North Dakota

Het is 2 oktober, het toeristen seizoen is nu echt voorbij. Vooral in North Dakota want deze staat is niet echt bekend om z'n toerisme. Via een onmogelijk fraaie weg door Grasslands, Badlands en over de prairie komen we deze voor ons nieuwe staat binnen. National Grassland is net als de National Forests beschermd gebied van de overheid.

Badlands is een type landschap, het is extreem geërodeerd door water en wind. De aarde bestaat hier uit zachte klei. Door het eroderen ontstaan er canyons, ravijnen en hoodoos.

We hadden niet verwacht, of eigenlijk geen idee dat we dit meteen al in North Dakota zouden tegenkomen. Een groot deel van de route vanaf de Beartooth Highway tot aan het Theodore Roosevelt NP loopt langs de Yellowstone river. De route over de snelweg langs de Lewis and Clark trail is 580km lang. Onderweg zien we af en toe de rivier en verder veel ranches met koeien. We worden zelfs verwelkomd met een bord 'Welcome to beef country'. Vaak gaat de weg heel lang rechtdoor, als we dan een heuveltje overrijden hebben we kilometers aan uitzicht. We zakken razendsnel van 2200 meter naar 680 meter, het is niet meer nodig om teugen adem te nemen.

Als we in het National Park aankomen, blijkt dit gewoon open te zijn. Er is een shutdown wat soms betekent dat een park dichtgaat. In ons geval is een deel van het park open, maar bv het visitor center is dicht, er zit ook geen ranger bij de ingang om ons een informatie brochure te geven. De camping is ook open, we betalen voor 3 nachten, $10 per nacht. Zodra we het park binnen rijden staan we alweer stil, er steekt een grote groep bisons over, met wat kleintjes. Het is vandaag en morgen erg warm, zo'n 30 graden.

De belevenissen van vrijdag staan in een apart verhaaltje.

Zaterdag ochtend worden we om 7u wakker van 30 bisons op de camping. Ze staan zo'n beetje naast de camper, we zijn meteen klaarwakker. Toch nemen we de tijd om op pad te gaan, we zitten midden in het Theodore Roosevelt NP waardoor we niet ver hoeven te rijden. Daarbij is een deel van het park afgesloten vanwege werkzaamheden. Over een van de weinige wegen rijden we een stuk het park in en kijken onze ogen uit. Die badlands zijn bijzonder mooi, ze hebben in zekere zin iets weg van de Hollandse duinen. Maar dan met een canyon en echte afgronden, rivier Little Missouri kronkelt door het park waar we zo nu en dan bisons in zien staan. Oja er wonen ook wilde paarden in het park, die gisteren avond, terwijl het pikkedonker was naast onze camper stonden te briesen.

Tussen al die grote dieren wonen ook hele klein Prairie Dogs, ze lijken een beetje op murmeltieren, maar dan kleiner. Verder zien we wat hoodoos, dat zijn een soort losstaande champignons. Via een korte wandeling krijgen we uitzicht op een kleine, gevaarlijk uitziende canyon terwijl onder ons de rivier meandert en in de verte een groot veld met prairie hondjes, een zogenaamde prairie dog town, ligt. In het park eten we een lunch met geroosterd brood, want ja, de generator start weer. Als we brood eten is dat vrijwel altijd geroosterd omdat vers brood moeilijk te krijgen is, dit komt dan weer omdat we niet in de buurt van een dorpje zijn en omdat ze gewoon geen brood kunnen bakken.

Pat heeft weer eens een kapotte broek meegenomen van huis. In het cowboy dorp Medora, zonder bakker, kopen we in een heuse cowboy winkel een cowboy broek. Zo eentje met vrij wijde pijpen zodat de cowboy laarzen er ook onder passen. De broek is rodeo tested en ranch ready, dan zal er thuis ook wel en jaar mee gefietst kunnen worden toch? Het is een echte cowboy winkel, inclusief lasso's, sporen, hoeden en laarzen, erg leuk.

