Alpirsbach, Zwarte Woud

Op vrijdag 15 mei vetrekken we om 11:30 uit Lieren om een dag eerder iets voorbij Keulen te overnachten op een camping. Het is een lange rit van 4 uur door de vrijdag middag drukte. Maar zo hebben we wel alvast 220km achter de rug op weg naar het Zwarte Woud. Onderweg eten we natuurlijk gebakken ei op witte bolletjes zoals dat hoort als je op auto vakantie gaat. Wonder boven wonder werkt de camera die Pat achterop de caravan heeft gemonteerd erg goed. In de auto is een scherm geplaatst waar op het linker deel de route is te zien en rechts het beeld van achter de caravan. Met een lange kabel en een plug bij de trekhaak is de boel verbonden, handige Harry.

Voor zaterdag staat er een ritje van 350km voor Pat te wachten, dat verloopt bijzonder rustig zonder files deze keer. Gisteren hadden we van de 220km, 200 kilometer file. Vandaag is de laatste 50km binnendoor en we pikken zelfs een stukje van de schwarzwaldhochstraße mee, met 2 passen van 1000 meter. Camping Alpirsbach ligt in een klein dalletje aan de rivier de Kinzig, hier een mooi beekje, verderop een rivier. Door de ligging lijkt er hier weinig wind te zijn, dus zelfs bij 15 graden is het buiten nog lekker. Bij aankomst krijgen we van de vriendelijk eigenaar een gratis fles bier mee van de lokale brouwerij, ook de grote halve liter glazen worden door hem verzorgd, een goed aankomst. We mogen zelf een plek uitzoeken en kiezen een plekje met uitzicht aan iedere kant. Nou ja uitzicht, het is een smal dal dus we zien voornamelijk bomen maar die zijn wel mooi groen.

Na 2 reisdagen doen we het zondag rustig aan. Pat heeft bedacht dat er nog verbeteringen mogelijk zijn met oplaadkabeltjes en lampen in de caravan. Hij knutselt er lekker op los terwijl Syl van de zon en het vogelgefluit geniet. In de middag lopen we in 30 min over een bospad naar het centrumpje van Alpirsbach. Het blijkt erg klein te zijn maar er staat een joekel van een klooster en een bijbehorende brouwerij. Ook zijn er wat vakwerkhuizen te bewonderen. Natuurlijk is het brouwerij proeflokaal/restaurant/hotel Löwenpost geopend dus we voeden de innerlijke mens, maken grapjes met een oude dame over de portiegrootte, die geen enkel probleem bleek te zijn voor de dame in kwestie, en lopen weer lekker terug. Zijn we toch weer een paar uur onderweg geweest. De wind maakt het wat lastig om te bepalen wat we aan moeten trekken, in de zon is het lekker maar in de schaduw moet de jas aan. Nou ja, het laagjes principe werkt ook vandaag weer prima. 

De oorsprong van de naam Alpirsbach is overigens een mooie legende. Er was 200 jaar geleden namelijk een meneer die zijn biertje liet vallen waardoor het in de rivier terecht kwam, schijnbaar riep hij daarbij "All das Bier ist in der Bach", wat later verbasterd is tot Alpirsbach. Bach is trouwens ‘beek’ in het Duits, het woord wordt hier te pas en te onpas gebruikt.

Op maandag worden we wakker met een blauwe lucht in een kouwe caravan, 7 graden.... buiten is het niet veel warmer.... toch trekken we onze korte broek aan want dat hoort zo in de vakantie en ontbijten lekker buiten in de zon. Op het programma; de grootste koekoeksklok ter wereld en een waterval. De route naar Triberg is 40 km en door alle bochten en bergpasjes doen we er 50 min. over om er te komen, de weg is goed onderhouden natuurlijk maar google stuurt ons over behoorlijk smalle wegen.... kunnen we oefenen voor de Oostenrijkse bergwegen. We komen om 10.55 u aan bij de grootste koekoeksklok ter wereld en zien in een oogopslag dat dit de lulligste tourist trap ooit is, wel een beetje zoals verwacht. Toch jammer dat de koekoek die om 11.03 naar buiten komt niet eens op een koekoek lijkt. Nou ja, hebben we dat ook weer gezien. We rijden verder naar het dorpje Triberg en vinden dat het tijd is voor koffie. Makkelijk gevonden gelukkig. Terwijl we op een terrasje koffie drinken begint een levensgrote koekoeksklok aan z’n riedeltje, heel grappig en ondanks de lulligheid wel veel mooier dan de grootste klok. We volgen de bordjes naar de waterval, tikken €8,- pp af om 100 meter later te ontdekken dat we via een andere weg gratis naar binnen hadden gekund. Nou ja. De waterval is groter en hoger dan verwacht en het water stort over verschillende "treden" naar beneden. We lopen een ronde door het bos naar de bergsee dat eigenlijk niet echt een bergmeer genoemd mag worden maar goed. Terug in het dorp drinken we nog een koffie en rijden naar de 1e grootste koekoeksklok van de wereld, een iets oudere dus, helaas is deze op maandagen gesloten. We besluiten dat we genoeg koekoeksklokken hebben gezien rijden terug naar ons dorp onderweg komen we door wat tunnels waar het bereik van de routeplanner wegvalt waardoor we een afslag missen en vervolgens door google dwars over een bergkam en over hele smalle weggetjes worden gevoerd. Aan het eind van de weg blijken we op een soort plateau en in een groot dorp te zijn aangekomen, heel wonderlijk want de weg uit dit grote dorp is net zo klein als die erin. Hopelijk zijn er ook nog andere, grotere, wegen die hiernaartoe leiden. Maar een mooie route is het in ieder geval wel. We maken nog even een stop bij de Edeka waar we wat boodschappen doen en dan rijden we naar de camping waar de Pep en de luie stoel op ons staan te wachten.

