Een nieuwe Olympische sport

Het is tijd voor wat meer Manhattan, dit regelen we op dinsdag door wat later dan normaal met de metro richting Chelsea market te rijden. We hebben gemerkt dat het in feite niet zoveel uitmaakt hoe laat we op pad gaan. Als we ’s morgens vroeg vertrekken zijn we meestal aan het einde van de middag wel toe aan wat rust. Als we rond de middag vertrekken, zijn we hier pas ’s avonds aan toe. Wat wel vast staat is dat slenteren een nieuwe Olympische sport moet worden. Over het algemeen is 15km wandelen niet zo’n probleem. Maar na 15km slenteren doet echt alles zeer en zijn we behoorlijk moe. We vergeten dan ook vaak om onderweg te rusten of te drinken, da’s natuurlijk ook niet zo slim. Maar ja, zo gaat dat in een stad waar zoveel te beleven valt. Of we het echt een leuke stad vinden zijn we nog niet helemaal uit, die conclusie proberen we nog te trekken.

We zijn dus bij Chelsea market na een reis van 1,5 uur vanuit Brooklyn! Het doel was om daar even een bakkie koffie te drinken. Het blijkt zo verschrikkelijk druk, dat we het maar overslaan. Het pakhuis waarin de markt is gevestigd is overigens prachtig ingericht. Overal zijn grote en kleine restaurantjes en winkeltjes, terwijl het gebouw helemaal intact is gelaten. De vloer is ruw, net als de wanden, overal lopen nog buizen en hele grote kleppen en dingen, mooi hoor. Als we toch een tafeltje vinden bij een Italiaan, staan we binnen 2 minuten weer op. Een pastaatje waarmee we meteen ons dagbudget opmaken is natuurlijk onzin. Dan maar richting The Highline, daar schijnen foodtrucks te staan. De Highline is een trein rails uit de 19de eeuw, die nu is omgetoverd tot een tuin en wandelpad. Erg bijzonder, vooral omdat het er erg netjes is en we mooie uitzichten hebben over dit deel van de stad en de Hudson river. Naast ons zien we ook nog eens de Empire State building opdoemen. De Highline is slechts 1,5 km lang, dus dat is snel gedaan. Aan het einde van de line, wordt druk gebouwd aan zoals het ernaar uitziet een volledig nieuwe wijk inclusief wolkenkrabbers. Er is blijkbaar toch nog een stukje Manhattan gevonden waar wat bijgebouwd kan worden. Halverwege de line, lopen we de straat op om toch maar even wat te eten te gaan zoeken. Dit vinden we in een hippe fresh market waar we een dikke hamburger en nog dikkere meatball sandwich kopen. Daarna lopen we de rest van de line om verderop op fashion street (7th Av.) uit te komen. Een straat waar vooral de grote en dure merken zitten, we hebben geen zin in shoppen dus dan maar richting de Empire State building. Voor we het weten staan we eronder en zien we een leuk barretje in het gebouw waar we een colaatje drinken.

Er werd gewaarschuwd voor irritant lange wachtrijen voor het gebouw, maar die zijn ons gelukkig bespaard gebleven. We lopen in 1 ruk door naar boven, nou ja, naar de lift die ons naar de 86ste verdieping leidt. Ergens op de 86ste verdieping hebben we een mooi rondom uitzicht op heel Manhattan. Vanaf het platform zien we het vrijheidsbeeld, de bruggen, rivieren, grote straten, het park en alles erachter en omheen. Wat een goeie plek voor een uitzicht op deze volgebouwde stad! Pat koopt een t-shirt van King Kong en we gaan weer door. Volgende stop is de Flat Iron building op Broadway, een gebouw in de vorm van een strijkijzer. Ook dit plekje is een bekende van allerlei foto’s enzo, dus een grote verassing is het niet. Op het gebouw ernaast is een rooftop bar waar we een ter plekke gebrouwen biertje en een wijntje drinken. Intussen hebben we alweer heel wat uurtjes onze nieuwe olympische sport getraind. Via Madison Square Park en Broadway lopen we nog een keer richting Times Square. Dit willen we graag in het donker zien, dus zit er niets anders op dan te gaan “rusten” bij the beer authority, hier eten we ook wat. Als het eenmaal donker is gaan we naar Times Square om daar een blik te werpen op alle reclame uitingen, het is Las Vegas in het klein, leuk om een keer gezien te hebben. Al met al hebben we weer 15 km geslenterd, we worden er stapje voor stapje beter in.

