Nebraska

Het is gelukt, dinsdag is een rustdag geworden. We blijven de hele dag op de camping, er wordt alleen een wasje gedaan. Ook worden de maaltijden voor de terug vluchten alvast online besteld. En een Uber van Schiphol naar huis, dat is wel zo makkelijk. Pat maakt een korte wandeling naar downtown Hot Springs, maar dat was het. Heel goed van ons om dit even te doen.

Zo'n gehuurde camper met die mensjes aan boord hebben geregeld wat onderhoud nodig. Dat regelen die mensjes keurig in het plaatsje Chadron in Nebraska. De 43ste staat op ons repertoire. We zijn naar Chadron gereden door heerlijk glooiende heuveltjes. Zodra we de grens met Nebraska oversteken lijkt het of we in België zijn. De weg maakt nogal veel lawaai en is niet meer in de beste staat. Het uitzicht blijft natuurlijk wel gelijk. De eerste kilometers in deze nieuwe staat rijden we weer heel wat kilometers rechtuit, met zo nu en dan een bocht. Op zo'n rechte weg zijn dan weer wel heel wat zijwegen, maar die zijn altijd onverhard. Ze leiden dan naar een ranch of een town die 12 miles verderop is. Hoe dan? 

Het campertje wordt voorzien van benzine en propaan, we staan liever langs de weg zonder benzine dan zonder gas, die verwarming is te belangrijk in deze periode. De mensjes worden getrakteerd op een Walmart met eten voor de komende 2 weken. In de Walmart kiezen we vaak voor het 'Great Value' merk, dat is het eigen merk. We vinden deze producten heel fijn en betaalbaar. Wist je trouwens dat Walmart een van de grootste werkgevers ter wereld is? Er werken meer dan 2.1 miljoen mensen, wow.In het rommelige stadje Chadron komen we langs een Visitor Center. Visitor Centers vindt je echt overal en over elk onderwerp. Een Visitor Center kan gaan over iets groots zoals een National Park of een lullig dorp met 274 inwoners. In dit geval gaat het over North West Nebraska.

20 jaar geleden, in de tijd zonder internet, reden we een plaatsje in om meteen bij het Visitor Center te stoppen. Het ging toen niet perse om de informatie, maar om de coupons. We kregen dan boekjes vol met aanbiedingen, die we ook graag incasseerde. Iedereen weet dat het nu anders gaat, tenminste dat zou je denken. Zelfs in 2025 zijn er nog Visitor Centers waar deze coupon boekjes te krijgen zijn. Op weg naar Fort Robinson State Park rijden we langs een Badlands achtig landschap met her en der een butte. Het State Park ligt er heel mooi bij in de Badlands, het fort is mooi bewaard gebleven. Langs een groot veld staan barakken van soldaten en mooie statige huizen voor officieren. Er is amper verlichting waardoor we 's avonds vanuit de camper sterren kunnen kijken. Met de lampen uit natuurlijk.

Maarja onze nieuwsgierigheid is zo sterk dat we toch meteen op pad gaan. Het is helder en daardoor lekker fris, we laten de kachel de hele nacht aan. Donderdag ochtend worden we pas om 9 uur wakker, was 1 rustdag dan wel genoeg? Syl vindt een bakker in het dorp Crawford. Als we wat rondwandelen worden we vriendelijk toegezwaaid door de lokale sheriff. In het bakkerijtje staan wat locals die het erg leuk vinden dat we hun staat bezoeken. Er is zuurdesem brood gebakken waar we er eentje van meenemen, dat kost dan wel meteen $10 maar dat hebben we er zeker voorover. In een land met bar weinig bakkers die brood bakken (taart en cupcakes zijn gangbaarder) is dit echt een geweldige vondst, we lunchen dus  met het beste brood van deze reis. In de buurt wonen ook wat Amish mensen, dat is te zijn aan Duitse namen en de herkenbare mensen op straat. Via het Oglala National Grassland rijden we over een zeer stoffige weg naar Toadstool Geologic Park. Dit is een klein park in de  Badlands waar rots formaties staan in de vorm van paddestoelen. Het zijn zandsteen platen die op klei liggen. Het klei onder de zandsteen plaat erodeert waarna er paddestoelen overblijven. Na enige tijd valt de zandstenen plaat eraf. Bij het park is een camping, helemaal weg van alles en iedereen. Het is weer helemaal strak blauw en best warm, dus de korte broek kan weer aan.