Op een website vinden we de leukste plaatsjes van het Zwarte Woud, een ervan is Freudenstadt, laat dat hier nou vlakbij liggen. We verheugen ons op een kneuterig centrum met van die vakwerkhuisjes. Maar helaas, er is weinig kneuterigs aan, vooral veel grote, niet al te mooie gebouwen. We vinden het wel tijd voor een lunch en die nuttigen in het fraaie proeflokaal van Turmbrau. Bij binnenkomst zien we de mooie koperen brouwketels al, de inrichting is helemaal van oud, kneuterig genoeg voor ons. Helaas is de schnitzel nog taai. Na de lunch wandelen we over het grootste marktplein van Duitsland. Eigenlijk hebben we hierna de altstadt al wel gezien, dit is niet wat we zochten. Dan maar terug naar de camping waar Syl even haar tijd neemt en Pat een uurtje wandelt.

Syl vind het wel weer eens tijd voor een wandeling en ChatGPT bied hiervoor een optie. Vanuit het ‘leuke’ stadje Baiersbronn is er een wandeling naar de Sankenbacher waterval. We parkeren de auto iets buiten de Altstadt en wandelen richting de waterval. Het is lekker rustig ondanks het perfecte wandelweer. Tijdens deze wandeling willen we niet alleen onze fitheid testen, maar ook de nieuwe wandelkleding. Beide hebben we voor het eerst een wandelbroek, Syl daarbij een shirt en Pat een dun jasje. De kleding zit heerlijk, dus die zijn al snel goedgekeurd. De wandeling gaat ook erg goed, we stijgen en dalen wat pittige stukjes, maar nemen ook de tijd om onderweg te rusten. Na 4km bereiken we de waterval nadat we eerst langs boomwortels stijl een heuvel op klauteren. Er zit erg weinig water in de waterval, maar als we helemaal bovenaan komen zien we een bordje. Het is hier zelfbediening en we kunnen de hoeveelheid water in de waterval zelf bepalen. Dit hebben we niet eerder gezien. En inderdaad, als Pat een grote handel naar beneden haalt begint het water dat in een klein reservoir zit keihard naar beneden te stromen. De waterval komt nu echt op gang. Helaas kunnen we dit zelf niet zien omdat we bovenaan de waterval staan en iemand de klep ook weer dicht moet doen. Als we weer wat lager zijn worden we wel bedankt dat we de klep een tijdje hebben opgezet, anderen hadden hierdoor een volle waterval. Onderweg eten we ons eigen gesmeerde broodjes met aufschnitt die we vanmorgen vers op de camping hebben gekocht. Na precies 8km zijn we weer terug bij de auto. Wij en onze nieuwe kleding hebben de test doorstaan. Nu weten we in ieder geval dat we een korte wandeling in Oostenrijk ook wel weer aankunnen. Taart, daar hebben we trek in. Gelukkig zit op elke hoek van de straat wel een konditorei, dus die vinden we snel. Syl bestelt een appel kruimel taart en Pat een klassieke Schwarzwalder kirschtorte. Beide taartjes zijn erg lekker, maar vooral verdient. Zodra we in de auto terug naar de camping stappen begint het te regenen. Zodra we in de caravan stappen begint het flink te hagelen en onweren, perfecte planning dus, vanmorgen droog wandelen vanmiddag droog in de Pep.

Na een welverdiende Mittagsruhe gaan we aan het eind van de middag naar het restaurantje op de camping. We eten er een erg goede hamburger en kijken s avonds nog een filmpje in de Pep. Mocht je nog een film willen zien over het enige bataljon zwarte Amerikaanse vrouwen in WOII is de film The Six Tripple Eight echt wel een aanrader.

Donderdag rijden we rond 10.15 u weg van de camping op weg naar het stadje Tübingen, aan de rand van het zwarte woud. Dit is een iets grotere plaats waar van de 90.000 inwoners er 15.000 student zijn. Het centrum is mooi bewaard gebleven met gebouwen die zelfs uit de 15e eeuw stammen. Veel vakwerk, veel grote gebouwen en omdat er zoveel jonge mensen wonen is de sfeer in het stadje gezellig. Hippe koffietentjes wisselen af met meer traditionele konditoreien en er zijn zelfs vegan restaurantjes te vinden. We struinen hier een beetje rond, lopen over een eilandje in de rivier de Neckar over een pad omgeven door enorme platanen, drinken koffie waar we een mooi en heel lekker bonbonnetje bij eten en eten een verlate lunch bij de Chinees. Als we de straatjes hebben uitgekamd stappen we weer in de auto en aanvaarden de bochtige, groene, heuvelachtige terugreis. Op de camping doen we (lees Pat) de normale campingklusjes en omdat de lunch flink was hoeven we ons niet druk te maken over het avondeten, lekker makkelijk.

Het deel van het Zwarte Woud waar wij verbleven vonden we niet zo interessant. Dit gebied bestaat uit smalle dalen waardoor het na een paar dagen wat ingesloten aanvoelt. Omdat de dalletjes zo smal zijn is de zon om 18u al weg achter de heuvel. Maar met de auto ben je zo een paar dorpen en heuvels verderop waar het vaak wel heel mooi open is met verre uitzichten en niet alleen bos. Het was een lekker weekje op een nieuwe plek, morgen maken we er een lummel dagje van en bereiden we ons voor op de rit naar Oostenrijk.

Tot daar