Colorado Rocky Mountain High

Vanuit Naturita rijden we dinsdag terug richting de Rocky Mountains met z'n bergtoppen van 4000 meter. In de verte doemt de bergketen op. In het begin lijkt de route nog heuvelachtig. Heel af en toe rijden we langs, of door een gehucht. Zo'n gehucht heeft dan vaak wel een vliegveldje, kleiner dan Teuge. Blijkbaar zijn er mensen die dan in een tweezitter stappen om sneller op de bestemming te zijn?

Onderweg denken we aan John Denvers 'Rocky Mountain High', een mooi liedje over deze streek. Na heel veel bochten zijn we weer terug in de Rockies en ook meteen op 2700 meter hoogte in het plaatsje Telluride. Dit is een typisch bergdorp, met typische sportieve en hippe berg mensen. Toevallig lopen wij er ook hip en sportief bij en vallen niet op, misschien de bestickerde Cruise America camper wel maar die laten we ver van downtown staan. Het centrum ziet er erg aantrekkelijk uit, dat komt vooral door de hoge bergen op de achtergrond. Dit is een skidorp, maar iemand verteld ons dat het al 4 jaar geleden is dat er ski toerisme is voor 1 januari. Het is wel mooi te zien dat men zich toch bezig houdt om de toeristen welkom te voelen. In een vriendelijk restaurantje eten we een lunch om daarna een stukje terug te rijden over dezelfde weg naar Ouray. De uitzichten zijn weer overweldigend, maar beter te begrijpen dan al die canyons. Berg landschappen kennen we wel.

We zijn aangekomen in het plaatsje Ouray in de Saint Juan Mountains, ook wij hebben er niet eerder van gehoord. Hier wonen op een hoogte van 2300 meter maar 900 mensen. Het heeft een Alpen klimaat en krijgt zelfs de bijnaam 'Zwitserland van Amerika'. Nou dat moeten we eerst nog even zien. Op de camping waar we met wat moeite inchecken en uiteindelijk zelf de regie nemen en bepalen waar we gaan staan hebben we een mooi uitzicht. Het is een smal dal met voor onze neus een berg van 4000 meter, inclusief sneeuw. Omdat het dalletje waarin we staan zo smal is wordt het ook heel snel fris. In de nacht is het -3 geworden, de verwarming is aan gebleven, dus dat was geen probleem, ook niet voor de camper. Alhoewel er de volgende morgen wel een ijspegel van 30 centimeter onder hing. Oja, gisteren hebben we onze oven weer aangezet om er loempia's in warm te maken. Ze waren wonder boven wonder zeer smakelijk en inclusief saus.

Tijdens deze reis hebben we heel wat verschillende dieren gespot. Dit lijstje is ongeveer wat we tegen kwamen. Klik hier...

Er is meer tijd nodig om te relaxen hebben we bedacht. Dat betekent dat we de camper 2 dagen eerder gaan inleveren. Syl belt met de verhuurder en die vindt het goed. Er wordt ook meteen een appartementje geboekt zodat we rustige laatste nachten hebben. Deze woensdag blijft kalm met alleen een wandeling naar Main Street van het plaatsje Ouray. Hier lunchen we buiten in de zon in onze tshirts op een dakterras met uitzicht. Het buitenzitten kan hier niet lang, de camping bevindt zich in een smal dal waar de zon alleen schijnt tussen 10 en 3. Daarvoor en daarna vriest het. Main Street ziet er weer mooi uit met gebouwen van rond 1880. Hier noemen ze dat dan een Historic District. Voor Europeanen is dat helemaal niet zo oud, maar we laten ze in hun waan. Woensdag avond beginnen we alvast een beetje op te ruimen. Alles wat we niet meer op kunnen eten kan weg.