Door dit geërodeerde gebied is een wandeling gemaakt langs en over de gesteenten. Het is een heel mooi en bijzonder gezicht om alleen hier in dit gebiedje deze rots formaties te zien. Er is geen bordje geplaatst dat er niet op geklommen kan worden dus zie je her en der dat er wel wat geklauterd wordt. De foto's zeggen meer dan woorden. Over de stoffige gravel weg is ook een caravan van naar schatting 15 meter komen aanrijden. Onze camper lijkt naast deze joekel maar een klein karretje. De regels voor campers en caravans zijn hier veel soepeler en een gewicht limiet lijkt er al helemaal niet te zijn, ook geen apart rijbewijs. Op de camping in het Toadstool gebied eten we het zuurdesem brood op, het allerbeste brood van Amerika volgens Syl. We rijden weer 25km terug over de stofweg en nemen een kort kijkje in een museum over de dieren die hier hebben geleefd. Er zijn 2 mammoeten opgegraven die al vechtend ten onder zijn gegaan. Ze zaten met de slagtanden in elkaar gehaakt, konden daardoor niet opstaan en zijn zo gestorven. Zon'n vondst blijkt heel bijzonder en uniek te zijn. Terug op de camping hebben we pas in de gaten hoe stoffig de weg was. De vloer moet gedweild worden en alle keuken gerei moet worden afgewassen, dit moeten we niet nog een keer doen.

Vrijdag staan we om 9 uur bij de beste bakkerin van Amerika om meer zuurdesem brood te halen. Terwijl ze het brood aan het snijden is zien we een vriezer met de door haar gemaakte pizza's, met hetzelfde deeg als het brood. We kunnen het niet laten om er daar ook eentje van mee te nemen. Hierna gaan we weer een stukje rijden, richting Scottsbluff. Het doel is een hoodie scoren voor Pat, op z'n oude hoodie was benzine gekomen en die hebben we toen meteen weggegooid. De route loopt door een zeer uitgestrekt prairie landschap. Er zijn alleen wat ranches met koeien en her en der van die markante windmolentjes. Deze windmolentjes pompen, bij wind, water uit de grond om het op te vangen in een basin. Het water wordt gebruikt voor de koeien. Een andere markante verschijning is de stepperoller of tuimelkruid, tumbleweed in het Engels. Dit is een distel struik die na uitdrogen afbreekt en door het landschap tuimelt. We zien ze regelmatig voorbij rollen, maar ze zijn vaker te zien in het prikkeldraad dat langs de boerderijen loopt. Het is een vrij absurd gezicht om een droge struik van een halve meter tot een meter voorbij te zien rollen.

Bij de Target, een soort V&D wordt de hoodie niet gevonden, maar bij een Decathlon achtige winkel wel. Pat wil graag een Nebraska hoodie en die wordt gevonden, het is er eentje van de Nebraska Cornhuskers. De 'Huskers' zoals ze ook wel worden genoemd zijn een verzameling aan sportteams van allerlei disciplines van de Universitiet van Nebraska. De bijnaam van de staat Nebraska is ook Cornhuskers. Vanuit hier is het een kort ritje naar het Scotts Bluff National Monument. Helaas heeft dit momument wel last van de government shutdown, de auto route om het monument heen is dicht, maar daar passen we met de camper sowieso niet op. Het rots landschap was vroeger een markant punt op de Oregon Trail. Het zijn 5 steile rotsen van zo'n 200 meter hoog die er met dit zonnige weer erg mooi uit zien. Het heeft iets weg van Monument Valley. Nadat we onze lunch op hebben doen we een korte wandeling naar de achterkant van een van de rots formaties. Het landschap is hier woestijn achtig met heel veel verschillende planten. En ratelslangen. Alle planten zijn kort en zien er behoorlijk stekelig uit, er staan ook kleine prickly pears tussen. Na de omgeving te hebben verkend rijden we naar Chimney Rock, een losstaande rots in de vorm van een schoorsteen. Gek. Onderweg komen we nog langs een prairie dog village (geen town, daarvoor zijn het er te weinig vinden we) met een oplettende visarend in de lantaarnpaal. Die lust blijkbaar ook wel een prairiedog. En we zien nog een ranch met longhorn-koeien, wát een apparaten zeg die hoorns!

Dit was ons laatste uitstapje in Nebraska. Vlakbij de grens met Wyoming en Colorado in het plaatsje Kimball parkeren we de camper op een camping die bestaat uit grind, langs de snelweg. We hebben op mooiere plekken gestaan. Morgen rijden we naar Colorado om met een noodgang de Rocky Mountains door te steken. 

Dus... tot Colorado