De laatste 2 dagen hebben er best ingehakt, we zijn beide behoorlijk moe. De camper heeft gelukkig een goed bed waar we even een uurtje op gaan liggen.

Als we weer zijn uitgerust maken we een grove planning voor de komende 4 weken. We rijden een stuk oostwaarts tot in de staat Minnesota en gaan dan zuidelijk via Iowa naar Sioux Falls in South Dakota. Deze laatste staat willen we goed bekijken en plannen daar 2 weken voor.

Zondag ochtend rijden we weg uit het Theodore Roosevelt National Park. In de richting van Bismarck, de hoofdstad van deze staat via een scenic route. De route begint in de buurt van Dickinson. Onderweg zien we heel veel kleine olievelden met ja knikkers, die met hun hoofd kalm van boven naar beneden knikken. Zo'n 20 jaar geleden was hier 'the boom'. Er werd olie gevonden en door nieuwe technieken kon de olie uit dit gebied opgepompt worden. In 2015 was het hoogtepunt, er werden een miljoen vaten per dag uit de bodem gehaald. Inmiddels is 'the boom' weer voorbij maar staat het land nog wel vol met die ja knikkers en opslag tanks.

The Old Red Old Ten is moeilijk te vinden, dit is de scenic route die we vanochtend gaan rijden. We vinden de route uiteindelijk en deze voert ons oostwaarts langs dorpen, grasland, grote boerderijen en gewassen. Er zijn geen badlands meer. Die gewassen bestaan o.a. uit uitgebloeide zonnebloemen die allemaal met de kop naar beneden hangen. Blijkbaar kunnen ze binnenkort geoogst worden voor de olie en de zaden. Ook staat er mais en graan, heel veel mais en graan. En natuurlijk gras, heel veel gras. Het gras is veelal al verwerkt tot hooibalen die over het land worden verspreid. Op de route komen we niet veel dorpjes tegen, ze zijn wel makkelijk van een afstand te herkennen. Bij ons zie je dan van een afstandje de kerktoren van het dorpscentrum hier is dat de watertoren.

Die watertorens zijn er vooral om de druk op te leidingen gelijk te houden. Maar natuurlijk ook als watervoorraad en bluswater. Meestal zijn het grote stalen constructies met daarbovenop een groot uivormig reservoir waar de naam van het dorp op staat.

In de folder en op de weg staat een waarschuwing dat we een tunneltje gaan tegenkomen die 12 foot hoog is, net zo hoog als onze camper. Als we eenmaal op de verlaten weg voor de brug staan blijken we nog een meter speling te hebben. Verder op de route is Fort Sauerkraut waar we even stoppen vanwege de naam. Het fort in het plaatsje Hebron is gebouwd door Duitse Settlers, waarom ze het plaatsje hebben vernoemt naar een Palestijnse plaats weten we niet. Syl noemt Hebron een Stephen King dorp. Op onze camping heeft het de hele nacht geregend, onderweg zien we daar weinig meer van, denken we! Want we rijden zonder waarschuwing een dirt road op, deze weg is nog wel nat en glibbert enorm. De camper heeft bijna geen grip en is veel te zwaar voor een modderpad. Pat weet het apparaat gelukkig op de weg te houden, maar weigert door te rijden. Als we hier vast komen te zitten zijn we er niet zomaar weg. Gelukkig is er een omkeer mogelijkheid en we glibberen en glijden weer terug. We hebben genoeg van The Old Red Old Ten gehad. The Old Ten slaat op de oude highway 10 en Old Red waarschijnlijk op de rood achtige blubber paden. We gaan verder over de Interstate richting Bismarck waar onderweg nog boodschappen worden gedaan en we een kort bezoekje brengen aan de Laughing Sun brewery voor wat biertjes.