Donderdag maken we geen haast, we willen alleen even op en neer rijden naar Silverton. Het is maar 39 km, maar wel over de meest gevreesde weg van Amerika. Wat kan ons het schelen, we gaan het gewoon proberen, tussen de lijntjes blijven is het advies. Al na een paar kilometer steil de berg op komen we een uitzichtpunt tegen, lekker makkelijk. Op een groot bord staat 'Switzerland of America lookout point', nou nou, niet zo overdrijven. De blik op het dorp Ouray is wel fascinerend. Het eerste stuk is best spannend, de weg is smal en zonder vangrails. Die vangrails zijn er niet zodat men in de winter zo de sneeuw van de weg het ravijn in kan schuiven. We rijden direct langs de steile afgrond, de witte streep die de weg markeert is precies op het randje geschilderd. Als je op de streep terecht komt kukel je er zo overheen. Er rijden ook vrachtwagens, dus bang zijn we niet, alhoewel het af en toe wel even schrikken em zweten is. De weg voert ons steil omhoog naar de Red Mountain Pass op 3358 meter. Dit is bij lange na niet het hoogst dat we in de bergen zijn geweest, dat was in Bolivia. Maar we hebben wel beide last van de hoogte. Zo af en toe moeten we even een extra hap adem nemen. De weg is de Million Dollar Highway genoemd, waarschijnlijk omdat het zo duur was om de weg aan te leggen in 1880. Maar een leukere betekenis is vanwege de 'million dollar views'. Er zijn heel wat haarspeldbochten nodig om naar boven te komen. Onderweg hebben we voortdurend uitzicht op bergpieken van 4000+ meter hoog, met sneeuw natuurlijk. Er wordt en werd hier veel mijnbouw bedreven en daar zijn nog wat restanten van achtergebleven, soms op hele steile bergwanden. Inclusief het bekijken van een paar uitzicht puntjes doen we er precies een uur over om in Silverton te komen.

Dit is een echt bergdorp op een kleine hoogvlakte, het ligt op bijna 2900 meter omringd door nog hogere pieken. Net als veel van dit soort plaatsjes is dit ook een mijndorp. Als fan van Main Street zitten we hier goed. Het is nu een toeristisch dorp dat zelfs met een stoomtrein vanuit Durango bereikt kan worden. Van toeristen geen last want over 2 dagen eindigt het toeristen seizoen. Er is een grappig winkelstraatje dat niet geasfalteerd is waar we bij Gertie's Gifts naar binnen lopen. De winkel wordt beheerd door een Thaise dame die al snel weer voor een half jaar terug gaat naar huis omdat het hier veel te koud wordt. We kopen er voor de grap een flesje zuurstof, zo'n flesje wordt gebruikt op grote hoogte, als de lucht kwaliteit slecht is, of tegen een hangover. Af een toe wat extra zuurstof blijkt nog goed te werken ook, vooral Syl heeft er tijdelijk baat bij. Ook kopen we een tshirt en een lullig souvenir dat verder geen functie heeft, behalve ons herinneren aan deze geweldige reis dan. In een hip koffie tentje drinken we de beste koffie tot nu toe. We bekijken de hoofdstraat die weer prachtig in de zon ligt nog even kort en doen een klein boodschapje. Tsja, nu moeten we weer over dezelfde weg terug. Ergens op de route naar boven parkeren we de camper voor een lunch met uitzicht. En jaaaaa, dan eindelijk, de lang gezochte eland. In de verte ligt een eland dame rustig tussen de bomen, en haarscherp te zien door de verrekijker. We zijn al 5 weken op zoek naar dit grootste landdier van Amerika. Mooi dat het dan toch gelukt is op de voorlaatste dag in de bergen.

De terugweg gaat een stuk sneller, we roepen nog wel even modderfokker als we langs het smalle stuk komen, zie filmpje.