Woensdag is het weer stralend blauw, dus een goed moment om over de Brooklyn bridge te wandelen. De brug is aan het einde van de 19 eeuw gebouwd en is 1825 meter lang. We nemen uiteraard weer de metro om bij de brug te komen. Als we de brug opstappen schrikken we ons een hoedje. Er staat een file van mensen op de brug. Het is een attractie op zich. Naast auto’s wordt de brug ook gebruikt door fietsende locals en toeristen, op het aangrenzende pad wandelen massa’s toeristen. Regelmatig staat er een wandelaar op het fietspad waardoor er een fietser op de rem moet of een kreet slaakt. De brug zelf is prachtig, met z’n houten wegdek en dunne kabels die de boel op z’n plek houden. Vanuit Brooklyn hebben we een goed uitzicht op geheel Manhattan. We kunnen van lower Manhattan tot aan de gebouwen bij Centra Park kijken. We zijn al best lang op zoek naar sushi, je zou zeggen dat dat geen probleem mag zijn, maar het is nog niet eerder gelukt of het was te duur. Vandaag vinden we wel een minuscuul tentje met minuscule tafeltjes. Wat is er nou lekkerder dan een sushi voor lunch, we houden ervan.

Omdat we pas een klein deel van Central Park hebben gezien besluiten om nogmaals die kan op te gaan. Het deel dat we eerder bezocht hebben was ronduit irritant. Veel te druk en overal vervelende fiets verhuurders en paardenkoetsen. We besluiten dus om het hogerop te zoeken en 90 blokken met de tram naar een ander punt in het park te rijden. We komen bovenaan het meer uit, waar meteen te merken is dat hier de locals vertoeven. Geen geschreeuw en getrek, gewoon een rustig deel van het park. Het park is al helemaal groen en her en daar staat nog van alles in bloei. Het park wordt echt gebruikt waar het voor bedoelt is, relaxen, een boek lezen, met de kinderen spelen, sporten…. Het park is daadwerkelijk enorm groot, zo’n 4km lang. Het is het bekendste stadspark van de VS en wordt jaarlijks door zo’n 25 miljoen mensen bezocht. Het park ligt op een bijzondere plek, strak tussen de bebouwing van Manhattan en aan de noordzijde aan Harlem. Het heeft iets weg van het Golden Gate park in San Francisco. Die laatste is nog wat groter, grenst aan de oceaan en is niet zo netjes “gemanicuurd”. Wij hebben iets meer met het ruigere Golden Gate park maar toch is het leuk om dit veel besproken park in het echt te beleven. Na het park lopen we nog wat door de wijk Harlem, om daar na een rustpauze weer op de metro te stappen.

We nemen zo’n 100 blokken terug naar Greenwich village. Hier houden we een mini kroegentocht via een aantal lokale barretjes. Ineens valt Pat’s oog op een vestiging van Paulaner. Een van de betere Duitse Weizen bieren. We gaan er direct naartoe (is slechts 2 km lopen van waar we zijn, in de buurt dus) en zien dat er een brouwinstallatie staat. Dit is de enige plek buiten Munchen waar ze Paulaner brouwen en we krijgen het direct uit de lagertank. Verser kan niet. Natuurlijk blijven we meteen in Duitse sfeer en bestellen en sauerkraut en een wurst teller bij. Hierna lopen we richting metro waarbij we naast de metro nog een kroeg zien waar we een laatste biertje van de dag drinken en meteen tot de conclusie komen dat we nog nooit in zo’n anonieme stad zijn geweest.

We hebben al heel wat wereldsteden gezien en daarin al heel wat mensen leren kennen en gesproken. Dat ging altijd makkelijk en vanzelfsprekend, hier in NY hebben we letterlijk alleen met onze gids een echte conversatie gehad. Ons vermoeden dat NY niet echt Amerika is is volledig bevestigd. Mensen die denken na een bezoek aan NY te kunnen concluderen hoe Amerikanen zijn, hebben het echt volledig mis. Amerikanen zijn in NY bezig met hun eigen leven, kijken over het algemeen boos, zijn eigenlijk alleen aardig als ze denken iets aan je te kunnen verdienen, maken vooral geen contact met toeristen. We hebben in geen enkele wijk narigheid gezien of meegemaakt, maar vooral in Manhattan ook geen enkele blijdschap, mensen zitten er vooral in hun eigen kleine wereldje. Hoe anders dan op alle andere plaatsen in de States, waar we de hoeveelheid telefoonnummers die we hebben gekregen groot is, en het aantal mensen dat we echt hebben gesproken niet te tellen. De stad zelf is eigenlijk al bekend omdat deze zo vaak op televisie te zien is, in Manhattan zien we dan ook weinig verrassends. In de buitenwijken, Brooklyn, Coney Island, Harlem des te meer. Dit zijn wijken waar echt geleefd wordt, waar hele gemeenschappen zich bezig houden met de beplanting op straat, volkstuintjes hebben of onderdeel zijn van de buurtwacht. Het deel van Brooklyn waar wij deze dagen wonen is een deel dat net opgeknapt wordt. De brownstone huizen worden in hun oude glorie hersteld, de zwarte bevolking is vriendelijk en er worden koffietentjes en brewpubs geopend. Kortom we zijn blij dat we zoveel van de stad hebben gezien, echt te tijd hebben gehad hier rond te struinen en de uiteindelijk conclusie te trekken dat hoewel het een toffe stad is, dit niet onze favoriet is.

Later