Deze keer kiezen we voor een KOA, daar zijn altijd goede faciliteiten zoals Wifi, douches en hookups. Helaas is de wifi te slecht om de foto's van de afgelopen 2 weken naar globetrotten.nl te uploaden. De douche is heel fijn en de airfryer ook. Er gaan fried pickles in, dit zijn gefrituurde augurken die we in de 'Deep South' hebben ontdekt. Daarbij Mexicaanse loempia's en zoete aardappelfrites. De airfryer functie in ons goedkope Walmart oventje werkt uitstekend en maakt veel minder kabaal dan de unit die we thuis hebben. Op de camping zijn verder geen toeristen campers te zien, vandaag op de snelweg ook niet trouwens. Blijkbaar is dit deel van Amerika in deze maand niet erg populair.

Ondanks dat we zijn gedaald van boven de 3000 naar 300 meter was het vanmorgen 1 graad, misschien heeft het licht gevroren vannacht. Vorst willen we perse vermijden, als de leidingen van de camper bevriezen zijn wij verantwoordelijk. 

Het is Pat gisteren met wat gepruts aan onze eigen website gelukt om wat foto's te uploaden. Fotograferen is niet meer zoals het eerder was waarbij er voor 5000 euro aan foto apparatuur en een laptop meeging. Deze reis wordt alleen de nieuwe telefoon gebruikt. Dat betekent dan wel dat kleine diertjes en mooie details niet gefotografeerd kunnen worden, maar die zitten in ons hoofd. De RV zuipt enorm, dus weer tanken. Bij dit tankstation kun vanaf 7u 's morgens ook terecht in de Beercave. Een grote gekoelde ruimte met bier in het tankstation?! We rijden de Interstate 94 east weer op en bekijken het steeds vlakker wordende landschap. Dit heeft een Route 66 vibe vanwege de oneindige uitzichten op niets. De wegen zijn kaarsrecht, het landschap is interessant maar ook eentonig. We hebben eerder de Route 66 gereden en daarvan is de eerste 1000 km heel saai. Om er wat interessants van te maken worden er dan onnodige dingen getoond.

Hier dus ook. Onderweg komen we een bord tegen waarop de grootste kraanvogel van de wereld staat geadverteerd. We weten al genoeg, dit is een in elkaar geprutst beeld van een vogel. We nemen dan ook de afslag niet en dat blijkt terecht, we zien de 'grootste' kraanvogel ook vanaf de snelweg, tsja.

Met een gangetje van 80 mile per uur, dat is zo'n 130 km rijden we verder naar het oosten. De grootste bison ter wereld is het doel. Onderweg maken we onze 100ste waterfles open. Al het water dat we drinken komt uit flesjes voor de zekerheid. Als we bij de bison komen is het net als op de route 66 vooral lachwekkend. Mensen hebben echt de moeite genomen om met allerlei materialen en heel veel geld een beeld te bouwen van een bison. Zoals zo vaak met beelden, lijkt het niet eens. Maar groot is het wel, eigenlijk houden we wel van dit onzinnige dingen. Pat wil nu de langste rechte weg van Amerika rijden. Daarvoor moeten we 30km over een kaarsrechte weg naar het zuiden.  Zodra we ND-46 hebben gevonden weten we dat we nog 150km rechtdoor moeten. De totale lengte van deze weg met amper bochten is 198km, maar dat vonden we iets teveel.

De weg is saai, lang een recht. We begrijpen echt niet hoe mensen hier kunnen leven. Ook niet hoe men hier een liefje ontmoet. Alles is veel en ver en bestaat zuiver uit enorme boerderijen. Onderweg blijkt er wel een lunch mogelijkheid te zijn. Daar gaan we op af. Als we eenmaal in het plaatsje zijn blijkt alles dicht, het is een spook dorp. We rijden tot het einde van deze kaarsrechte weg en gaan linksaf richting Fargo. Dit is de grootste stad van North Dakota en we hebben er niets te zoeken.

Zo abrupt eindigen we onze reis door Noord Dakota.

Na een paar dagen in deze voor ons nieuwe staat te zijn geweest kunnen we zeggen dat we dit niet hadden verwacht. In het westen zijn de badlands onverwacht prachtig. En naar het oosten is er vooral heel veel niets, dit is erg interresant, maar niet bepaald mooi. Erg leuk om hier te zijn geweest.

En dooooor....