Op de camping is een Southern style BBQ restaurant. Kan ook zijn dat er bij het restaurant een camping is? We zijn sinds dag 1 nog niet uit eten geweest in de avond. We bestellen een klassieke BBQ schotel zoals we dat kennen uit bijvoorbeeld Texas. Brisket (klapstuk), porkribs, baked beans, potato salad en coleslaw, daar zit dan ook wat brood en barbecue saus bij. Alles is lichtelijk gerookt. Oja en voor de vitaminen de spruiten, ze zijn geroerbakt. Die spruiten waren misschien wel het lekkerst, er zaten pecan noten in, bacon en een heerlijk gerookt sausje. 'S nachts slapen we beide bar slecht, of het van het eten komt weten we niet zeker, maar is wel aannemelijk, het was een stuk zwaarder (en meer) dan we doorgaans eten.

Nu we toch zo slecht geslapen hebben kunnen we net zo goed vroeg opstaan, we rijden zelfs al om 8 uur weg. Het doel is om vandaag bij Denver in de buurt te komen. Daarvoor moeten we wel weer dwars de Rockies over. Dat is helemaal niet erg want de uitzichten zijn weer overweldigend. Het is zo anders dan de Alpen. Onderweg zien we heel wat diertjes zoals Mule Deer, Prong Horn, Coyotes en onze favoriete Prairie Dogs. Het blijken uiteindelijk 5 bergpassen te zijn waarvan de derde op 3449 meter hoogste is. Dit is 'The Great Divide'. De waterscheiding tussen de Atlantische en Pacifische Oceaan. Om ons heen en voor ons zijn er constant bergtoppen van meer dan 4000 meter hoog te zien, ze lijken ontelbaar.

Per ongeluk rijden we langs de bron van de Arkansas River, deze rivier kennen we van Little Rock Arkansas, op een eerder reisje. De route voert ons ook langs de Gunnison River die voor ons een kleine canyon heeft uitgesleten. Dan is er ineens een 'High Plain', een hoogvlakte dus. Volledig plat, smal, koud en erg winderig. De vlakte is zo'n 80 kilometer lang, Syl bestuurd de camper en is erna doodop. Vooral door de hevige wind is het heel geconcentreerd rijden. Bij een van de hoogste plaatsjes van Colorado op 3000m lunchen met het laatste zuurdesem brood uit Nebraska. Het duurt nog anderhalf uur voordat we, op een steile bochtige weg in de verte onder ons de smog van Denver zien. In het zuiden van de stad willen we op de camping van Bear Creek Lake Park gaan staan. In eerste instantie worden we bijna uitgelachen omdat we geen reservering hebben, vanaf april is het hier elke dag volgeboekt verteld de vriendelijke meneer ons. We parkeren een stukje verderop om op Google Maps en Syl's handige camping app te zoeken naar een camping verderop.

Pat ziet in ze linker ooghoek dat de vriendelijk man aan komt lopen, bijna rennen. Hij zwaait en roept dat er toch een plaatsje voor ons is. We lopen blij achter hem aan naar zijn toegangs hokje en de 72-jarige man begint van alles in de computer in te voeren. Met onze Nederlandse ID's lukt het niet. Met z'n eigen adres gegevens lukt het wel, waarna Pat grapt dat hij dan ook moet betalen voor ons. Hij vindt de grap heel slim en echt Amerikaans, als je iets gratis kan krijgen waarom niet? We betalen gewoon. De camping blijkt voor 90% leeg te zijn. Och ja, onze vriendelijk vriend had blijkbaar geen idee.

Het was een intensieve rit van 7 uur met veel bochtjes en bijzondere uitzichten. Maar we zijn nog best fit, ondanks de slechte nacht. Vandaag is Halloween en ons laatste nachtje in de camper, snik. Het laatste stuk pizza uit Nebraska gaat in de oven en we kijken een wazige film. Na een goede nacht beginnen we al snel met het schoonmaken en opruimen van de camper. Na een uur ziet alles er 213x beter uit dan toen we de camper kregen. Als je na een lange reis vanuit Nederland zo'n ding instapt ontgaan je de details. Het is vooral leuk om dan de camper mee te mogen nemen. Die details, zoals extreme viezigheid, zie je pas later, helaas.

