Lima en de lijnen

Op zaterdagochtend stappen we in Cusco op het vliegtuig om een korte tijd later op zeeniveau uit te stappen. We ademen een paar keer diep (heerlijk zoveel zuurstof bij iedere ademteug!) en nemen een taxi naar ons hotelletje. Deze keer hebben we gekozen voor een B&B in Miraflores, een sjieke wijk in Lima. We droppen onze tassen en gaan vrijwel direct op verkenning. Onderweg naar het centrum van Miraflores regelen we een huurauto, die we dinsdag op kunnen halen. De wijk Miraflores is een moderne en zeer nette wijk in deze miljoenen stad. Er zijn geen grote westerse winkelketens te vinden hier in het centrum maar de winkels die er zijn, zijn voorzien van behoorlijk moderne kleding.

We wandelen een tijdje rond, drinken koffie en gaan dan naar het park. Het is opvallend hoeveel katten er in dit park rondlopen. We hebben eigenlijk nog maar weinig katten gezien in Peru maar hoe langer we hier kijken hoe meer we er zien. Ze zijn er in allerlei maten en kleuren en geven kopjes en stelen eten. Het blijkt dat de pastoor van de kerk in het park zat was van alle muizen in zijn kerk en een aantal katten heeft aangeschaft. Dat zijn er ondertussen 170 geworden.... Ze worden nu al jaren verzorgd en gevoed door een groep vrijwilligers en zijn een heusetoeristen attractie. In het park wordt ook gedanst door een grote groep mensen, ze worden daarbij bekeken en aangemoedigd door een nog grotere groep. Kortom, een park zoals het bedoelt is.

Als we trek krijgen duiken we bij een sushi tentje naar binnen, drinken nog een biertje en beginnen terug te lopen naar ons huisje. Onderweg komen we langs een leuke tent waar we nog wat drinken en waar ze geweldig eten hebben. We nemen ons voor om er de volgende dag te gaan eten. Op zondag slapen we uit en gaan vervolgens naar het oude centrum van Lima. Hier staan nog veel gebouwen uit de Spaanse tijd en er zijn een aantal indrukwekkende pleinen te zien. Onderweg zien we dat er, alweer, een optocht gaande is. Deze keer is het geheel ronduit feestelijk, muziek en kostuums zijn opbeurend ondanks het druilerige weer dat hier de hele winter aanhoudt. Het weer is voor het eerst deze reis grijs en grauw. Het regent niet maar het is ook niet echt droog. Lima is overigens de op een na droogste hoofdstad ter wereld, alleen Cairo is droger. In de wintermaanden is de stad echter gehuld in grijze zee mist, die vrijwel nooit optrekt. Het is dan ook lastig te zien hoe laat het is of waar de windrichtingen zijn. Afijn, we lopen dus in het oude centrum rond en we zien ook de wisseling van de wacht nog even bij het presidentiële paleis. Het is een hele toestand met paarden en marsmuziek, we vragen ons af of het altijd zo uitgebreid is. Lunchen doen we bij de Chinees en dan zijn we toe aan shoppen! We laten ons afzetten bij het meest luxe en uitgebreide winkelcentrum van de stad en zijn ineens weer in het westen. De wc's zijn netjes en schoon (jeeeeehaaaaa) en de merken zijn herkenbaar. Adidas, Nike, H&M, Hardrock cafe en nog veel meer. We kopen een stapel t-shirts voor Petje en gaan tijdens een voetbalwedstrijd van het nationale team van Peru een biertje drinken in het overvolle hardrock cafe. Het is ondertussen tijd om terug te gaan dus we laten ons afzetten bij ons huisje en lopen wat later naar het tentje dat we gisteravond al hadden uitgezocht.

De hamburgers zijn heul erg ok en de cocktails ook dus we zitten hier een tijdje alvorens lekker te gaan slapen. Ohja, sinds veel weken kan Pat weer wat craft biertjes uitproberen en die zijn de €7 per stuk wel waard, volgens eigen zeggen. Maandag morgen gaan we richting de kust met de bedoeling om naar het strand te gaan. Zover komen we niet. Aan de rand van de stad op de kliffen is een mooi park aangelegd met uitzicht op de oceaan, deze ligt 40 meter onder ons. Als we door het park wandelen komen we ineens bij een mooie mall. Net als gisteren heeft deze mall alle westerse merken waar we fan van zijn en we besluiten het shoppen voort te zetten. Dit duurt de rest van de dag :-) Tussendoor gaan we in dezelfde mall naar de film, dat is ook altijd een leuke tijdbesteding in een moderne stad.

Op dinsdagochtend stappen we, na het invullen van veel papieren, in ons autootje, op weg naar het zuiden. We navigeren in een half uurtje de stad uit en komen in een desolaat landschap terecht. Het is bar, boos, stoffig, kleurloos en heel erg droog. Onderweg stoppen we in een vissersdorpje waar we een prima visje eten, er zitten grote pelikanen in het kleine haventje en de bootjes zijn in vrolijke kleuren geschilderd. Ons einddoel van vandaag is la Huachienera, een groene oase in de zandwoestijn. De weg waar we over rijden is erg goed onderhouden en voor een groot deel 4 baans. Zodra het overgaat naar een twee baans weg is de snelheid gereduceerd tot de helft... Onderweg kopen we nog wat te snacken en te drinken en als we eenmaal van de kust wegrijden klaart het weer op, tegen de tijd dat we op onze eindbestemming aankomen is de lucht stralend blauw! De oase ligt inderdaad midden in de woestijn, twee zandduinen verwijderd van de stad Ica maar het lijkt echt in het niks te liggen. Het meertje is omringd door een rand groene palmbomen en daaromheen liggen een paar hotelletjes en restaurantjes. Daaromheen liggen de 200 meter hoge zandduinen, alsof we in Arabië zijn. Als we door de kleine gemeenschap rijden in ons anonieme huurautootje horen we hard geronk. Er staan een heleboel strandbuggies vol toeristen klaar om de zonsondergang op het duin te bekijken. Wij checken in bij een net hotel dat onderaan een duin ligt. We beginnen vrijwel direct met het beklimmen van het duin. Syl houd het halverwege voor gezien, Pat gaat nog wat verder. Het is een zware klim, 1 stap omhoog, een halve naar beneden vanwege het zachte zand. Bovenop is er uitzicht op de andere duinen en de merkwaardige groene oase er tussenin. Aan de andere kant ligt de stad Ica, middenin de stad liggen ook een paar grote zandduinen, typisch!

