestrekt dat het uren duurt voordat we er doorheen zijn. Ons einddoel deze reis ligt ver naar het oosten van Canada. Daarvoor moeten we een paar keer een iets grotere afstand zoals deze afleggen. Aan de camper ligt het niet, die rijdt als een zonnetje en we kunnen alle personenwagens prima bijhouden. In Toronto en de steden eromheen wonen zo’n 6,2 miljoen wensen, ter vergelijking, in de Randstad zijn dat er zo’n 8,2 miljoen. We rijden langs heel veel hoogbouw en woonflats die pal langs de 16-baans snelwegen zijn gebouwd. De stad kan ons ook nu niet bekoren. Hoe verder we van Toronto wegrijden hoe groener het wordt, er staat van alles in bloei, dus het gaat een kleurrijke reis worden. Onderweg stoppen we een paar keer voor koffie en lunch en kletsen wat met de locals. Ze vinden het een goed idee dat we oostwaarts reizen richting Nova Scotia en Prince Edward Island.

Aangekomen op de camping krijgen we een plekje aan de bosrand met uitzicht over een grasveld, mooie bomen, een heuveltje en wat water. De plek is zo groot als het Oranjepark in Apeldoorn, voor ons alleen. Het enige geluid dat we vrijwel dag en nacht horen zijn de vogels. Dinsdag worden we om 7 uur uitgeslapen wakker. De zon schijnt, maar is het toch maar 3 graden. We nemen rustig de tijd om te douchen, koffie te drinken en te ontbijten. Om 9:30 rijden we weg, want om 10:30 vertrekt onze rondvaartboot vanuit Gananoque voor een tochtje door het 1000 eilanden gebied. Zodra we aan boort kunnen stappen we op de boot en claimen direct het beste plekje bovenop in de zon. We varen een uurtje over de Saint Lawrence River waar we langs heel veel kleine en grotere eilandjes komen. Op vrijwel elk eiland, hoe klein ook staat een huis. Blijkbaar hebben mensen lang geleden deze eilandjes al geclaimd. Geen gek idee, want nu zijn de eilandjes met huis onbetaalbaar. Er zijn 1800 eilanden te vinden in dit gebied, de meeste aan de Canadese kant, aan de Amerikaanse kant zijn vooral de grote privé eilanden te vinden. We varen dus precies op de grens met Amerika. Het is prachtig, er zijn mini eilandjes onbewoond, er zijn grote eilanden onbewoond maar op veel eilanden staat al generaties lang een huisje dat met iedere generatie iets groter is geworden en sommigen zijn dus ondertussen echte landhuizen (als er voldoende ruimte is op het eiland). Het is een charmant gebied dat echt het beste per boot te zien is. We zien wat visarenden, heel veel aalscholvers en reigers en andere vogels. Het tourbootje blijft maar informatie geven maar wij schakelen uit en genieten van het uitzicht en de frisse lucht.

Na ons boottochtje lopen we het ‘centrum’ van Gananoque in. Een charmant geheel van oude huizen waar nu wat winkeltjes en restaurantjes zijn. Met 20 minuten hebben we de hoofdstraat uitgekamd. We lunchen soort van uitgebreid dus we hoeven vanavond niet meer te koken. Kopen het eerste goede brood van de reis, een zuurdesem brood, en stappen weer in onze RV. We rijden de 1000 Islands Parkway af en komen langs schattige baaitjes, mooie huizen en kleine jachthavens. In Brockville zoeken we een supermarkt en doen onze inkopen bij de Real Canadian supermarkt, waar ze ook een drankvergunning hebben. Dat scheelt ons weer een loopje naar de drankhandel. Onze dag is wel weer lang genoeg en we rijden terug. Rond 16.30 u zijn we weer op de camping en zitten nog even in de zon, bewerken wat foto’s en laten de dag bezinken.

Woensdag is een lange reisdag, we doen er 8 uur over om de 550 km te overbruggen naar Quebec City.