De laatste details worden bijgewerkt, de tanks worden geleegd en het laatste natte doekje gaat over de vloer. Nu moeten we alleen de benzine en propaan nog bijvullen. Als we dat gedaan hebben zijn we klaar om naar Cruise America in Denver te rijden. Eerder hebben we een klacht ingediend over de status van de camper, na nog een keer vragen is er antwoord op gekomen van het hoofd kantoor. Als we compensatie willen, dan moeten we dat met de lokale verhuurder regelen. Dat doen we dan ook keurig en vriendelijk. Onze eerste week is door gebrek aan onderhoud vernacheld. Daarbij werd de camper smerig aan ons geleverd. Na de duidelijke en rustige uitleg van onze kant nemen we genoegen met een tegemoetkoming van $1000. Het is prima zo, de verhuurder is bezig zijn service te verbeteren en wij zijn een beetje geholpen met deze tegemoetkoming. We maken nog wel heel duidelijk dat ze dit hadden kunnen voorkomen door het onderhoud van de campers beter te controleren. Maar misschien schieten we daar in Nederland wel in door?! Als alles is afgehandeld regelt Pat een Uber en zijn we snel in ons hotel voor de laatste 2 nachten. Het is een hotel van Staybridge Suites, we hebben dus een klein en fijne suite. Met uitzicht op de Rocky Mountains. Op Google Maps vinden we een Pho restaurant en als we dat zien zoeken we niet verder. Noodle soep is altijd goed. Tijdens de wandeling erheen komen we zomaar langs een Prairie Dog Town, en dat in een vrij drukke woonwijk. Erg leuk om onze favoriete diertjes nog een keer te zien. Op de kamer kunnen we comfortabel hangend op de bank een filmpje kijken.

Het ontbijt op zondag is uitstekend en zelfs de koffie smaakt. Bij de receptie lenen we een bagage weger en concluderen dat we nog genoeg extra kilo's mee terug kunnen nemen. Dat is prettig want het hotel bevind zich naast een shopping outlet. Hier gaan we gericht te werk en kopen er 3 paar schoenen bij Nike en nog wat kleding bij Gap. We lunchen er ook, een soort Mexicaanse Ramen, smaakvol. In dit grote shopping centrum wandelen bijna alleen maar Mexicanen. Er wordt ook volop Spaans gesproken. Pat wandelt nog even naar de Walmart voor een klein boodschapje. Dat wandelen is hier een bijzonder fenomeen. Er zijn best veel trottoirs, maar daar loopt alleen 1 Nederlander. De buurtbewoners zitten allemaal in de auto. 's avonds wandelen we terug naar het Outlet Centre om sushi te gaan eten. Omdat we er te jong uitzien en een biertje bestellen moeten we beide onze ID laten zien. De sushi is erg lekker en het biertje heel bijzonder. Op 1 van de sushi rollen zit kreeft, krab en kaviaar en dat in een shopping center.

Het is zover, ons reisje zit erop. Maandag hoeven we pas om 12 uur de hotelkamer uit. Dat betekent rustig ontbijten, douchen en inpakken. We zijn blij dat we de camper iets eerder hebben ingeleverd, anders zouden we dat ding nu nog moeten wegbrengen. We kunnen weer terugkijken op een mooie reis met veel onverwachte plekken. Motorisch was de camper perfect in orde. We hebben er 7800km mee afgelegd en hebben daar 99 uur over gedaan volgens de boordcomputer. Opmerkelijk is dat we op deze lange route maar 3 keer regen en 1 keer hagel en onweer hebben gehad. De rest van de 6 weken was de lucht stralend blauw met overdag een aangename temperatuur en 's nachts bijna altijd vorst.

Dit jaar hebben we 167  dagen op verschillende campings doorgebracht, we gokken dat het 45 verschillende campings waren in Europa en Amerika.

Tot de volgende keer...