De volgende dag rijden we verder richting het zuiden, bestemming onbekend. Na een lange tijd rijden door het mooier wordende landschap besluiten we door te rijden naar Nasca. Het landschap onderweg is ongelofelijk droog, het bestaat uit zand en kiezels. Vaak is er kilometers lang geen groen te zien, eng bijna. Toch wonen er mensen in deze dorre boel, ook weer onbegrijpelijk. Maar het meest onbegrijpelijk zijn natuurlijk de lijnen van Nasca. Deze lijnen worden pas sinds 1930 onderzocht en staan pas sinds 1994 ingeschreven bij Unesco. De lijnen zijn tussen 1000 en 2000 jaar oud, er bestaan duizenden lijnen, honderden vormen en tientallen dierenfiguren. Als we over de vlakte rijden zien we eigenlijk niets van de lijnen, vormen zijn er al helemaal niet te zien. Op een gegeven moment staat er een bord dat we het gebied betreden, nog steeds is er niets anders dan dor landschap te zien. We raken toch nieuwsgierig en rijden linea recta naar het vliegveld. Daar kopen we een vluchtje in een klein vliegtuigje. Hoe kleiner het vliegtuig, hoe lager we kunnen, we gaan met z'n vijven. De vlucht is ronduit spectaculair, vooral omdat de figuren pas goed zichtbaar zijn als het vliegtuigje zo'n beetje op z'n kop erlangs vliegt. Eerst vliegen we langs de walvis, op het eerste gezicht is het even zoeken, maar het is duidelijk een walvis. Deze figuur is 63 meter lang, toch gek dat het zo lang heeft geduurd voordat iemand dit in de gaten kreeg. In het half uur durende vluchtje zien we ook een aap, kolibrie, condor, spin, boom, astronaut en andere dieren. Daarnaast zijn er diverse lijnen en geometrische figuren te zien. Sommige lijnen zijn tientallen kilometers lang en gaan zelfs over bergen.

Waarom het Nasca volk deze lijnen heeft gemaakt is niet duidelijk. De van oorsprong Duitse wetenschapper Maria Reiche heeft 40 jaar van haar leven gewijd aan onderzoek naar de betekenis van de lijnen. Haar theorie ging over de astronomische betekenis van de lijnen. We hebben overnacht in het hotel waar ze 25 jaar gratis heeft mogen wonen tijdens haar onderzoeken. Deze Maria wordt gezien als een groot wetenschapper in deze regio. Een andere theorie is dat de lijnen zijn gemaakt om religieuze redenen en wel om water te vragen aan de goden, die de lijnen natuurlijk ook konden zien. Een echte verklaring is er dus niet, dit maakt dit gebied wel erg bijzonder. De lijnen zijn overigens simpelweg een schoongeveegd stuk woestijn. De woestijn bestaat aan de oppervlakte vooral uit stenen. Deze stenen zijn weggehaald en de boel is aangeveegd. Doordat het zeer droog is en eventueel los stof wegwaait zijn de lijnen intact gebleven. De figuren zijn een verhaal apart, want deze zijn allemaal met 1 enkele lijn getekend, de lijnen kruisen elkaar hierbij niet. De ontwerpers waren dus ook nog eens zeer creatief, doe dat maar eens na.

Mevrouw Maria heeft dus 25 jaar in het hotel geleefd waar wij logeren. Dat is te zien aan de loge met haar naam en de vele foto's in het hotel. Ohja, wij weten de suite van dit hotel te ritselen voor een prijs onder de standaard kamer prijs hahaha. Verder is er in het hotel een planetarium gebouwd ter ere van Maria Reiche. In het planetarium wordt ons duidelijk verteld welke verschillende theorieën door de wetenschap zijn ontwikkeld. De lijnen worden over de sterrenhemel heen geprojecteerd om de theorie van Maria Reiche duidelijk te maken. Daarna wordt ons nog een kijkje gegund door een grote telescoop, we zien de manen van Jupiter en Saturnus met zijn grote ringen eromheen. Erg interessant en mooi allemaal.

Als we 's morgens in onze mooie suite wakker worden moeten we weer even bedenken waar we zijn maar het getuter van de taxi's maakt het ons al snel weer duidelijk. Het is tijd om weer richting noorden te rijden. We rijden over dezelfde weg terug en stoppen deze keer bij twee uitzichtpunten. We zien vanuit deze torens twee figuren uit de Nasca lijnen en een aantal figuren uit de Palpa lijnen. Deze zijn minder uitgebreid maar laten wel menselijke vormen zien. De sjamaan bestaat voornamelijk uit grote ogen en grote haren, erg schattig! Eind bestemming voor vandaag: Paracas. Hier kunnen we met een boottochtje mee en een Nationaal Park bezoeken. Deze activiteiten bewaren we voor morgen....

Tot dan!